نظر سنجی

[m.g.s.t.r]

خو خوزستانیا مگه عربی صحبت نمیکنن؟؟؟؟

استان خوزستان تیره‌های گوناگون انسانی را در بر می‌گیرد. خوزستان از لحاظ خرده فرهنگها متکثر ترین استان کشور است.
بومیان خوزستان ،
مردم بومی شوشتر، دزفول، بهبهان، ماهشهر، رامهرمز، هندیجان، رامشیر (رام اردشیر)، زیدون، سربندر (قنواتی) از بازماندگان مردم شهرنشین باستان خوزستان هستند و هر کدام گویش مخصوص به خود دارند که با هم متفاوتند.^[۱۱۹]

بختیاریها (لر بزرگ) ، که از هزاره‌های دور در خوزستان و عراق(تا سده‌های اولیه اسلامی زمانیکه عراق امروزی هنوز جزو ایران بوده) حضور داشته‌اند. شهرهای ایذه ،مسجد سلیمان ، باغملک ،اندیکا ، لالی ، سالند(سردشت دزفول) ، صفی آباد، قلعه خواجه، دهدز و.. بصورت اصلی و سایر شهرهای خوزستان نیز جمعیت قابل توجهی از ایشان را در خود دارند. طرح لباس اینان، ترسیمی از معبد چغازنبیل شوش است. ایذه به نام پایتخت بختیاری ایران شناخته می‌شود. بر خلاف نام استان چهار محال و بختیاری، مرکزیت جمعیتی اینان خوزستان است. در نقشه‌های زمین شناسی، زمینهای وسیعی از نیمه مرکزی خوزستان به سمت شمال و شرق، به نام کنگلومرای بختیاری^[۱۲۰]شناخته می‌شود. اوکسیان (هوزیان) زمان هخامنشی که از سپاهیان ویژه امپراتوری ایران بوده‌اند تطبیق با ایشان دارد که براویتی نام خوزستان نیز از نام ایشان گرفته شده است:پارسیها (۲۷۰۰ سال قبل) با عیلامی ها(هالتامتی ها) در آمیختند و نژاد واحدی به وجود آوردند که بعدها در دوره های هخامنشی و ساسانی «هسی یا اوکسی یا خوزی یا هوزی» نامیده شدند و در سده ۶ هجری قمری به نام لر بزرگ، و در اوایل دوره صفویه، بختیاری خوانده شدند.^[۱۲۱]عرب های خوزستان ، طوایف عرب خوزستان همگی از دسته کوچ نشین ، غیر ثابت و با اصل و نسب مشخص در شبه جزیره عربستانبودند. مهاجرت ایشان به جنوب غربی خوزستان از سده نهم ه.ق پس از حمله سید محمد مشعشع( از روئسای قبایل عرب شبه جزیره عربستان) از سمت عراق به هویزه ، پس از فتح هویزه شروع گردید و تا زمان معاصر ادامه یافت. بزرگترین این طوایف بنی طرف است که حدود سیصد سال پیش [89] پس از گذر از اروند رود وارد خوزستان شدند. اینان با گروهی از مردم خوزستان امیختند و به زبان مخلوط فارسی و عربی تکلم می کنند.عربهای خوزستان بر خلاف پیش از انقلاب ، امروزه در مدیریت، اقتصادف کشاورزی و فرهنگ خوزستان نقش بزرگی دارند. مردم عرب خوزستان در چند مرحله در برابر حملات انگلیسیها و عثمانیها جنگیدند. مردم عرب خوزستان بسیار دیندار، باذکاوت و سخت کوشند. تا پیش از جنگ ایران و عراق عمده تمرکز جمعیتی عربهای خوزستان، شادگان ، سوسنگرد ، هویزه و روستاهای جنوب غربی خوزستان بود که پس از شروع جنگ، جنگزدگان عرب در (بیشتر شهرکهای اطراف) شهرهای امیدیه، ماهشهر و اهواز سکنی یافتند. شهر صنعتی و تجاری خرمشهر که پس از جنگ کاملا خالی از سکنه بوده است نیز محل اسکان جمعیت زیادی از عشایر روستایی عرب شد.^[۱۲۲]قشقایی ها ، در حدود شهرستان هفتگل زندگی می‌کنند.(رج:همان منبع)شهرهای صنعتی تجاری و نوبنیان خوزستان مانند اهواز ، آبادان و خرمشهر و بندر امام خمینی (شاهپور سابق) نیز ترکیب جمعیتی از تمام مردم یاد شده در خود دارند. (رج:همان منبع)همچنین با اینکه بیشینه مردم این استان مذهب شیعه دارند، از دیرباز پیروان دیگر آیین‌ها نیز در این استان زیسته‌اند و می‌زیند. در شهر اهواز گروه اندکی صابئین (در خوزستان به آنها صُبّی می‌گویند) در کرانه رود کارون ساکنند و بیشتر به کار زرگری مشغولند.همچنین پیروان آیین‌های کهن زرتشتی و نیز کلدانی در این استان و به ویژه شهر اهواز زندگی می‌کنند که پس از انقلاب ۵۷ از شمارشان کاسته شده‌است. در شهر آبادان شماری از ارمنیان می‌زیند. این گروه تا پیش از انقلاب جمعیت بیشتری داشتند ولی امروزه تنها چند خانوار از اینان در شهرهای آبادان می‌زیند. پیروان دیگر آیین‌ها و مردمان دیگری نیز در اینجا می‌زیسته‌اند که امروزه به جا نمانده‌اند. تا پیش از انقلاب شماری از پیروان آیین‌های هندو و سیک و... نیز در بخش‌های صنعتی این استان می‌زیستند که امروز تنها بازمانده معبدهایشان در شهر آبادان مانده‌است.

منبع http://bachehayekhuz.blogfa.com/