علت کناره گیری قشر جوان از خانواده

[Almas Parsi]

با سلام به همه دوستان خوب و کاربران عزیز سایت نخبگان جوان
دوستان امروز تصمیم داریم در خصوص بزرگترین مشکل اجتماعی جوانان که در زمینه فاصله جوانان از کانون خانواده و شکاف بین اونها و خانواده هاست باهم صحبت کنیم
واقعیت این امر مورد بیگانه ای نیست ....
و کم و بیش با این اصل ممکنه در گیر باشیم
عصر ارتباطات و محیط های مجازی و تغییر سبک زندگیها که باعث فاصله جوانان از محیط های سنتی خانواده ها شده...
و این شرایط گرایش جوانان به اجتماع و گروه های همسالان روشامل شده و که عموما این گروهها شناخته شده هم نیستند
همین امر باعث شده که جوانان با توجه به وابستگی و گرایشهاشون به محیط مجازی ارتباط شایسته ای در روابط اجتماعی شون با محیط و افراد حقیقی ندارند...
علاوه بر اون هر چه نوجوان به دوران بلوغ نزدیک تر میشه این شرایط رو بیشتر شاهد هستیم...
معمولا چنین شرایطی باعث بروز نگرانی در والدین میشه...
و نتیجتا مخالفت والدین و منع ارتباط با دوستان رو خواستار میشن و همین امر باعث شکاف و اختلافات بین والدین و جوانان میشه
و در اصل کمرنگ شدن رابطه ها از همینجا شروع شده و عواملی هم در این خصوص مزید بر علت میشن از اون جمله سختگیری و محدودیت های غیر منطقی برخی والدین که گاها توجیه مناسبی هم ندارند درخواست حذف بی چون و چرای ارتباطات دوستانه میشه اشاره کرد که باعث میشه این شکافها عمیق تر بشه
معمولا از دیدگاه نوجوانان و جوانان در سنین بلوغ عاقل ترین و کاملترین و آگاهترین فرد پیرامونشون رو دوستان و همسالان خود میدانند و سعی میکنند سوالاتشون رو با این قشر در میون بگذارند که پاسخ ها هم معمولا نتایج فاجعه باری رو به دنبال داره....
با شکل گیری این شرایط در محیط های خانواده روحیه پرخاشگری و ستیزه جویی در جوانان افزایش و ایجاد شکافها و رنگ باختن روابط رو به همراه داره
به طوریکه نوجوانان در این شرایط دچار حالات افسردگی و انزوا شده و عدم درک این روحیات از جانب والدین باعث گرایش و پناه بردن فرزندان به اجتماع با همه مخاطراتش میشه
و متاسفانه حضور افراد سودجو و گرگ صفت در لباس دوست در جامعه که با سودجویی از خلا و شکاف نوجوانان در صدد به بیراهه کشوندن نوجوان بر میان....
و عموما این دوستان گرگ صفت جوانان رو در دام اعتیاد ، سرقت، قاچاق و هزاران منجلاب خطر ناک میکشانند و در این شرایط عموما جوانان مرتکب رفتارهای پر خطر جنسی شده و در دام سودجویان اسیر میشوند
در حال حاضر سیستم تک فرزندی و اشتغال والدین از مهمترین عواملیه که گرایش فرزند رو به سوی همسالان موجب میشه چون نوجوان به دنبال راهی برای نجات از بحران تنهاییست اما در قدیم تعدد فرزندان و جمع گروهی خانواده و فامیل و نبود وسایل ارتباطی و تکنولوژی های امروزی بروز چنین مشکلاتی بسیار نادر بود
ایجاد رابطه ای دوستانه توام با صمیمیت از طرف والدین با نوجوانان که متاسفانه این امر در خانواده ها یا وجود نداره یا بسیار کمرنگ و نا محسوس هست و اکثر والدین دچار روزمرگی و مشکلات کاری خود هستند و با این شرایط تاب و تحمل روحیه پرخاشگری فرزندان خود را ندارند و این امر باعث وخامت هر چه بیشتر شرایط میشه...
حال از شما خوبان در خواست دارم نقطه نظراتتون و راهکار هاتون رو در زمینه این مشکل به اشتراک بزارید تا بتونیم به نتیجه مطلوب برای حصول راهکار های اصولی برسیم

