به یاد شاعری که با شکستن وزن مخالف بود

[چکامه91]

بیست‌وهشتم تیرماه سال‌روز درگذشت صادق سرمد است؛ شاعری که با شکستن وزن مخالف بود.


سیدمحمدصادق سرمد سال 1284 در تهران به دنیا آمد. در خاندانی روحانی پرورش یافت و به تحصیل در زمینه‌ی ادبیات فارسی و عربی و علوم اسلامی پرداخت. از سال 1307 وکیل دادگستری شد و از سال 1320 تا سال 1326 که متفقین ایران را اشغال کردند، روزنامه‌ی سیاسی «صدای ایران» را منتشر کرد.


این شاعر در چند مسافرت به پاکستان، شعرهایی درباره‌ی تحکیم روابط ایران و پاکستان سرود. همچنین در مسافرت به هند و ترکیه، دیده‌ها و شنیده‌های خود را در قالب شعر، ثبت کرد. او بعد از زیارت مزار مولانا در ترکیه، دچار تاثر عمیقی شد و شعری درباره‌ی مولانا سرود.


این شاعر غزل را به شیوه‌ی عراقی و قصیده را به سبک خراسانی می‌سرود. او با شکستن بحور و اوزان، کاملا مخالف و معتقد بود، قانون شعر، رعایت نغمه‌های موسیقی است که آن هم جز با درنظر گرفتن هماهنگی واژه‌ها میسر نیست.


آثار سرمد در کتاب‌های «درای کاروان»، «نغمه‌ی کمال»، «سرو و سرمد» و «دیوان صادق سرمد» منتشر شده است.


محمود معتقدی، شاعر و منتقد، پیش‌تر در گفت‌وگویی با ایسنا، درباره‌ی ویژگی‌های شعر سرمد، گفته بود: آنان که در دهه‌ی 40 و اوایل دهه‌ی 50، به دنبال شعرهای کلاسیک همچون غزل بودند، کارهای سرمد را در کنار کارهای رهی معیری و عماد خراسانی پی‌گیری و بررسی می‌کردند، ولی واقعیت این است که از نظر ذهنی و تغییر زبان، اتفاق چندانی در حوزه‌ی ذهن و زبان این شاعر نیفتاده بوده است. البته همگان در قالب‌های شعر کلاسیک، غزل را زیبا می‌گفتند، ولی کم‌تر تحولی در حوزه‌ی زبان آنان رخ می‌داد.


سیدمحمدصادق سرمد سال 1339 به سرطان معده مبتلا شد و برای معالجه به لندن رفت. اما پس از مدتی در روز 28 تیرماه 1339 از دنیا رفت و پیکرش را در امامزاده عبدالله شهرری به خاک سپردند.

​منبع : ایسنا

[م.محسن]

سروده صادق سرمد برای استاد بنان پس از سانحه تصادف استاد بنان

گر چشم تو از چشم حســـد در خطر افتاد / آتش به دل و دیـــــــده ی اهــــل نظر افتاد
چون چشم و چـــــــراغ دل اهل هنری تو / آفت نه به چشـــــم تو، به چشـــم هنر افتاد
اربـــــاب هنر چشــــــــــم ندارند بـه دنیا / گـر دیده ی اهل نظـر این خشک و تر افتاد
بیناست که بی دیده ی سر سّر جهان یافت / کور آن که به صد چشم عیان بی بصر افتاد
گرچــــــه سخن من به صــدای تو نگیرد / لیکن دل مــــــــا هم سخـــــن یکدیگر افتاد