«کوچهی نسترن»
شعر و صدای یغما گلرویی
موسیقی: اریک سرا / لئون
(از آلبوم شام آخر)
این حرفِ یه سربازه، از غربتِ یک سنگر
یک نامهی خون آلود، از جبههی خاکستر
با بوسه به دستای مادرش شروع میشه
میدونه که این سنگر فردا زیرِ آتیشه
میگه اسمِ اون کوچه اسمِ من نشه ـ مادر ـ
اسمِ نسترن روشه، چه اسمی از این بهتر؟
نسترن رُ میشناسی اون دخترِ همسایهس
میخواستم عروست شه... اما بعدِ آتشبس
برقِ چشمِ اون اینجا توی جبهه با من بود.
اون دلیلِ جنگیدن، اون معنی میهن بود...
مادر نکنه یک وقت خونِ منو بفروشن،
اونایی که بعد از من پوتینامو میپوشن
.............................
........................
علاقه مندی ها (Bookmarks)