1- شما به عنوان نوجوان چه انتظاراتی از والدین دارید؟؟؟؟
2- والدین چگونه میتونند در فراهم کردن بستر مناسب در خانواده از بروز چنین شکافهایی جلو گیری کنند؟؟
3- شما در آینده برای پیشگیری از چنین مشکلاتی چه روشهایی رو در تربیت فرزندانتون استفاده میکنید؟؟

و با نهایت صمیمیت و صداقت قدردان دوستانی که در ارائه نظرات رعایت حرمت همه عزیزان رو میکنند هستم

پیشاپیش از مساعدت شما سپاسگذارم

پیروز باشید و سرفراز

[setayesh shb]

با تشکر از شما به خاطر تاپیک بسیار خوبتون
راستش من اول حرفتون با چیزی مواجه شدم که کمی باهاش مخالفم
عصر ارتباطات و محیط های مجازی و تغییر سبک زندگیها که باعث فاصله جوانان از محیط های سنتی خانواده ها شده...
شاید در برخی موارد اینطور باشه ولی فکر نمیکنم دلیل اصلیش این باشه شاید به خاطر اینه که بچه ها خانواده رو محیط دوستانه ای نمیبینن و به همین خاطره که....
اگه رفتار والدین دوستانه باشه حتی در مواقع تذکر این نتیجه پیش نمیاد
و من واقعا از مادر خودم ممنونم که همیشه برای من دوست بوده و این اتفاق هرگز برام نیفتاده که محیط خانواده رو به محیط اینترنت ترجیح بدم

[Sa.n]

سلام بر شما
به نظر من علت کنارگیری از خانواده ها اینه که نوجوانان نمی تونن حرف هایی رو که توی دلشونه به خانوادشون بگن
به همین خاطر باید کسی رو پیدا کنند که بتونن حرف هاشون رو بهش بزنن و در اون مواقع رو میارن به دوستانشون و به همین دلیل موجب میشه که چیز هایی رو که می خواستن با پدر و مادر خودشون درمیون بگذارند از اون ها مخفی کنند ولو این که اون چیز ، مسئله کوچیکی باشه
مسبب این اشکال خود والدین هستن که فضایی رو ایجاد می کنند که فرزندشون نتونه حرفش رو بزنه مثلا گاهی بترسه از این که حرف دلشو بزنه یا گاهی احساس رو در بایستی کنه و ...
اما نکته اصلی اینجاست رابطه والدین با فرزند نباید جوری باشه که فرزند دیگه حد و مرزی برای خودش نشناسه و هرچیزی رو بگه بلکه باید چهار چوب های اصلی یک خانواده رعایت بشه تا در آینده با مشکل برخورد نکنن
ممنون از شما
موفق باشید

[Almas Parsi]

با تشکر از شما به خاطر تاپیک بسیار خوبتون
راستش من اول حرفتون با چیزی مواجه شدم که کمی باهاش مخالفم
عصر ارتباطات و محیط های مجازی و تغییر سبک زندگیها که باعث فاصله جوانان از محیط های سنتی خانواده ها شده...
شاید در برخی موارد اینطور باشه ولی فکر نمیکنم دلیل اصلیش این باشه شاید به خاطر اینه که بچه ها خانواده رو محیط دوستانه ای نمیبینن و به همین خاطره که....
اگه رفتار والدین دوستانه باشه حتی در مواقع تذکر این نتیجه پیش نمیاد
و من واقعا از مادر خودم ممنونم که همیشه برای من دوست بوده و این اتفاق هرگز برام نیفتاده که محیط خانواده رو به محیط اینترنت ترجیح بدم

