ارزش ها و ضد ارزش ها در نهج البلاغه

[طلیعه طلا]

یکی از ارزش های اخلاقی، خوشرویی وحسن خلق است که همواره باید در رفتار اجتماعی آن را مراعات کنیم و در روابط خود با اعضای خانواده، با دوستان و با استاد و مربی، باید گشاده رو و خوش اخلاق باشیم. هیچ گاه در برخورد با آنان بدخلقی و بی احترامی نکنیم و بدانیم که یکی از راه های نفوذ در دل دیگران، خوش اخلاقی است.

حضرت علی علیه السلام می فرماید: «وَ أَکْرَمَ الْحَسَبِ حُسْنُ الْخُلْقِ؛ برترین خویشاوندی و حسب و نسب، خوشرویی و حسن خلق است».


بنابر مفهوم این روایت، انسان های خوش اخلاق را همه دوست دارند و گویی همه، از خویشاوندان و آشنایان او به حساب می آیند.
البته باید بدانیم که خوش اخلاقی، با شوخی زیاد و سخنان بیهوده تفاوت دارد. سخنان بی جا، بسیاری از دوستی ها را به قهر و جدایی می کشاند و روابط گرم و صمیمی خانواده را از بین می برد. دل های فراوانی را می شکند و خاطر انسان های زیادی را می آزارد.


امام علی علیه السلام در توصیه ای برای ترک این رویه می فرماید:
ایّاکَ اَنْ تَذکُرَ مِنَ الکلام مایکون مُضحِکا.
از شوخی کردن و گفتن سخنان بی محتوا و بیهوده برحذر باش.

پس در عین خوش اخلاقی، باید از شوخی های بیهوده دوری کرد. اخلاق خوش، از نظر اسلام پسندیده است، ولی شوخی ناپسند، نفی شده است و بنابر سفارش اسلام باید از مسخره کردن دیگران بپرهیزیم.


پیام متن:

1. خوش اخلاقی مورد پسند و تأکید اسلام، ولی شوخی زیاد و سخنان بیهوده نکوهش شده است؛
2. پرهیز از استهزا و تمسخر دیگران برای خندیدن.