به بهانه سالمرگ اولین برنده نوبل ادبیات/ نگاهی به فرانسوی‌هایی که نوبل گرفتند

[چکامه91]

در سال 1952 جایزه نوبل ادبیات بار دیگر در دستان یک نویسنده فرانسوی قرار گرفت؛ درون‌مایه نوشته‌های «فرانسوا موریاک» نیز همچون آثار نویسنده‌های پیشین بیش از درون‌مایه هنری، محتوایی عقیدتی دارد. وی نویسند‌ه‌ای کاتولیک مذهب بود که در آثارش عقاید مذهبی خود را به خوبی به نمایش می‌گذارد. دغدغه اصلی وی در نوشتن این آثار نیز همین عقاید مذهبی و جدال دو نیروی خیر و شر در درون انسان است. «موریاک» نویسنده‌ای است که علاوه‌بر فعالیت های ادبی، در زمینه سیاست نیز بسیار فعال بود. وی در سال 1970 موفق به دریافت نشان افتخار لژیون دونور شد. از آثار وی می‌توان به رمان مشهور «ترز دکور» اشاره کرد.

«آلبر کامو»، نویسنده آثاری چون «بیگانه»، «سقوط» و «طاعون» دیگر نویسنده‌ فرانسوی است که در سال 1957 جایزه نوبل ادبی را کسب کرد. این نویسنده سرشناس قرن بیستم فرانسه تمام زندگی خود را صرف مبارزه با عقاید پوچگرایی کرد و آزادی عقیده را در زندگی خود سرلوحه قرار داد. گاه عقاید وی درباره آزادی‌های فردی باعث می‌شد که کامو را به عنوان نویسنده‌ای اگزیستانسیالیست بشناسند که وی این گونه برچسب‌ها را به شدت رد می‌کرد و خود را از همه آنها مبری می‌دانست. وی در سال 1957 در حالی موفق به دریافت جایزه نوبل ادبیات شد که پس از «رودیار کپلینگ»، نویسنده انگلیسی جوانترین نویسنده و تنها نویسنده زاده‌ی آفریقا در آن زمان بود که این جایزه را دریافت می‌کرد.

این جایزه برای خلق آثار مهم ادبی به وی داده شد که کامو در آنها به وضوح مشکلات وجدان بشری قرن حاضر را به نمایش گذاشته بود. این نویسنده سرشناس فرانسوی از سیاست نیز دور نماند و در سال 1950 فعالیت های بشر دوستانه‌اش را آغاز کرد و دو سال بعد به یونسکو پیوست. وی پیش از این نیز در جنبش ضدصهیونیستی آمستردام شرکت داشت و همچنین جزو معدود مخالفان صریح حمله هسته‌ای آمریکا به هیروشیما بود. «آلبر کامو» دو سال بعد از دریافت جایزه نوبل در سال 1959 در یک حادثه رانندگی در حالیکه تنها 47 سال داشت درگذشت.

یک سال پس از مرگ «آلبر کامو»، «سن ژان پرس» دیگر نویسنده فرانسوی بود که نوبل ادبیات را به نام خود ثبت کرد. این جایزه بزرگ ادبی برای تخیل و تصاویر مهیج در اشعار به این شاعر فرانسوی اعطا شد. نخستین کتاب شعر او با نام «مدایح» منتشر شد. بسیاری از کتاب‌های وی به زبان‌های آلمانی، انگلیسی و سوئدی ترجمه شده‌اند.

نوبل ادبیات سال 1964 به نویسنده‌ای اعطا شد که آن را نپذیرفت؛ ژان پل سارتر یکی از نویسندگان پرفروش ادبیات کلاسیک فرانسه در حالی از پذیرفتن این جایزه معتبر سرباز زد که با قاطعیت اعلام کرد هیچگونه جایزه و افتخار رسمی را نخواهد پذیرفت. وی معتقد بود یک نویسنده نباید هرگز به خود اجازه دهد به یک موسسه تبدیل شود. وی که هم‌دوره آلبر کامو بود، همچون او به عنوان یکی از فلاسفه اگزیستانسیالست شناخته می‌شد؛ عنوانی که نه او و نه کامو آن را هرگز نپذیرفتند. سارتر فیلسوف، نمایشنامه‌نویس، فعال سیاسی، زندگی‌نامه نویس و یک منتقد ادبی بود که نظریات او در سیاست، جامعه‌شناسی و نظریه‌های پسااستعماری موثر بود.

