یک سوال ساده ولی اساسی و استراتژیک

[نو آور]

نظر خودتون چی هست ؟
چطور می تونیم به اونجا برسیم؟

سلام، ممنونم از بذل توجه شما؛ همانطور که بعضی از دوستان به درستی اشاره کردند، بعضی از سوالات به ظاهر ساده، در واقع پرسشهائی بنیانی و راهبردی هستند. یعنی زمانی که تلاش می کنید پاسخ درخوری برای آنها بیابید، در می یابید که این سوال تا چه حد مهم و اولویت دار است و راه حل آن، تا چه حد می تواند نکات کلیدی و مشکلات ما را روشن سازد.
خوب برای اینکه ببینیم کشور ما، چگونه به چنین سطحی از درآمد سرانه و رفاه می رسد، خیلی ساده باید ببینیم ساز و کارهای اقتصادی کشورهای ذکر شده، در دهه های گذشته چگونه بوده است و در مقابل، مکانیسمهای اقتصادی ما چگونه است؟
_ پیش از هر چیز؛ در آن کشورها، کلیه فعالیتهای اقتصادی توسط بخش خصوصی انجام می شود. دولت هم فقط از طریق نظام مالیاتی کسب درآمد می کند. بنابراین، دولت تلاش می کند هرچه بیشتر، فرآیندهای توسعه تولیدات بخش خصوصی را تسهیل کرده و رونق ببخشد.وقتی می گویم «کلیه فعالیتها»، منظورم دقیقا کلیه فعالیتهاست. شامل تولید برق، استخراج معادن، بهره برداری و انتقال منابع نفت و گاز، بانکداری، پالایشگاهها، انرژی هسته ای، مخابرات، پست، صنایع نظامی از ناو هواپیمابر گرفته تا طراحی جنگنده ها، صنعت بیمه، صنایع رایانه ای، کشتیرانی، هواپیمائی، حمل و نقل ریلی، دانشگاهها و ...
این کار تا آنجا جلو رفته که در بعضی کشورهای پیشرفته؛ پیمانکارها، حتی امور جاسوسی و امنیتی را نیز انجام می دهند!
در حالی که در کشور ما، به طور سنتی، همه فعالیتهای درآمدزا، تحت چنبره دولت است. یعنی دولت با زبان بی زبانی می گوید: عمده پولهای در گردش کشور در بانکهای من، استخراج ، انتقال و صادرات نفت و گاز مال من، تولیدات و صادرات پتروشیمی مال من، استخراج معادن آهن ، مس ، طلا ، نقره ، سرب و ... مال من، تولیدات نظامی در انحصار وزارت دفاع، مخابرات ثابت و سیستم وایمکس انحصارا مال سپاه، تلفن همراه مال من، وزارت دفاع و تامین اجتماعی، کشتی سازی مال تامین اجتماعی، انتقال نفت مال نفت کشهای من، هواپیما سازی مال وزارت دفاع، ذوب آهن مال من، فولادسازی مال من، نیروگاهها مال من، عوارض اتوبانها مال من، خودروسازی انحصاری مال من، پروژه های بزرگ مال قرارگاه، سیستم گسترده دانشگاهی مال من، صنعت بیمه مال من، اجازه ورود به بورس مال شرکتهای من، صنایع فضائی مال من، کانالهای رادیو و تلویزیون انحصارا در اختیار من، وامهای بزرگ بانکی برای شرکتهای من، بازار سرمایه در اختیار شرکتهای من، فروشگاههای زنجیره ای کشوری مال شهرداری و ....
دلیل می آورند که اینها صنایع استراتژیک هستند و نباید دست مردم کشور بیفتند. یا می گوید بخش خصوصی را آنقدر ضعیف نگه داشته ایم که توان مالی و فنی برای اداره پروژه های بزرگ را ندارد! باشد تا روزی صبح دولتش بدمد!
پس بخش خصوصی چه کند؟
خرید و فروش جزء، واردات جزء، تولید پفک نمکی، مونتاژ هوندا 125، تولید ماکارونی، ماست و پنیر، پیمانکاریهای جزء، موسسات قرض الحسنه کوچک، تعمیرگاهها، تولید پوشاک و ...
چنین صنعتی نه به اختراع احتیاج دارد، نه به دانش دانشگاهها، نه به واحدهای R & D، نه به تفکر توسعه،
برای عرضه به دنیا، چه چیزی غیر از نفت و فرآورده هایش داریم؟ صادرات غیر نفتی منحصر است به فرش، پسته، زعفران، آهن آلات، مواد معدنی خام
و مقدار بسیار کمی سایر موارد.
_ گاهی به ما گفته می شود که تولید کنندگان ایرانی ، حد زیادی از خودکفائی را برای ما رقم زده اند؛ بله، ما در کشور تولید داریم ولی این واژه اندکی گول زننده است. تولید ما عملا شدیدا وابسته به مواد خام وارداتی است. مثل در هر دوره عملا شش میلیون قطعه مرغ گوشتی تولید می شود. ولی اگر کمی بیشتر دقت کنیم، 90 درصد مواد اولیه آن وابسته به خارج است. از ذرت دانه ای گرفته تا کنجاله سویا و داروها و ادوات سالن.
به ما گفته می شود که بسیاری از داروها در کشور تولید می شود، ولی با تحقیق بیشتر در می یابیم که ماده خام دارو باید از خارج وارد شود و در کارخانه های داروسازی ما، به آن مقداری مواد پر کننده و مواد نگهدارنده افزوده می شود، بعد هم به صورت قرص و کپسول و شریت روانه بازار می شود.
به ما گفته می شود که کارخانه های لبنی ما کره تولید می کنند. ولی آیا می دانستید که ایران نمی تواند ماده اولیه استاندارد کره را بسازد و آن را از خارج کشور وارد می کند؟
درصد وابستگی صنعت خودروی ما به خارج از کشور هم که برای همگان معلوم است. در سایر صنایع هم کمابیش به همین صورت است.
این است که مهندسین ایرانی جنگنده قاهر 313 را طراحی می کنند ولی یک موتورسیکلت گازی تماما ایرانی هم نداریم!
چون بحث به درازا کشید در پستهای بعدی، به موارد دیگر اشاره خواهم کرد.