سلام به ستایش عزیز
ممنونم از حضورتون و ارائه نظراتتون
در خصوص پاراگراف ابتدای تاپیک این یک مبحث کلی هست
متاسفانه درصد بسیار بالایی که طبق آمارها نشون داده میشه قشر جوان جامعه به همون دلیل که فرمودید عدم بستری مناسب در خانواده باعث پیدایش چنین مشکلاتی در خانواده ها شده
کاملا با نظرتون در زمینه رفتار والدین موافقم چون عدم توجه والدین به این امر ظاهرا ساده منجر به بروز مشکلات جبران ناپذیری در خانواده ها میشه
امیدوارم همیشه سایه لطف پدر و مادر ها همیشه بر سر جونانهامون باشه و خدا مادر و پدر خوب شما رو هم در پناه الطافش حفظ کنه
ما در این تاپیک هدفمون شفاف سازی خط قرمز های والدین در خانواده هاست که عموما بی توجهی باعث بروز عواقب ناگواری در بیشتر خانواده های ایرانی شده و با کمال تاسف روند رو به رشدی هم داره ...
حال شما با توجه به برخورداری از این بستر مناسب به نظرتون رعایت چه نکاتی بایستی مد نظر والدین باشه و چه راهکارهایی رو باید بکار ببرند تا مانع چنین شکافی بین خودشون و فرزندانشون بشن..
ممنونم از مشارکت شما

[masoume.a.92]

سلام سهیلا جون. خیلی بحث خوبی گذاشتین. منم گاهی این چیزا ذهنمو مشغول میکنه. بنظرم رفقای ناجور خیلی در بچه ها اثر داره که این برمیگرده به این که بچه چه رفیقی واسه خودش انتخاب کنه واینکه بتونه به موقع روابطش رو با دوستی که بدردش نمیخوره کات کنه... اینم باز برمیگرده به درک بچه و تربیتش و درآخر باز برمیگرده به وضعیتش توی خانه و خانواده... ما یه استاد داشتیم میگفت بچه با رفیق بد نشست و کات نمیکنه مادرش یه بار حرفشو به اون رفیقه بزنه بگه من نمیخوام با بچم دوست باشی خیلیم شدیدالحن بگه. کار تمومه. جنگ اول به از صلح آخر! من خودم مخالفم اینجا فرزند میخوره تو ذوقش بهش توهین میشه میره با همون دوستیشو ادامه میده(یواشکی) پس لطفا بگین دراین مورد باید چکار کرد؟
موضوع دیگه اینکه بنظرم خیلی خوبه که والدین علنا نشون بدن که حامی بچه اند وبهش اعتماد دارن.
مثلا وقتی یکی میاد از نوجوان پیش پدرو مادرش گلایه میکنه اگه بچه الان حاضره نگن آره این همینطوره فلان کارم میکنه فلان کارم میکنه و بدتر خودشون شاکی بشن... اینطوری ناخواسته بچه رو دور کردن. یه مثال از خودم بزنم. من اون موقع دبیرستان بودم خانوادم با بردن گوشی به مدرسه مخالف نبودن خودمم مپل هرنوجوون دیگه ای دوس داشتم ببرم.یه بار ناظم منو با گوشی گرفت و گوشیمو ضبط کرد من چیکار کردم؟ با گوشی یکی از بچه ها که دربرده بود از گشت، زنگ زدم به مامان گلم گفتم گوشیمو گرفتن پاشو بیا. مامانم اومد پیش ناظم گفت ما امروز میخواستیم از راه مدرسه بیاد مهمونی بهش گفتیم گوشیتو بیار. اون روز ختم بخیر شد ولی مهم این بود من احساس کردم والدینم همیشه پشتم هستن مامانم با این کارا کاری کرد من اتفاقی میوفته خودم میرم بهش میگم... صمیمیت درست کرد. بهم اعتماد کردن منم به اونا اعتماد میکنم. اعتماد و حمایت والدین راه خوبی برای دوستیه.



حالا میدونم گوشی بردن غلط بود... دیگه نگید چرا قانون شکنی میکردی! بچه بودم دیگه! بحث چیزه دیگست به بحث بپردازید!

