زخم دئودنوم

[سونای]

درمان


اولسر حاد دئودنوم را مى‌توان با سرکوب ترشح اسيد در اکثر بيماران کنترل کرد. اما سير طولانى‌مدت بيمارى (ميزان عود و عوارض) تنها با ريشه‌کنى عفونت هليکوباکتر پيلورى تحت تأثير قرار مى‌گيرد. درمان جراحى اساساً براى درمان عوارض بيمارى شامل خونريزى پرفوراسيون يا انسداد توصيه مى‌شود.

درمان جراحی

در صورت باقى‌ماندن زخم عليرغم درمان داروئى مطلوب، زخم مقاوم تلقى مى‌شود و درمان جراحى انديکاسيون پيدا مى‌کند.

خارج‌کردن خود زخم به‌هيچ وجه کافى نيست و همواره عود رخ مى‌دهد.

روش‌هاى جراحى درمان اولسردئودنوم شامل واگوتومى (انواع گوناگون واگوتومي) و آنترکتومى به‌علاوهٔ واگوتومى است. تمام اين اعمال را مى‌توان از طريق لاپاراسکوپى انجام داد. به‌جز در موارد استثنائى نادر، يکى از روش‌هاى جراحى واگوتومى کفايت مى‌کند.

انواع روش‌ها

واگوتومى

واگوتومى تنه‌اى که شامل قطع عصب واگ هنگام ورود به شکم است و عارضه آن ايجاد اختلال در تخليه معده است که به‌همين دليل همراه با پيلوروپلاستى نيز انجام مى‌شود. واگوتومى پروگزيمال يا سلول جدارى شامل قطع شاخه‌ها در دوسوم پروگزيمال معده است. تخليه معده در اين حالت طبيعى است ولى در صورت همراهى با پيلوروپلاستى ميزان عود پائين‌تر مى‌آيد. در اين حالت دامپينگ و اسهال نيز نسبت به واگوتومى تنه‌اى و انتخابى کمتر است اين روش براى زخم مقاوم يا سوراخ‌شده ارجح مى‌باشد ولى در موارد دچار انسداد يا خونريزى کمتر مؤثر است عيب عمده اين روش ميزان بالاى عود است به‌گونه‌اى که در نواحى پره پيلوريک بايد از روش ديگرى استفاده کرد.

آنترکتومى و واگوتومى

اين روش شامل گاسترکتومى ۵۰% ديستال معده است در صورتى‌که ناحيه پروگزيمال باقى‌مانده به‌ دودئوم آناستوموز شود بيلروت i و در صورت آناستوموز به ژوژنوم بيلروتii نام دارد. واگوتومى نيز انجام مى‌شود. نتيجه کلى خوب ات ولى ميزان عوارض از واگوتومى بدون رزکسيون بيشتر است.

گاسترکتومى ساب‌تونل

اين عمل جراحى شامل رزکسيون دوسوم يا سه‌چهارم ديستال معده است. بعد از گاسترکتومى ساب‌توتال براى زخم دئودنوم، انجام بيلروت ii ارجح است.