تحقيقات،درمان و آموزش سرطان

[سونای]

آزمایش ژنتیک جدید برای بیماران سرطانی

محققان انگلیسی آزمایش ژنتیک منحصر به فردی را توسعه داده‌اند که جهش ژنتیکی و احتمال توسعه بیماری در بین سایر اعضای خانواده بیمار سرطانی را مشخص می کند. افرادی که در بستگان درجه یک خود سابقه ابتلا به بیماری سرطان دارند، احتمالا داری ژن سرکش این بیماری هستند که خطر ابتلای آنها به این بیماری مهلک را بشدت افزایش می دهد.
محققان موسسه تحقیقات سرطان انگلیس با همکاری شرکت تحقیقات ژنتیک Illumina‌ آمریکا آزمایش ژنتیک جدیدی را توسعه داده اند که به تشخیص افراد در معرض خطر ابتلا به سرطان وراثتی ناشی از ناقل بودن ژن جهش یافته کمک می کند.
آزمایش ژنتیک جدید بر روی گروهی از بیماران سرطانی در انگلیس انجام شده و جهش های مرتبط با سرطان در 97 ژن مورد بررسی قرار گرفت.
این آزمایش به بیمار و در برخی موارد به اعضای خانواده وی کمک می کند که جهش ژنی که آنها را از لحاظ ژنتیکی مستعد ابتلا به بیماری سرطان می کند، شناسایی کنند.
با توجه به نتایج بدست آمده و با کمک برنامه درمانی اختصاصی، بیمار تحت نظارت مستمر قرار گرفته و با دادن دارو روند توسعه بیماری سرطان متوقف می شود.
پروفسور «نازنین رحمان» مدیر موسسه تحقیقات سرطان تأکید می کند: بسیار مهم است که بفهمیم جهش ژنی باعث بروز بیماری سرطان در فرد شده است. در این شرایط امکان اتخاذ روش درمانی اختصاصی با توجه به وضعیت هر بیمار فراهم می شود. این تست ژنتیکی پرهزینه در قالب یک برنامه آزمایشی سه ساله بر روی بیماران مبتلا به سرطان تخمدان و پستان مورد آزمایش قرار می گیرد.



منبع: ایسنا

- - - به روز رسانی شده - - -

کشف مکانیزم جدید برای درمان سرطان تخمدان با نانوذرات طلا

محققان کلینیک مایو، مکانیسم چگونگی کارآمدکردن نانوذرات طلا علیه سلول‌های سرطان تخمدان را شناسایی کردند. نانوذرات طلای باردار مثبت، معمولا برای سلول‌ها سمی هستند، اما سلول‌های سرطانی از مسموم‌شدن توسط آن‌ها، اجتناب می‌کنند. مطالعه جدید مکانیسم نوینی را شناسایی می‌کند که با جلوگیری از مرگ سلول یا آپوپتوز(که هنگام برخورد با نانوذرات باردار رخ می‌دهد) از سلول‌های سرطانی تخمدان محافظت می‌کند. با اعمال بارهای یونی مثبت بر روی سطح سلول، نانوذرات به عنوان نابودگر سلول‌های توموری عمل کرده در حالی که سلول‌های سالم را به حال خود رها می‌کنند.
این نانوذرات با افزایش سطوح یون کلسیم سلولی، سلول‌های سرطانی را می‌کشند، اما محققان دریافتند یک پروتئین نظارتی اساسا با انتقال کلسیم به درون میتوکندری، از افزایش کلسیم جلوگیری کرده و مرگ سلول را معکوس می‌کند. سلول‌های سرطانی این منتقل‌کننده را به وفور دارا هستند و از مسموم‌شدن توسط نانوذرات، مصون می‌مانند.
دانشمندان همچنین پی بردند چنانچه مانع از انتقال کلسیم به درون میتوکندری شوند، فشار سلولی به انداره کافی افزایش می‌یابد و این امر نانوذرات طلا را در نابودی سلول‌های سرطانی، کارآمدتر می‌کند. به گفته این محققان، درک چگونگی عملکرد مکانیسم انتقال میتوکندری به طراحی درمان‌های هدفمند علیه سرطان، کمک می‌کند. آن‌ها از توسعه‌دهندگان نانوذرات طلا خواستند که این دانش را در فرایند طراحی مشخصه‌های نانوذرات برای استفاده در درمان، وارد کنند. جزئیات این تحقیق در Journal of Biological Chemistry منتشر شده است.



منبع: ایسنا

[سونای]

شناسايي مقاومت سلول‌هاي سرطاني به داروهاي شيمي‌درماني از طريق ايمپديمتري

سلول‌‌هاي سرطاني مقاوم به داروهاي شيمي‌درماني از نظر ويژگي‌هاي دي‌الکتريکي با سلول‌هاي سرطاني غير مقاوم تفاوت‌هاي قابل‌توجهي دارند. پژوهشگران سوئيسي در يک مطالعه جديد مشخص کردند اين تفاوت‌هاي دي‌الکتريکي حداقل تا حدودي به علت بيشتر بودن اکتين f در درون اين سلول‌هاست که باعث قوي‌تر بودن ساختار اين سلول‌ها مي‌شود. به همين دليل اين پژوهشگران اين فرضيه را مورد آزمايش قرار دارند که آيا با استفاده از روش سختي‌نگاري مي‌توان سلول‌هاي مقاوم به داروهاي شيمي‌درماني را از سلول‌هاي سرطاني غيرمقاوم افتراق ‌داد.

