امید داشتن یک وظیفه است

[محمد نظری گندشمین]

امید داشتن یک وظیفه است

دکترهنری ویسکاردی بدون پا به دنیا آمد و هفت سال نخست زند گی اش را در یکی از بیمارستان هایی که پذیرای بیماران بی بضاعت بود، سپری کرد. به رغم این که در طفولیت به عنوان کودکی مبتلا به فلج شدید شناخته شد ودر نوجوانی به لحاظ جسمی شدیداً معلول شد، باز هم توانست به زندگی خود ادامه بدهد.هیچ کس به چالش هایی که او؛ با قد تنها ۹۵ سانتی متر، با آن ها روبرو می شد اهمیتی نمی داد و همه با او نامهربان بودند.در ۲۷ سالگی یک جفت پای مصنوعی برایش کار گذاشتند. ناگهان دنیای جدیدی بر روی او گشوده شد، و زندگی اش دستخوش تغییری شگرف گردید. هنری در طول جنگ جهانی دوم در بیمارستان والتررید مشغول به کار شد و به کمک سربازانی شتافت که در جنگ دست یا پای خود را از دست داده بودند.او با همسر رؤیاهایش ازدواج کرد و آن ها صاحب چهار فرزند دختر شدند.دکتر ویسکاردی مرکز توانمندسازی کودکان و بزرگسالان معلول لانگ آیلند را بازگشایی کرد.ادامه دارد…