نکه از عشق علی چون شمع شیدا سوختم...

[سیدپویا]

منکه از عشق علی چون شمع شیدا سوختم

صاحب جنت منم ، اما در اینجا سوختم

سوختم تا یک سر مویی نسوزد از علی

تا بماند رهبرم من بی مهابا سوختم

بی گنه بودم ولی در آتشم انداختند

محسنم شد کشته ، نالیدم که بابا سوختم

زینبم می دید آتش زائر رویم شده

از پریشانی او در بین اعدا سوختم

صورت آتش گرفته تا ز سیلی شد کبود

شکر کردم ، بهر حفظ جان مولا سوختم

مثل چشم مجتبی مسمار یارب سرخ بود

من نمی گویم چه شد تنهای تنها سوختم

هر که نان از سفره ی ما برده بود ، استاده بود

بسکه نامردی بود در این تماشا سوختم

سوختم تا شعله ی عشقت بماند جاودان

پای تا سر یا علی با این تمنا سوختم