نیروی هوایی و وزارت جنگ
تحصیلات خلبانی سرهنگ احمد نخجوان در سال ۱۳۰۴ پایان یافت و در بهمنماه همان سال با یک فروند هواپیمای خریداری شده از فرانسه عازم ایران گردید و روز پنجم اسفند در قلعهمرغی به زمین نشست.
احمد نخجوان اولین رئیس نیروی هوایی ایران شد و تا سال ۱۳۱۵ ریاست هواپیمایی با او بود.
در این مدت چند بار مورد تغیر واقع و از کار برکنار شد اما هر دفعه پس از مدت کوتاهی به خدمت بازمیگشت.[۳]
در ۱۳۰۷ به درجهٔ سرتیپی رسید.[۲]
در ۱۳۱۸ کفیل وزارت جنگ در کابینهٔ احمد متیندفتری شد و در ۱۳۱۹ به درجهٔ سرلشکری رسید.
نخجوان تا هشتم شهریور ۱۳۲۰ همزمان با حمله قوای شوروی و انگلیس به ایران در سمت کفالت وزارت جنگ قرار داشت و طرح مرخص کردن سربازان وظیفه و استخدام سربازان پیمانی را به تصویب اعضای شورای عالی ارتش رسانید.
همین امر موجب تغییر و اعتراض شدید رضاشاه شد؛ لذا احمد نخجوان را به شدت مضروب و به زندان افکند. [۴]
او تا ۲۵ شهریور در زندان بود و پس از استعفای شاه در ترمیم کابینهٔ فروغی در سیام شهریور وزیر جنگ شد.
پس از آن چندی بازرس و رئیس دفتر نظامی محمدرضاشاه بود و به سال ۱۳۴۵ درگذشت.
احمد نخجوان اولین خلبان ایرانی است که در ۵ اسفند ۱۳۰۴ یک هواپیمای برژت – ۱۹ را با پرچم و نشان ایران از فرانسه به پایگاه قلعه مرغی تهران پرواز داد.
نخجوان در فرانسه دوره دیده بود و فقط ۲۰۰ ساعت پرواز داشت.
بدین ترتیب در این تاریخ اولین هواپیمای نیروی هوایی ایران با خلبانی یک ایرانی مرزهای بینالمللی را درنوردید و به فضای پروازی ایران رسید.
در همین دوره زمانی نیروی هوایی ایران از قالب یک اداره کوچک در ستاد فرماندهی ارتش خارج شده و به یک نیروی جداگانه تبدیل شده بود که (نیروی هوایی ارتش شاهنشاهی ایران) نام گرفته بود.[۲]
احمد نخجوان به همراه اسماعیل مرآت وزیر فرهنگ وقت، بر سرهنویسی در زبان فارسی تأکید داشتند و کوششهای آنها و دیگران، همراهی شاه را برای صدور فرمان تأسیس فرهنگستان زبان فارسی را به دنبال داشت.[۵]
https://www.uplooder.net/img/image/26/6d9cab20e98b23cd47adef780830dd4c/%DB%B2%DB%B0%DB%B2%DB%B0%DB%B0%DB%B5%DB%B1%DB%B8-%DB%B1%DB%B5%DB%B4%DB%B7%DB%B1%DB%B5.jpg
- - - به روز رسانی شده - - -
- پانویس
- عاقلی ۶۳۱
- عاقلی ۶۸۲
- عاقلی ۲۰۲
- عاقلی ۳۸۱
Karimi-Hakkak, Ahmad (1988): Language Reform Movement and its Language: the Case of Persian. In: Jernudd, Bjorn H. , and Michael J. Shapiro. 1989. The Politics of language purism. Berlin [etc.]: Mouton de Gruyter. p.96.
علاقه مندی ها (Bookmarks)