نکات خواندنی از برخوردهای تربیتی امام رضا علیه السلام

[طلیعه طلا]

زبانِ عمل، زبانِ قول

نمي‎توان منكر شد كه «زبان عمل» و شيوه برخورد، تأثيري افزون‎تر از سخن و كلام دارد و اگر عمل انسان، آيينه فكرش و زبان كلامش باشد، دگرگون كننده‎تر و دلنشين‎تر و تأثير‎گذارتر است.

از اين رو: به شيوه رفتار و «سيره اخلاقي و معاشرتي» حضرت رضا عليه السلام توجه مي‎كنيم تا در آيينه اخلاق تجسم يافته در رفتارش، سيماي حق و «راه رشد» را بيابيم. اين تعليم خود ائمه است كه:
«كونوا دُعاةَ الناسِ بِاعمالِكُم ولا تكونوا دعاةَ الناسِ بِالسِنَتِكُم.»(2)

و سخن علي عليه السلام كه:
«كونوا دُعاةَ النّاسِ بغَيرُ اَلسِنَتِكُم...»(3)

و بالأخره «تأديب به سيره» و «آموزشِ رفتاري» و «برخوردهاي تربيتي»(4) چيزي است كه در اين مقال در پي بررسي آنيم و نمونه‎هايي را از سيره حضرت رضا عليه السلام ارائه خواهيم كرد.



هدفداري، در برخورد و معاشرت
هدفداري يك انسان در تمام شؤون زندگي او اثر مي‎گذارد و معتقد بودن به يك سلسله «مبادي» و «اصول»، فرد را در نحوه برخورد با مردم، چنان در چهارچوب آن اهداف و مباني مفيد مي‎سازد كه از تمام موضعگيري‎ها و سخنان و رفتار، مي‎توان آن را فهميد.

وقتي ائمه، در «كلام»، اين اندازه دقت در تعبير به كار مي‎برند، طبيعي است كه در برخوردهاي اجتماعي و معاشرت، دقت بيشتر داشته باشد.
گاهي در لحن كلام و طرز رفتار امام رضا عليه السلام نوعي قاطعيت و شدت عمل و برخورد صريح ديده مي‎شود، گاهي هم ملايمت و نرمش و انعطاف و تسامح. اين بستگي به موارد مختلف دارد.

اصولاً برخوردهاي هدفدار، از خصائص يك انسان هدفدار و اصولي است و در همه مسائل فكري، برنامه‎ريزي، تبليغ، آموزش و تربيت، تشكيلات و ارتباطات، پيوندها، تولي و تبري‎ها، دوستي‎ها و دشمني‎ها، موافقت‎ها و مخالفت‎ها، مكاتبه‎ها و خطاب‎ها، نشست و برخاست و معاشرت و حتي نگاه و احترام گذاشتن و ... او تأثير مي‎گذارد و همه حركات، در رابطه با آن هدف تنظيم مي‎شود و معني و جهت پيدا مي‎كند.

اگر آن اصول و مبناها را در تفكر و زندگي كسي بشناسيم، آسان‎تر مي‎توانيم اعمال و گفتار او را تفسير و تبيين كنيم. روشن است كه هدفداري در زندگي و تحرك‎ها و رفتارها، نيازمند «دقت» است. بدون دقت، نمي‎توان همه سخن‎ها و رفتارها را در رابطه با آن هدف تنظيم نمود. دقت، خمير مايه برخوردهاي مكتبي و رفتار هدفدار يك انسان است. در مورد امامان شيعه، كه معصومند و كلام و عمل و تقريرشان، به عنوان «سنت»، براي ما «حجت شرعي» و ملاك محسوب مي‎شود، اين دقت، بيشتر مشهود و مورد توجه است.

كلمات و تعبيرات ائمه، پاسخ‎هايشان به سؤالات افراد، عنواني كه در خطاب به كسي انتخاب مي‎كنند، لحن جواب دادن، تأكيدات كلامي، احاديثي كه براي اصحاب بيان مي‎كنند، همه از دقت خاصي برخوردار است.

«كلام ائمه»، در مورد اشخاص گوناگون، شرايط مختلف اجتماعي، مقتضيات زمان، ظرفيت و آمادگي طرف سخن، ذهنيت موجود در سائل و مخاطب، جبهه سياسي و جناح و تيپ اجتماعي او، همه و همه در نوع كلامي كه امام معصوم در آن موارد مختلف به كار مي‎برد، مؤثر است. دقت‎هاي شگفت ائمه در تعبيرات و لحن كلامشان جاي بسي بررسي و ملاحظه است.

وقتي ائمه، در «كلام»، اين اندازه دقت در تعبير به كار مي‎برند، طبيعي است كه در برخوردهاي اجتماعي و معاشرت، دقت بيشتر داشته باشد.
گاهي در لحن كلام و طرز رفتار امام رضا عليه السلام نوعي قاطعيت و شدت عمل و برخورد صريح ديده مي‎شود، گاهي هم ملايمت و نرمش و انعطاف و تسامح. اين بستگي به موارد مختلف دارد.

در مورد مسائلي كه جنبه اصولي دارد و با مبناها و خط فكري و عقيده در تضاد باشد، (مثل مسائل توحيد، امامت، و ...) در اين گونه موارد، امام رضا عليه السلام سازش ناپذير، حساس، دقيق، بي‎گذشت و بدون اغماض است.(5) ولي در غير اين موارد اصولي و مبنايي، آن جا كه به معاشرت‎هاي انساني و حقوق شخصي و زمينه‎هاي صرفاً برخوردي مربوط مي‎شود، اهل عفو و گذشت و اغماض و تسامح و برخورد بزرگوارانه است. اين است راز و ملاك تفاوت در برخوردهاي گوناگون آن حضرت.