اشعار پابلو نرودا

[*FATIMA*]

زن مرده


اگر ناگهان وجود نداشته باشی ،

اگر دیگر زنده نباشی ،

من زندگی خواهم کرد .

جرأت نمی کنم ،

جرأت نمی کنم بنویسم ،

اگر تو بمیری .

من زندگی خواهم کرد .

زیرا صدای من آنجاست

که انسان صدایی ندارد .

من مرگ را

در جایی که سیاهان را کتک می زنند

نمی توانم بپذیرم .

زمانی که برادران به زندان می روند

من نیز با آنها خواهم رفت .

زمانی که پیروزی ،

نه پیروزی من

بلکه پیروزی بزرگ

فرا رسد ،

حتی اگر گنگ باشم سخن خواهم گفت ؛

حتی اگر کور باشم آن را خواهم دید .

نه ، مرا ببخش .

اگر تو زنده نباشی

تو ، محبوب من ، عشق من ،

اگر تو بمیری ،

تمامی برگ ها بر روی سینه ام خواهد ریخت ،

باران روز و شب بر روحم خواهد بارید ،

برف قلب مرا به شعله خواهد کشید ،

با سرما و آتش و مرگ و برف پیش خواهم رفت ،

اما

پاهایم مرا به سویی که تو در آن آرام گرفته ای خواهد کشاند

بی اختیار ،

زیرا تو خوب می دانی ، عشق من ،

که من تنها یک مرد نیستم

من همه ی مردانم .

[*FATIMA*]

امریکای کوچک


وقتی به شکل امریکا می نگرم

به روی نقشه ،

عشق من ، تو را می بینم :

بلندی های مس بر سر تو ،

سینه هایت گندم و برف ،

کمر ظریف تو ،

رودخانه های پر تپش و تند گذر ،

تپه های شیرین و دشت ها ،

و در سرمای جنوب ، پاهایت

جغرافیای طلای مکرر را پایان می بخشد .

عشق من ، وقتی دست بر تو می زنم

نه تنها زیبایی تو

بلکه سرزمین ها و درخت ها ، میوه ها و آب ها را

بهاران محبوبم را

ماه دشت را

سینه ی کبوتر وحشی را

نرمی سنگ های ساییده در آب دریاها و رودها را

و انبوه سرخ بوته ها را

آنجا که تشنگی و گرسنگی در انتظار نشسته اند

احساس می کنم .

و چنین است که سرزمین فراخ من

در تن تو خوشامدم می گوید ، امریکای کوچک من .

از این نیز بیشتر ، در آن هنگام که دراز کشیده ای

در پوست تو ، در رنگ بلوطی آن

شور و عشق به میهنم را می بینم .

زیرا از شانه های تو

دروگر نیشکر

کوبای شعله ور

غرق در عرق تیره چشم در من می دوزد

و از گلوی تو

ماهیگیرانی که

در کلبه های نمناک ساحل می لرزند

رازهایشان را برایم می سرایند .

و در سراسر تن تو ،

امریکای کوچک من ،

سرزمین ها و خلق ها

بوسه های مرا قطع می کنند

و انگاه زیبایی تو

نه تنها شعله می افروزد

تا تشنگی را سیراب کند

بلکه با عشق تو مرا می خواند

و در سرتاسر زندگیت

حیاتی را به من می بخشد که ندارمش

و به طعم عشق تو خاک رس نیز می پیوندد

طعم بوسه ی زمینی که در انتظار من است .

[*FATIMA*]

نامه ی بدرود...




بدرود،اما تو خواهی بود

با من، تو خواهی گشت

درون قطره ئی خون در میان رگ های من

و یا بیرون،با بوسه ئی که صورتم را می سوزاند

شیرین من،بپذیر

عشق بزرگی را که از زندگی من بیرون آمد

و در تو سرزمینی نیافت

و در جزایر نان و عسل

راه گم کرد.

من تو را

پس از توفان،

پس از هوای باران شسته

و در آب ها یافتم...

دیگر نیندیش،شیرین من،

بر تلخی هائی که میان ما گذشت

چون آذرخشی سوزنده

و خاکسترش را جا گذاشت.

صلح نیز رسید،زیرا من باز می گردم

به سرزمینم برای نبرد

با قلبی بزرگ

و سهمی از خون که تو به من دادی...

بدرود،عشق من،بدرود...

و این نامه به پایان می رسد

بی اندوهی:

پاهای من بر روی زمین محکم اند،

دست من این نامه را در جاده می نویسد،

و در میانه ی زندگی

همیشه

در کنار یاران خواهم بود،رویاروی دشمن،

با نام تو بر دهانم

و بوسه ئی که هرگز از من جدا نشد...