[zoh_reh]

سلام
با تشکر از این تاپیک که واقعا دغدغه والدین و گاها فرزندان هم هست.

بیشترین علت فاصله بین خانواده به روز نبودن والدین با مسائل اجتماعی،فرهنگی ، تکنولوژی بخصوص ارتباطات و دنیای مجازیه و موارد دیگه...

علت دیگه عامل نبودن والدین به توصیه هایی که به فرزندان میکنن.مثلا اگر خانواده ای هم که با اینترنت آشنایی داره ممکنه هیچ مدیریتی در استفاده از اون نداشته باشه ولی این توقع رو از فرزند داشته باشه.مسائل اخلاقی هم در جای خود از اهمیت فوق العاده ای برخورداره.

آشنا نبودن والدین با روحیات فرزند در سنین مختلف،اگر فرزندی در نوجوانی تغییرات ناگهانی اخلاقی مانند پرخاشگری و اینا رو داره خیلی طبیعیه ولی برخورد با این مسئله هنر آشنایی با مسائل رو می خواد.

فعلا همینا رو میدونم.

[setayesh shb]

خوب یکی از علل اصلیش که خود شما هم فرمودید محدودیت های بی مورد هستش خیلی اوقات حتی والدین از روی لجبازی این کار رو انجام میدن
یکی دیگر از علت هاشم رو ساغر گلم بهش اشاره کرد
شاید علت دیگش هم این باشه که خانواده ها خودشون خیلی از زندگی سنتی فاصله گرفتن و فقط فکر کار خودشونن و کم تر به فرزندانشون توجه میکنن
البته فقط مقصر والدین نیستند گاهی خود فرزندان هم مقصر هستند خود فرزاندان هم میتونن خانواده رو دور هم جمع کنن ولی انگار علاقه ای به این کار ندارن و فکر میکنن که دوستانشون میتونن افراد بهتری براشون

[parnian 80]

خوب مرسی از ایجاد این تاپیک.
به نظر من برخی محدودیت های بی جا و افراطی که از سوی والدین هست و اینکه بعضی از والدین یا با بچه هاشون صمیمی نیستن یا وقت اینکه با بچشون وقت بگذرونن رو ندارن در نتیجه فرزند رو میاره به دنیای مجازی و اینترنت رو به خانواده ترجیح میدن و اما سوالات شما:

1-

شما به عنوان نوجوان چه انتظاراتی از والدین دارید؟؟؟؟ انتظار صمیمی بودن با خودم و وقت گذروندن باهام

2-

والدین چگونه میتونند در فراهم کردن بستر مناسب در خانواده از بروز چنین شکافهایی جلو گیری کنند؟؟اینکه بیشتر به خانوادشون اهمیت بدن و وقت بذارن

3-

شما در آینده برای پیشگیری از چنین مشکلاتی چه روشهایی رو در تربیت فرزندانتون استفاده میکنید؟؟سعی میکنم در کانون خانواده همیشه محبت و صمیمیت باشه.
مرسی بازم و اینکه اینا نظرات من بود هر چند غیرمنطقی یا غلط...

[solinaz]

