فيلم‌ها براي چه كساني ساخته مي‌شوند؟
سینمای‌ايران- سعید مروتی:
در دهه 60 و حتي تا اوايل دهه70، عده‌اي از سينماگران معروف بودند كه براي شهرستان‌ها فيلم مي‌سازند؛ يعني محصولاتشان را براي ذائقه مخاطب شهرستاني توليد مي‌كردند.

برخي از اين فيلم‌ها پس از نمايش در تهران، تا چندين سال در سينماهاي شهرستان‌ها روي پرده بودند و چراغ سينما را روشن نگاه مي‌داشتند؛ فيلم‌هايي كه عموما مديران وقت سينما، دل‌خوشي از آنها نداشتند ولي اكران شهرستان‌ها عملا با همين فيلم‌ها سرپا مانده بود. زماني كه فيلم‌ها درجه‌بندي كيفي مي‌شدند، فيلم‌هاي درجه جيم، مخاطب خود را در شهرستان‌ها جست‌وجو مي‌كردند، چون اساسا در تهران فضاي چنداني براي اكران در اختيارشان گذاشته نمي‌شد.

در گذر زمان، به تدريج شرايط به گونه‌اي تغيير كرد كه اصلا اكران شهرستان به فراموشي سپرده شد. بسياري از فيلم‌هايي كه سال گذشته در تهران به نمايش عمومي درآمدند، در هيچ شهر ديگري به نمايش درنيامدند. در يك دهه اخير، سالن‌هاي زيادي بخصوص در شهرهاي كوچك تعطيل شدند. يكي از مهمترين دلايل از رونق افتادن اكران شهرستان، سرعت ورود فيلم‌ها به شبكه نمايش خانگي بوده است.

حالا يا به صورت مجاز و يا به شكل غيرمجاز ؛برخي از فيلم‌ها زماني در شهرستان‌ها به نمايش درمي‌آمدند كه سي‌دي آنها را كمتر كسي نديده بود. طرح اكران همزمان فيلم‌ها در تهران و شهرستان‌ها كه به تازگي در حال اجراست مي‌تواند تا اندازه‌اي رونق را به سينماهاي شهرستان‌ها بازگرداند. هرچند مسئله به همين سادگي هم نيست و نمي‌توان انتظار داشت كه به صرف اكران همزمان، مشكل اكران شهرستان‌ها حل شود.

در كنار اين اقدامات، انجام مخاطب‌شناسي در مناطق مختلف كشور كه سلايق و علايق متفاوتي دارند، مي‌تواند به توليد آثاري منجر شود كه مورد استقبال قرار گيرد؛ شناختي كه به صورت غريزي برخي از سينماگران در دهه60 داشتند و چراغ سينما در شهرستان‌ها را روشن نگاه داشته بودند. گام اول اين است كه بدانيم فيلم‌هايمان را براي چه كساني مي‌سازيم.