پای شعرهایم را
در یک کفش تو می کنم
تا حسرت مخاطب خاص
احساس هیچ واژه ای را جریحه دار نکند..
مخاطب خاص یعنی
نقطه چین تمام مکث هایم را
با یکتایی نامِ تو پُر می کنم.. آنقدر که
شیطنت های شعرم...
از چشم های تو آب خورند و
بی کسی هایم
روی دیوار بلند مژه هایت، حاشا شوند..
تا تو
غیرت شعرهای زنی شوی
که آزادی بیانش را واژه واژه، محدود می کنی..
.
.
دست از دیکتاتوری ات برندار
من لذت می برم که آتش خفقان دوست داشتنت
در شعرهایم زبانه کشد.. و
تمام افعال
حوالی اول شخص مفرد تو، ختم به عشق شوند.
علاقه مندی ها (Bookmarks)