سلام خانم پارسی
بحث جالبی راه انداختین..
من نظرم خودمو میگم،چون خودمم این مشکلو دارم
الان دیگه عصر ارتباطات هست که خودتونم بهش اشاره کردید...
والدین ما(البته بعضی هاشون) چون مال نسل قدیمن میخوان مارو هم با اداب خودشون تربیت کنن ،بالاخره مام تو این جامعه داریم زندگی میکنیم ،تفاوت هارو بین خودمون و بقیه رو متوجه میشیم!
مثلا دوست من گوشی داره ولی من ندارم...والدینم داشتن گوشی تو این سنو قبول ندارن!خب این سخت گیرایا باعث میشه که من از اغوش خانوادم دور شم چون نیازای منو برطرف نمیکنن که منم مجبور میشم خودم یه جوری اینا به دست بیارم....(به عنوان مثال خودما گفتما)اینا همه بی توجهی به حساب میاد فکر کنمالبته فکر کنم توجه ی خیلی زیادم باعث این جریان بشهکه من تا حالا ندیدم
یه مورد دیگم هست.
اینکه الان دیگه اکثر والدین شاغل هستن و یه فرزند میارم!پدرو مادری که نتونه زمانشو با فرزندش (اونم تک) بگذرونه در اینده خیلی مشکلات واسه ی فرزندشون پیش میاد!یکیش دوری جوان از خانواده...اون موقع نوجوان میخواست کنار خانواده باشه ولی حالا خانواده دوست دارن فرزندشون(جوان)کنارشون باشه،که نمیشه!
من سعی میکنم فرزند خودمو با اداب خودم تربیش نکنم،رفته رفته همیچی عوض میشه،زندگی ها تغییر میکنه، منم فرزندمو واسه ی اینده ی خودش تربیتش میکنم.
نمیدونم درست تونستم توضیح بدم یا نه...!اگر بد گفتم به بزرگی خودتون ببخشید

[Almas Parsi]

سلام سهیلا جون. خیلی بحث خوبی گذاشتین. منم گاهی این چیزا ذهنمو مشغول میکنه. بنظرم رفقای ناجور خیلی در بچه ها اثر داره که این برمیگرده به این که بچه چه رفیقی واسه خودش انتخاب کنه واینکه بتونه به موقع روابطش رو با دوستی که بدردش نمیخوره کات کنه... اینم باز برمیگرده به درک بچه و تربیتش و درآخر باز برمیگرده به وضعیتش توی خانه و خانواده... ما یه استاد داشتیم میگفت بچه با رفیق بد نشست و کات نمیکنه مادرش یه بار حرفشو به اون رفیقه بزنه بگه من نمیخوام با بچم دوست باشی خیلیم شدیدالحن بگه. کار تمومه. جنگ اول به از صلح آخر! من خودم مخالفم اینجا فرزند میخوره تو ذوقش بهش توهین میشه میره با همون دوستیشو ادامه میده(یواشکی) پس لطفا بگین دراین مورد باید چکار کرد؟
موضوع دیگه اینکه بنظرم خیلی خوبه که والدین علنا نشون بدن که حامی بچه اند وبهش اعتماد دارن.
مثلا وقتی یکی میاد از نوجوان پیش پدرو مادرش گلایه میکنه اگه بچه الان حاضره نگن آره این همینطوره فلان کارم میکنه فلان کارم میکنه و بدتر خودشون شاکی بشن... اینطوری ناخواسته بچه رو دور کردن. یه مثال از خودم بزنم. من اون موقع دبیرستان بودم خانوادم با بردن گوشی به مدرسه مخالف نبودن خودمم مپل هرنوجوون دیگه ای دوس داشتم ببرم.یه بار ناظم منو با گوشی گرفت و گوشیمو ضبط کرد من چیکار کردم؟ با گوشی یکی از بچه ها که دربرده بود از گشت، زنگ زدم به مامان گلم گفتم گوشیمو گرفتن پاشو بیا. مامانم اومد پیش ناظم گفت ما امروز میخواستیم از راه مدرسه بیاد مهمونی بهش گفتیم گوشیتو بیار. اون روز ختم بخیر شد ولی مهم این بود من احساس کردم والدینم همیشه پشتم هستن مامانم با این کارا کاری کرد من اتفاقی میوفته خودم میرم بهش میگم... صمیمیت درست کرد. بهم اعتماد کردن منم به اونا اعتماد میکنم. اعتماد و حمایت والدین راه خوبی برای دوستیه.



حالا میدونم گوشی بردن غلط بود... دیگه نگید چرا قانون شکنی میکردی! بچه بودم دیگه! بحث چیزه دیگست به بحث بپردازید!

