مثنوي شاه و درويش يا قصه شاه و گدا

[م.محسن]

در صفت کبوتر بازي شاه و نظاره کردن درويش

صبح چون ريخت دانه انجم / آسمان گشت تير و مشعله دم

باز سبز آشيان زرين پر / کرد آهنگ چرخ بار دگر

سوي بام کبوتر آمد شاه / بر فراز فلک برآمد ماه

طرفه بامي، چنانکه بام فلک / خيل خيل کبوتران چو ملک

در پريدن بلند پايه او / چون هما ارجمند سايه او

قدح آب او ز چشمه مهر / ارزنش از ستاره هاي سپهر

تا مگر شه بدست گيرد ني / بسته از جان کمر بخدمت وي

شاه و بالاي سر کبوتر او / چون سليمان و مرغ بر سر او

هر زمان گشته بر سرش جمعي / همچو پروانه بر سر شمعي

پيکر هر يک از لطافت پر / نازنين لعبتي پري پيکر

هر نگارين او نگاري بود / هر سفيدش سمن عذاري بود

داغها مشک فام و عنبر بوي / چون سر نو عروس مشکين موي

چينيش بسکه نازنيني داشت / صورت لعبتان چيني داشت

بسکه بغداديش نکو افتاد / طرفه تر شد ز طرفه بغداد

سايه هاي کبوتران دورنگ / بر زمين نقش کرده شکل پلنگ

همه بر گرد شاه طوف کنان / همه در پيچ و تاب چرخ زنان

چون بدستور خود کبوتر باز / بدهان و بدست کرد آواز

سوي گردون بيک زمان رفتند / همچو پروين بآسمان رفتند

شاه برجست و ني گرفت بدست / نعره اي چند زد، بلند، نه پست

ادامه دارد