.gif)
این مخلوق خدا بر روی زمین...
سلام بنگر، این آگاه از خود فراری و این مخلوق خدا بر روی زمین چگونه خود را دلمشغول پوچی می‌کند. پوچی، نیستی، پلیدی.... واز نیستی هستی می‌سازد و زندگی می‌کند. او هرگز به خود نگفته است که چرا اینگونه زیستن و اینگونه مردن. مردنی که با پاک رفتن فاصله بسیار دارد.فاصله‌ای به عظمت و ژرفای عشق، عاشق را مجنون انگاشتن عاقلی‌ست/ مجنون بر عشق بودن کاملی‌ست
من دیدم کسی عشق را در پستوی خاطرش نهان می‌کرد و خاک حسرت را به خوردش می‌داد. انگار نه انگار که این عشق است، عشق.
عشق را که نشانی از تعالی، خوبی و آگاهی هست در پستوی یادمان انداختیم و با سردی زندگی کردیم. یادمان هست آخر بار کی با عشق درددل کردیم و با عشق قهقهه سردادیم؟ یادمان می‌آید چه زمانی با عشق در جاده سرسبز خیال قدم زدیم و به گل زیبای نیاز و درخت ستبر امید و پرنده زیبای مهر سلام دادیم؟ عشق زیبا; روشن و زلال است و ما آن را در پس دیوارهای خانه‌هامان آویختیم بی‌آنکه خاک از آن برگیریم.
سیدعلی ساجدروزنامه حیات نو
دوست عزیز، به سایت علمی نخبگان جوان خوش آمدید
مشاهده این پیام به این معنی است که شما در سایت عضو نیستید، لطفا در صورت تمایل جهت عضویت در سایت علمی نخبگان جوان اینجا کلیک کنید.
توجه داشته باشید، در صورتی که عضو سایت نباشید نمی توانید از تمامی امکانات و خدمات سایت استفاده کنید.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (Bookmarks)