وقتی خبر تهاجم سربازان معاویه به شهر انبار در سال 38 هجری؛ و سستی مردم به امام (ع) ابلاغ شد، بخشی از فرمایشات ایشان:
ای مرد نمایان نامرد! ای کودک صفتان بی خرد که عقل های شما به عروسان پرده نشین شباهت دارد! چقدر دوست داشتم که شما را هرگز نمی دیدم و هرگز نمی شناختم! شناسایی شما-سوگند بخدا- که جز پشیمانی حاصلی نداشت، و اندوهی غم بار سر انجام آن شد. خدا شما را بکشد که دل من از دست شما پرخون و سینه ام از خشم شما مالامال است! کاسه های غم و اندوه را جرعه جرعه به من نوشاندید و با نافرمانی و ذلت پذیری، رای و تدبیر مرا تباه کردید، تا آنجا که قریش در حق من گفت: بی تردید پسر ابی طالب مردی دلیر است ولی دانش نظامی ندارد.
خدا پدرشان را مزد دهد(1) آیا یکی از آنها تجربه های جنگی سخت و دشوار مرادارد؟ یا در پیکار توانست از من پیشی بگیرد؟ هنوز بیست سال نداشتم که در میدان نبرد حاضر بودم ، هم اکنون که از شصت سال گذشته ام. اما دریغ، آنکس که فرمانش را اجرا نکنند، رایی نخواهد داشت.
"السلام علیک یا علی ابن ابی طالب"
1.جمله دعاییه است که گاه در نکوهش و کنایه به کار میرود.
علاقه مندی ها (Bookmarks)