وی که در سال‌های پایانی عمرش به دلیل نابینایی دیگر قادر به نوشتن نبود، در سال 1980 دیده از جهان فروبست. در مراسم خاکسپاری او 50 هزار نفر حضور داشتند. یکی از معروفترین رمان‌های وی رمان بلند «تهوع» است که داستان زندگی یک مورخ است که قادر به تعریف آزادی روحی و جسمانی‌اش نیست. از دیگر آثار شناخته شده وی نمایشنامه «دست‌های آلوده» است که تا کنون بارها بر روی صحنه تئاتر اجرا شده و در سال 1951 نیز فیلمی با اقتباس از این کتاب ساخته شد.

در سال 1969 نوبل ادبیات به خالق نمایشنامه معروف «در انتظار گودو» تعلق گرفت؛ «ساموئل بکت» یک نویسنده، نمایشنامه‌نویس، کارگردان تئاتر و شاعر ایرلندی‌تبار بود که بیشتر عمرش را در پاریس گذراند و نوشته‌هایی به سه زبان ایرلندی، انگلیسی و فرانسوی از خود به جای گذاشت. «بکت» به عنوان یکی از تاثیرگدارترین نویسنده‌های قرن بیستم شناخته می‌شود. اما نوبل ادبیات برای نوشته‌هایی به او تعلق گرفت که وی در آنها ناتوانی انسان مدرن در بازیابی تعالی‌اش را به تصویر می‌کشید. بکت درحال گذراندن تعطیلات تابستانی‌اش در تونس بود که به او خبر دادند جایزه نوبل ادبیات را برده است؛ اما وی طبق رسم آن زمان از پذیرفتن این جایزه امتناع کرد.

«کلود سیمون»، دیگر نویسنده فرانسوی بود تقریبا پس از دو دهه بار دیگر جایز نوبل ادبیات را برای فرانسوی‌ها به ارمغان آورد. وی که جایزه نوبل 1985 را دریافت کرد، یکی از نویسندگان سبک "رمان نو" در ادبیات فرانسه به شمار می‌آمد. نوشته‌های وی به شکل آشکاری تحت تاثیر کارهای "مارسل پروست" و "ویلیام فاکنر" قرار داشت؛ با این حال زمینه و طرح ادبی رمان‌های وی تا حد زیادی منحصر به‌فرد بودند. از مشهورترین نوشته‌های کلود سیمون، رمان «جاده فلندر» است که در سال 1960 منتشر شد. جنگ درونمایه اصلی بسیاری از رمان‌های این نویسنده فرانسوی است.

آخرین باری که یک نویسنده فراسنوی موفق به دریافت نوبل ادبیات شد به سال 2008 برمی‌گردد که «ژان ماری گوستاو لو کلزیو» پانزدهمین فرانسوی نام گرفت که نوبل ادبیات را به نام خود ثبت کرد. وی پیش از کسب نوبل، در سال 1963 جایزه رنودو را برای نخستین رمانش «بازجویی» به دست آورد. کلزیو هفت ساله بود که قلم به دست گرفت و کتابی درباره دریا نوشت. وی بلافاصله پس از ورود رسمی به عرصه ادبیات در سن 23 سالگی توانست جوایز ادبی مهمی را در کارنامه هنری‌اش ثبت کند. نوبل ادبیات به خاطر احساسات شاعرانه جاری در نوشته‌هایش از سوی آکادمی پادشاهی سوئد به وی اعطا شد. رمان مشهور وی «بیابان» نام دارد که در آن تصاویری باشکوه از فرهنگی گمشده در آفریقای شمالی در مقابل تصویری که مهاجران از اروپا دارند به نمایش گذاشته می‌شود.

منابع:
ویکی پدیا
ایسنا