عوامل توفیق و سلب توفیق عبادت

[312]

9- کفران نعمت :

« لإن شکرتم لإزیدنّکم و إن کفرتم إن عذابی لشدید» (57) (اگر شکر نعمت بجای آورید، برنعمت شما می‌افزائیم و اگر کفران کنید، به عذاب شدید گرفتار می‌کنیم.)

علی (علیه السّلام): «جحود الاحسان یوجب الحرمان» (58) نمک نشناسی ، موجب محرومیت می‌شود.

بدون شک، خداوند دربرابر نعمتهایی که به ما می‌بخشد، نیازی به شکر ما ندارد و اگر دستور به شکرگذاری داده آن هم موجب نعمت دیگری برما و یک مکتب عالی تربیتی است.

شکر نعمت ، نعمتت افزون کند

کفر ، نعمت از کفت بیرون کند

حضرت علی (علیه السّلام): « أحب الناس إلی الله العامل فی ما انعم به علیه بالشکر و ابعضهم الیه العامل فی نعمه بکفرها» (59)

یعنی (محبوبترین مردم، نزد خداوند کسی است که سپاسگزار نعمتهایی که خدا به او داده است باشد ودشمنترین مردم، نزد خدا، ناسپاس کنندگان به نعمتهای اویند)

و همان‌طور که شکر نعمت، مصرف نعمت به اندازه و به جا است، یکی از موارد کفر نعمت نیز، اسراف و درست مصرف نکردن نعمت است که خداوند می‌فرماید:

«لایهدی من هو مسرف کذّاب» (60) (خدا البته مردم مسرف و دروغگو را هدایت نخواهد کرد)

کسی که اسراف می‌کند، در واقع، زمینۀ هدایت و توفیق الهی را از خود سلب کرده است و نیز در آیه دیگری خداوند می‌فرماید:« یضلّ الله من هو مسرف مرتاب»(61) یعنی خداوند کسانی را که اسراف کننده و در شک و ریبه‌اند، را گمراه می‌کند که این آیه نیز می‌تواند به همان معنا باشد که خودش با عمل خود که اسراف و کفران نعمت الهی است، قابلیت هدایت را، از دست داده است.

حضرت علی (علیه السّلام):« ویح المسرف، ما إبعده عن صلاح نفسه و استدراک امره» (62)

بیچاره اسرافکار، چه دور است از اصلاح نفس و جبران کار خود.

10- غفلت :

در مقابل جاهلان که ذکر آن‌ها گذشت، دسته‌ای دیگر از انسان‌ها هستند که عالمند ولی غافل.

فراموش می‌کنند که دردانۀ آفرینشند.

این عده از انسان‌ها، گرچه به خاطر علمشان یک درجه از دسته قبلی جلوتر هستند ولی غفلت آن‌ها باعث می‌شود که در مقام عمل، همان خطا و اشتباه گروه اشتباه گروه اول را انجام دهند و به همان نتیجۀ اخروی (پشیمانی و عذاب) برسند.

«یا ویلنا قد کنّا فی غفلۀٍ من هذا بل کنّا ظالمین» (63) ای وای برما که از این روز غافل بودیم و سخت به راه ستمکاری شتافتیم.

حضرت علی(علیه السّلام): «الغفلۀ فقدٌ» (64) غفلت، موجب گم کردن (راه حق) است.

ضرر غفلت، کمتر از جهل انسان نیست، با توجه و عنایت به اینکه شخص غافل همیشه دچار دو غفلت است. یکی غفلت از وظیفۀ خود و دیگری غفلت از غفلت خویش و مسلم است که هیچکس مایل نیست، غفلت براو عارض شود، اما چه کند که وقتی غافل شود، نمی‌داند که غافل است، لذاگاه ضررش از جهل بیشتر است(65).

حضرت علی (علیه السّلام) می‌فرمایند:« لا عمل لغافل» (66) یعنی شخص غافل را عمل نباشد

و نیز می‌فرمایند:« من غلبت علیه الغفلۀ مات قلبه» (67) یعنی هرکه غفلت براو چیره شود، دلش بمیرد.

و در دعاهای ماه رجب می‌خوانیم: « و لا تجعلنی من الغافلین المبعدین» یعنی خدایا ما را از غافلینی که غفلت آن‌ها سبب بعد و دوری آن‌ها شده، قرار مده.