سوره شصت وسوم كتاب آسماني اسلام

[312]

بحث روایتی
(چند روايت در ذيل برخى آيات گذشته)

در كـتـاب فـقـيـه آمـده كـه شخصى از امام (عليه السلام) از كلام خدا پرسيد، آنجا كه مى فـرمـايـد: (فاصدق و اكن من الصالحين )، فرمود: (اصدق ) از صدقه است، يعنى تا صدقه دهم، و منظور از جمله (و اكن من الصالحين ) حج است، يعنى تا حج خانه خدا كنم.

مؤلف: ظـاهـرا ذيـل حـديـث از قـبـيل اشاره به بعضى از مصاديق صلاح باشد، نه اينكه بخواهد صلاح را منحصر در حج كند.
و در مـجـمـع البـيـان از ابـن عـبـاس نـقـل كـرده كـه گـفـتـه اسـت : هـيـچ كـس از كـسانى كه مال زكات نداده دارند، و استطاعت حج داشتند و نرفته اند، از دنيا نمى رود مگر اينكه هنگام مرگ از خدا درخواست بازگشتن به دنيا مى كند.
شنوندگانش گفتند: اى ابن عباس از خدا بترس، اين چه حرفى است كه مى گويى ؟
مـا ايـن افراد كافر را هم مى بينيم كه درخواست برگشتن به دنيا را مى كنند؟ گفت : من از قـرآن برايتان دليل مى آورم، آنگاه اين آيه را خواند: (يا ايها الذين امنوا لا تلهكم... من الصـالحين ) آنگاه گفت : صلاح در اينجا حج است. صاحب مجمع البيان اين معنا را از امام صادق (عليه السلام) نيز روايت كرده.
مؤلف: الدر المنثور هم آن را از عده اى از ارباب كتب حديث از ابن عباس روايت كرده است.
و در تفسير قمى به سند خود از ابى بصير از امام باقر (عليه السلام) روايت آورده كه در ذيـل كـلام خـدا كـه فـرموده : (و لن يوخر اللّه نفسا اذا جاء اجلها ) فرموده : نزد خدا كـتـابها و مقدراتى است موقوف و غير حتمى، هر كدام را بخواهد عملى مى كند، تا شب قدر بـرسـد، در آن شـب هـمـه چـيـزهـايـى را كـه تـا سـال بـعـد بـايـد رخ دهـد نـازل مـى كـنـد، اين است معناى آيه (و لن يوخر اللّه نفسا اذا جاء اجلها) يعنى وقتى كه خـدا آن مقدر را در شب قدر نازل كرده باشد، و نويسندگان آسمانها آن را نوشته باشند، و اين همان مقدرى است كه ديگر تاخير داده نمى شود.

ماخذ:

http://www.aviny.com/quran/almizan/jeld-19/mizan-16.aspx#21
.
http://www.aviny.com/quran/almizan/j...izan-17.aspx#8