زندگی نامه محمد علی بهمنی

[Almas Parsi]

زندگی نامه محمد علی بهمنی

محمد علی بهمنی در بیست و هفتم فروردین 1321 در قطار در نزدیکی شهر دزفول به دنیا آمد.
پدرش سوزنبان خطوط راه آهن بود. وی به دلیل شرایط زندگی از هفت سالگی در چاپخانه مشغول به کار شد. به قول خود او شاید چاپخانه مدرسه دیگری برای آموختن او بود. وی در سال­های کار در چاپخانه به طور اتفاقی با فریدون مشیری آشنا شد و همین آشنایی او را کم کم وارد دنیای شعر کرد. بهمنی به تشویق مشیری، که به ذکاوت و طبع شعر او پی برده بود، دست به سرودن شعر زد. طولی نکشید که با توجه به توانایی­هایش جایگاه خاصی به دست آورد و این جایگاه با دو مجموعه­ی در بی وزنی و باغ لال محکم­تر شد.

آشنایی با شاعران تاثیر گذاری چون منوچهر نیستانی باعث روی آوردن او به غزل شد. بهمنی به همراه دوست دوران جوانی­اش حسین منزوی بعدها بانی جریانی در شعر امروز به طور اعم و غزل معاصر به طور اخص شده­اند، که حاصل آن روی آوردن هزاران شاعر جوان به غزل بود.
محمد علی بهمنی با مجموعه­ی کم نظیر گاهی دلم برای خودم تنگ می­شود به عنوان چهره­ی ماندگار غزل امروز جایگاه خود را تثبیت کرد و بعدها با مجموعه­ی شاعر شنیدنی است و مجموعه­های پس از آن مهر تاییدی بر شایستگی خود برای کسب این جایگاه زد.
بهمنی از سال 1345 همکاری خود را با رادیو آغاز کرد و پس از آن به شغل آزاد روی آورد. استاد تا سال 1352در تهران بوده و پس از آن بندر عباس افتخار سکونت او را داشت. ایشان در حال حاضر مسئول چاپخانه دنیای چاپ بندرعباس و مدیر انتشارات چی چی کا در آن شهرستان است.
وی در ترانه­سرایی نیز یکی از توانمندترین و موثرترین ترانه­سرایان روزگار ماست و تا کنون با هنرمندان زیادی در عرصه­ی موسیقی همکاری داشته است که از جمله شاخص­ترین آن­ها زنده یاد ناصر عبدالهی است که بیشترین ترانه­ها و اشعار زیبای استاد را با صدای بی­نظیر و جاودانه­اش به گوش هموطنان اهل دل رسانده است. امانم بده مجموعه­ای از ترانه­های استاد است که در سال 1380 منتشر شد.
استاد در مصاحبه­ای راجع به کودکی و مادر خویش چنین می­گوید:

مکتب خانه­ی مادر که زن آگاه و تا حدودی آشنا به دو زبان عربی و فرانسه بود به وسیله­ی پدر خشن و متعصب تعطیل شده بود.حقوقی هم که پدر از کار سوزنبانی در راه آهن می­گرفت کفاف زندگی را نمی­داد و من ناچار به کار تمام وقت با شب کاری­های پی در پی بودم. مادر را نه فقط به پاس مادر بودن، بلکه به ظلمی که به استعدادش رفته بود، به شیوه­ای خاص دوست داشتم و اولین شعر قابل چاپ من نیز در ده سالگی برای او بود.

ای واژه­ی بکر جاودانه
ای شعر موشح زمانهای چشمه­ی سینه جوش الهام
ای حس لطیف شاعرانهای مطلع و مقطع غزل­ها
ای لطف و ترنم ترانهشب­ها که ز دیده خواب گیرد
شعرم به سروده­ای شبانهبینم که نشسته­ای تو بیدار
بر بستر طفل پربهانهآوازه ی گرم لای لایت
افکنده طنین شاعرانهشاعر نه منم، تویی که باشد
شعرت همه شور مادرانهاحساس تو را کسی ندارد
از توست مرا هم این نشانه

^{کتاب­شناسی محمد علی بهمنی:
باغ لال (1350)، در بی وزنی (1351)، عامیانه­ها (1355)، گیسو،کلاه،کفتر (1356)، گاهی دلم برای خودم تنگ می­شود (1369)، غزل (1377)، شاعر شنیدنی است (1378)، عشق است (1378)، نیستان (1379)، کاسه آب دیوژن، امانم بده (1380)، این خانه واژه­های نسوزی دارد (1382)، چتر برای چه؟! خیال که خیس نمی شود (1386)، تازه­ها (1387)}

منبع : میهن بلاگ