سلام به معصومه عزیزم
ممنونم از حضورتون و نظراتتون
عزیزم مواردی رو که شما بهش اشاره کردی از جمله انتخاب درست یک دوست که برمیگرده به نوع دیدگاه و تربیت فرزند و نقش خانواده کاملا درسته
در خصوص فرمایشات استادتون من مخالفم چون میتونه باعث سر خوردگی و تضعیف اعتماد به نفس در جوان و باعث تخریب شخصیتش در بین همسالانش بشه و همون طور که شما اشاره کردی نتیجش میشه پنهان کاری و ارتباط در خفا و....
پس لطفا بگین دراین مورد باید چکار کرد؟

در پاسخ به این سوال شما به اعتقاد من نقش پدر و مادر بسیار بسیار حساس هست و بهترین راهکار جلب اعتماد والدین و فرزند بصورت متقابله که شما هم در پاراگراف آخرتون بهش در قالب مثالی اشاره کردید
واما چطور میتونند والدین وارد عمل بشن
وقتی مادر یا پدری بصورت 100% مورد تایید فرزند باشند همه صحبتهاشون بی چون چرا مورد تایید جوان در خانواده خواهد بود یعنی اگر والدین نظرشون این باشه ماست سیاهه اگر قلبا فرزند قبول داشته باشه پدر و مادرش صلاح شو میخوان دنبال اما و اگری نمیگرده و در نتیجه اگر تشخیص پدر و مادر بر عدم تایید یک دوست باشه بدون چون و چرا اون رو میپذیره چون هیچ پدر و مادری بدی فرزندش رو نمیخواد...
البته این به اون معنا نباید باشه اعتماد یکطرفه در این خصوص جواب میده هر سکه ای دو رو داره اگر قراره فرزند به پدر و مادر اعتماد کنه پس بی چون و چرا فرزند هم باید مورد اعتماد پدر و مادر باشه
ممکنه این سوال پیش بیاد که جوان ها ممکنه اشتباه کنند و پدر مادر چطور بی چون و چرا حرف اون رو بپذیرند
وقتی خشت های خام یک تربیت در خانواده ای اصولی چیده بشه چون فرزند از اعتماد نسبت به خانواده ضرری نکرده و از ابتدا چیدمان تربیتی اون طبق یک معماری صحیح شکل گرفته و یک معماری درست یک نقشه و فونداسیون اساسی نیاز داره
پس طبیعتا در این خانواده ها قوانین و ضوابطی حکم فرماست که یکی از اون ضوابط میتونه تصمیم گیری های منطقی و درست رو نام برد یعنی فرزند در این خانواده ها عموما قبل از هر درخواستی همه جوانب خوب و بد رو بررسی و سپس به خانواده انتقال میده که در این صورت کمتر با ارائه نظرات و خواسته هاش پاسخ منفی در یافت میکنه و چون دربست به والدین اعتماد داره نقطه نظرات اونها رو در تصمیماتش اعمال میکنه
معصومه جان مثال بجا و زیبایی از خاطراتت برامون زدی ممنون
قول میدیم نگیم هنجار شکنی کردی چون ماهم از این شیطنتها کم نداشتیم
زمان شما موبایل بود زمان ما سی دی موزیک هایی که ....
توسط ناظمین و مراقبین زحمت کش مدرسه لو میرفت بعد هم میگفتیم وسایل کمک درسیه
البته نهایتا با ماست مالی مامان هامون به قول شما ختم به خیر میشد ...
خوب اینها خاطرات یا بهتر بگم اعترافات دوران جوونیه دیگه عضوی از شیرازه وجودی هر فردیه
اتفاقا در همین شرایط بسیار ساده و پیش پا افتاده بچه ها میتونند با نقش پر رنگ خانواده ها اعتماد رو در وجودشون شکل بدن البته اینطور استنباط نشه که پدر و مادر با سر پوش گذاشتن رو اشتباهات جلب اعتماد کنند نه شاید بشه گفت همین ریزه کاریها اگر درست رعایت بشه میتونه سد دفاعی خیلی از معضلات بزرگ اجتماعی باشه