خدا را فراموش نکنیم:)

[کاساندان]

این شعر خیلی زیباست......


پس از آفرينش آدم ،خدا گفت به او :

نازنينم آدم

با تو رازي دارم

اندکي پيشترآي

آدم آرام و نجيب ، آمد پيش

زير چشمي به خدا مي نگريست

محو لبخند غم آلود خدا

دلش انگار گريست

نازنينم آدم

ياد من باش…

که بس تنهايم

بغض آدم ترکيد

گونه هايش لرزيد ،

به خدا گفت:

من به اندازه ي

من به اندازه ي گلهاي بهشت ......نه .....

به اندازه عرش ... نه.....نه...

من به اندازه ي تنهاييت ، اي هستي من

دوستدارت هستم

آدم ، کوله اش را بر داشت

خسته و سخت قدم بر مي داشت

راهي ظلمت پر شور زمين

زير لبهاي خدا باز شنيد

نازنينم آدم

نه به اندازه ي تنهايي من

نه به اندازه ي عرش

نه به اندازه ي گلهاي بهشت

که به اندازه يک دانه ی گندم ،

تو فقط يادم باش ،

نازنينم آدم

نبري از يادم