دفتر خاطرات روزانه بچه هاي سايت نخبگان(حالا)

[masoume.a.92]

سلام.
راستش از خیلی وقت پیش شاید دوران دانشجویی مشتاقانه به این موضوع فکر میکردم و هرکی میگفت سخته قاطعانه و خوشحال میگفتم نه، من میتونم.
ولی حالا که روبروش قرار گرفتم میبینم اونقدرا که فکر میکزدم هم آسون نیست!
دوری از خانواده، کمبود امکانات، غربت ، اونم میون کسانی که مذهبشون با من متفاوته.... ( اما انسان هستند، همین برا کمک کردن کفایت میکنه. )و و و
اما همین که ته دلم یک نور امیدی هست برای پیشرفت خودم و یک منطقه، برام کافیه...
قصد دارم در آینده بتونم نقشی داشته باشم که امکاناتی که شهرای پیشرفته دارن اونا هم داشته باشن
(چون خداروشکر در همین ابتدای کار دارن بهم جایگاه خوبی میدن.) البته نه که از خودم تعریف کنم! به خاطر اینه که نیرو قحطیه!
شنیدم در اوج عقب افتادگی هستند، آب ندارند! گاز ندارند! (مثلا بیمارستانشون یک دستگاه سونوگرافی نداره برای وقتای ضروری که جان یک انسان در خطره! ) و و و ...
بگذریم.

ممنون از دعاهای خیرتون. شما هم در پناه قزآن سعادتمند باشید.

اولین پست بعد از مهاجرت :
بندر جاسک
اینجاها از اونچه که فکر میکردم صدبرابر داغون تره
چه از نظر فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی، امکانات و بازرسی و قانون مداری و و و .... همه چیز...
من قبلا هم مناطق داغون و محروم رفتم
ولی دگ اینجاها نوبره
موردایی پیش اومده که بعد از ویزیت از خانه ی مادر باردار در دل کوه و کویر اومدم بیرون بعد تا خانه توی ماشین براشون گریه کردم
واقعا آدمایی که ادعاشون میشه کجان؟
جدا قصدم ریا نیست ولی خیلی پیش میاد کسایی که میان اینجا کار میکنن به جز خدمت رسانی کمک مالی و پول دارو و و و هم میکنن، ولی عدم قانون مداری توی ارگان ها باعث میشه حق ماها هم گاهی میسوزه!
واقعا نمیدونم بعضیا که ی مسِولیتی هرچند کوچک، هرچند در حد یک سیستم بهداشتی در شهرستان دارند و ظلم میکنن چجوری میخوان پاسخگو باشند...


درکل یکم سخته ولی نه زیاد، چون خودم دوست داشتم برام شیرینه
فعلا درحال خدمت گذاری هستم


فقط خاطرات تلخم مال یک ماموریت 15 روزه ست که (بالاجبار! چون وصفشو شنیدم دوست نداشتم برم و مخالفت کردم! ولی خب ماموریت بود دگ! رفتم!) فرستادنم جای یکی از همکارا که رفت مرخصی رو پوشش بدم
خدا نصیب هیچکس نکنه اونورا رو
بسیار غم انگیز، مردمش چیزی در حد زمان پیامبر! انسان های اولیه!
یعنی آرامش نداشتم از دستشون! در عرض سه ساعت سی تا مریض! اونم انسان های اولیه! نه اونا زبون منو میفهمیدن نه من زبون اونا رو له میشدم میون دست و پاشونااا
ولی خب تموم شد دیگه
دیگه کلاهمم بیوفته اونورا نمیرم بگیرم

فعلا جایی که هستم راضیم.


بگذریم
برای همه دوستان قدیمی آرزوی موفقیت میکنم.