درمان اختلال جنون دزدی (مداخلات رفتاری و دارودرمانی)

[mozhgan.s]

افراد دچار جنون دزدی از آسیب جدی در توانایی­های شغلی و اجتماعی رنج می­برند. جنون دزدی ممکن است به درمان شناختی رفتاری و دارو درمانی­های مختلف (لیتیوم، ضدصرع و آنتاگونیست­های افیونی) واکنش نشان دهد.به علت نادر بودن اختلال گزارش­های درمانی به موارد انفرادی یا گروه­های کوچکی از موارد محدود می­شود. اصولاً روان­درمانی بینش­گرا و روان­کاوی بسته به انگیزه­ی بیمار می­تواند موفقیت آمیز باشد اما در مواردی که بیمار دچار احساس گناه و شرم است به دلیل انگیزه­ی قوی برای تغییر رفتار، روان­درمانی بینش­گرا کمک­کننده است.مداخلات رفتاری از جمله حساسیت­زدایی تدریجی، شرطی­سازی اجتنابی و ترکیبی از شرطی­سازی اجتنابی و تغییر وابستگی­های اجتماعی می­تواند در بهبود اختلال تاثیرگذار باشد. در روش حساس­سازی ناآشکار به درمانجو آموزش داده می­شود که هر زمان وسواس دزدی کردن ظاهر شد، تصاویر ذهنی آزاردهنده را مجسم کند. و در تکنیک توقف فکر، به موجب آن بحران­های درونی شدید مقاومت در برابر فکر کردن به رفتار دزدیدن، به فرد اجازه داده نمی­شود این میل را دنبال کند.در دارو درمانی اختلال جنون دزدی موفقیت­هایی دیده شده است. فلوکستین و فلووکسامین که مهارکنندگان بازجذب اختصاصی سروتونین است در درمان اختلال جنون دزدی مفید است، همچنین گزارش­هایی از درمان موفقیت­آمیز با دارو­های سه­حلقه­ای، ترازودون، لیتیوم، والپروآت، نالتروکسون و درمان با تشنج الکتریکی وجود دارد.