اول موضوع اینه که اعراب تنها در اتحاد با یکدیگر به ایران حمله می کنند و یا اربابهاشون هم به کمک می آیند (مثل کمک 30 کشور عضو ناتو به کویت در درگیری با عراق)، دوم هم این است که در اشغال سرزمینی یک کشور دیگر عضو سازمان ملل (هر چند به طور موقت)، چه چیزی قرار است عایدمان شود؟! سوم هم این است که کشورهای دیگر چه موضعی خواهند گرفت (به ویژه به موضع گیری روسیه و چین مطمئن نیستم)، چهارم هم اینکه جهان، با درگیری در تنگه هرمز، که 15 درصد منابع انرژی جهان از آنجا عبور می کند، چه موضعی اتخاذ می کند؟
مسئله بعدی هم این است که جنگهای امروزی تکیه کمتری به نفرات دارند و پشتوانه اصلی، تجهیزات پیشرفته نبرد از راه دور و نیز نفرات آموزش دیده و تخصصی نظامی هستند. مورد بعدی توان مالی کشورها برای از سر گذراندن جنگها و تحریمهای طولانی است.
مثلا مشکل کشور ما در حال حاضر، تامین دارو، تامین تخم و گوشت مرغ، واردات ماده اولیه کره صبحانه، بیکاری گسترده در میان فارغ التحصیلان، دولت نفتی بی پول شده به خاطر تحریم نفتی و مالی و ... است. بنابراین مسائلی مثل ظرفیت هوا ناو یونس و ... در درجه بعدی اهمیت هستند.
یک مشکل دیگر هم این است که آیا اکثریت مردم فعلی ایران، تمایل و یا انگیزه ای برای در گیر شدن دوباره با کشورهای خارجی (مثل دوره جنگ با عراق) را دارند؟ آیا شرایط، مثل اواخر جنگ با عراق نخواهد شد؟
ولی در مجموع، توان دفاع ضد موشکی کشورهای عربی منطقه و نیز توان ضربتی هوائی آنان کم نیست. همچنین احتمالا توان جنگ الکترونیکی پیشرفته ای را فراهم آورده اند. هرچند تعداد نفرات آماده به رزم آنان با ایران قابل مقایسه نیست، ولی در غیر از جنگ زمینی، توان نسبتا قابل ملاحظه ای دارند.![]()
علاقه مندی ها (Bookmarks)