در اکثريت روشهائى که براى تجويز ورزش مناسب افراد، بهکار گرفته مىشود، تجويز ورزش بر مبناى ضربان قلب هدف صورت مىپذيرد.
با اين وجود در برخى از بيماران نبايد ورزش را بر مبناى ضربان قلب هدف تجويز نمود. معمولاً براى تعيين شدت ورزش براساس ضربان قلب هدف، طيف ۸۵-۴۰ درصد Vo2 حداکثر در
نظر گرفته مىشود. براى تجويز ورزش در بيمارى که از آمادگى مطلوب دور است، حد پائين اين طيف منظور مىگردد. اگر بيمارى براساس ضربان قلب هدف ورزش مىکند بايد نبض
خود را در ناحيهٔ مچ دست کنترل نمايد. لمس نبض در گردن و با استفاده از شرائين کاروتيد سبب فعال شدن رفلکس بارورسپتورى شده و لذا از تعداد ضربان قلب مىکاهد. به فرد
بياموزيد که نبض خود را براى ۶ ثانيه شمرده و بعد به آن عدد، صفر اضافه کند. اما شمارش ۱۰ تا ۱۵ ثانيهاى و ضرب در عدد ۶ يا ۴ دقت کار را بيشتر مىکند. بيمار هيچوقت نبايد با
انگشت شست نبض خود را لمس کند، چرا که اين انگشت نبضى دارد که ممکن است بيمار را به اشتباه بياندازد. براى لمس، استفاده از انگشت وسط يا اشاره توصيه مىشود.
براى محاسبه ضربان قلب از روشهاى مختلفى استفاده مىشود:
۱. براساس سن،
۲. روش ذخيرهٔ ضربان قلب،
۳. روش استفاده از حاصلضرب تعداد ضربان قلب،
۴. روش استفاده از فشار خون سيستولي،
۵. نمودارها،
۶. مصرف حداکثر اکسيژن،
۷. آستانهٔ بىهوازى
۸. تهويه.
علاقه مندی ها (Bookmarks)