دیستروفی عضلانی دوشن

[سونای]

ژن درمانی برای دیستروفی عضلانی دوشن

مشکل اصلی ژن درمانی برای DMD،اندازه خالص ژن دیستروفین است که DNA مکمل آن یعنی cDNA ، 14KB می باشد.آزمایشی در دست اجرا می باشد که توسط آن بتوان از وکتورهای پلاسمیدی که می توانند cDNAی بزرگ را در خود جای دهند ،استفاده کرد. اما نقل و انتقال به ماهیچه ناکارآمد است.یک راهبرد جایگزین، استفاده از الیگونوکلوتیدهای آنتی سنس، جهت مجبور نمودن اگزون ها به پرش(حذف) و تبدیل حذف های خارج از چارچوب ( که منجر به DMD می شود )، به حذف های در چارچوب،که معمولا باعث ایجاد فنوتیپی خفیف تر به نام دیستروفی عضلانی بکر میگردد، می باشد. این روش می تواند برای بیش از 75% بیماران مبتلا به DMD موفقیت آمیز باشد.یک گزارش جدید تزریق داخل وریدی الیگونوکلئوتید 31-mer phosphorothioate را در برابر توالی افزاینده ( Enhancer) متصل کننده اگزون 19 در بیماری ای به علت حذف خارج از چارچوب اگزون 20 ژن دیستروفین شرح می دهد.این طرح آنتی سنس به طول یک هفته تا چهار هفته،بدونئ شواهدی از آثار جانبی،انجام شد. پرش اگزون 19، در درصدی از mRNAی دیستروفین در لنفوسیت های محیطی پس از عمل تزریق نمایان شد و یک بیوپسی عضلانی انجام شده پس از تزریق نهایی نشان داده که تقریبا در 6% کل محصولات RT-PCR، mRNA در چارچوب جدید ، با کمبود هر دو اگزون 19 و 20 ایجاد شده است.دیستروفین به صورت هیستوشیمیایی در سارکولمای سلول های عضلانی، پس از درمان با الیگونوکئوتید تشخیص داده شد. این یافته ها ثابت می کند که الیگونوکلئوتید ها ی phosphorothioate می توانن در کودکان مبتلا به DMD ، بدون خطر استفاده شود و همچنین یک سیستم تزریق درون رگی ساده، یک مکانیسم نقل و انتقال موثر برای الیگونوکلئوتیدهایی است که منجر به برش اگزون در ماهیچه های اسکلتی DMD می شوند.همچنین امکان تنظیم در سطح بالای همولوگ دیستروفین،یعنی یوتروفین وجود دارد.پس زدن ایمنی مشکلی نیست و مطالعات در موش mdx پیشرفت های معنی داری را در عملکرد عضله نشان داده است. اکنون تحقیقاتی برای یافتن یک ترکیب دارویی برای تنظیم بیان یوتروفین در سطوح بالا در حال اجرا است.


منبع: ژنتیک پزشکی امری