نتايج اين مطالعه نشان داد نوعي ارتباط کمي بين ميزان سختي سلولي و غلظت داروهاي شيمي‌درماني در درون سلول‌هاي سرطاني وجود دارد. در واقع با افزايش سختي سلولي در تصويربرداري سختي‌نگاري، غلظت داروهاي شيمي‌درماني در درون سلول‌هاي سرطاني کاهش پيدا مي‌کند. به همين دليل اين پژوهشگران پيشنهاد کردند از سختي‌نگاري مي‌توان براي ارزيابي نيمه‌ کمّي مقاومت سلول‌هاي سرطاني به داروهاي شيمي‌درماني با قراردادن تنها تعدادي ميکروالکترود در اطراف تومور استفاده کرد. اين روش با توجه به غيرتهاجمي بودن مي‌تواند در تعديل دوز داروهاي شيمي‌درماني در هر بيمار براساس ميزان مقاومت سلول‌هاي توموري هر بيمار کمک بسزايي نمايد.

منبع: نوین پزشکی ۳۴۹

[سونای]

غلبه بر مقاومت داروهای ضدسرطان با راهکاری جدید بر اساس آزمایشات جدید محققان دانشگاه کالیفرنیا، نانوذرات متخلخل سیلیکا ‏می‌توانند برای غلبه بر مقاومت دارویی در سلول‌های سرطانی مورد استفاده قرار گیرند. منافذ ‏این نانوذرات می‌توانند برای جابه‌جایی داروی ضدسرطان دوکسوروبیسین و نوع خاصی از ‏ریبونوکلئیک اسید (‏RNA‏) استفاده شود. در مرحله بعد این دو دارو به طور موثری در نواحی ‏توموری، در موش‌هایی که سلول‌های سرطانی سینه مقاوم در برابر دارو به آنها پیوند زده ‏شده است، آزاد شدند.‏

اکثر روش‌های شیمی‌درمانی شامل ترکیب چند داروی معالج برای جلوگیری از مقاومت ‏دارویی در بیماران مبتلا به سرطان است. با این وجود، سلول‌های سرطانی می‌توانند خود ‏را در مقابل بیشتر داروهای مورد استفاده سازگار و مقاوم کنند؛ مساله‌ای که در نهایت ‏منجر به شکست طرح درمان می‌شود.
‏یک گروه تحقیقاتی به رهبری «آندره نل»، «جفری زینک» و «هوآنگ منگ» در دانشگاه ‏کالیفرنیا نشان داده است نانوذرات متخلخل سیلیکا با حفرات مزو (‏MSNPs‏) می‌توانند بر ‏مقاومت جذب داروی دوکسوروبیسین در تومور سرطانی پیوندی در سینه انسان غلبه کنند. این ‏نانوحامل‌ها می‌توانند داروهای ضدسرطان و ‏siRNA‏ را که پروتیئن ‏p-glycoprotein‏ (ماده‌ای ‏که موجب مقاومت دارویی در سلول‌های توموری می‌شود) را مورد هدف قرار داده، حمل ‏کرده و به صورت موثری مانع از رشد تومور شوند. ‏
ساختار این حامل نانوذره‌ای طوری طراحی شده است که پس از تزریق وریدی ناحیه ‏تومور را هدف قرار می‌دهد. سطح این ذرات با استفاده از گروه عاملی فسفنات عاملدار ‏می‌شود. گروه عاملی فسفنات به داروهای ضدسرطان اجازه می‌دهد که به صورت ‏الکتروستاتیکی به سطح متخلخل داخلی نانوذرات چسبیده و بدین ترتیب داروها درون ‏سلول‌های سرطانی آزاد شوند. همچنین گروه‌های عاملی فسفنات می‌توانند با کوپلیمر ‏کاتیونی ‏PEI-PEG‏ پوشش داده شوند که این عمل به نانوذرات اجازه می‌دهد تا انواع متفاوتی ‏از مولکول‌های ‏siRNA‏ که چندین مسیر دارویی را در سلول‌های سرطانی ایجاد می‌کنند، ‏حمل و سپس آزاد کنند. ‏
«منگ» اشاره کرد: این سیستم دارورسانی دوگانه در مقایسه با سیستم بدون دارو و یا ‏حامل دارو یا حامل ‏siRNA‏ تنها، به صورت قوی‌تری مانع از رشد تومورها می شود.
او ادامه ‏داد: آزمایشات انجام گرفته اثبات قاعده کلی فرضیه آزاد شدن داروهای دوگانه و ‏siRNA‏ ‏در محیط آزمایشی درون بدن و ارتقای هرچه بیشتر این سیستم را میسر کرده ‏است. بعنوان مثال، می‌توان نانوذراتی طراحی کرد که وارد رگ‌هایی که در آنها تومورها ‏مانند سدی در مقابل ورود دارو قرار گرفته‌اند، شوند.
«نل» گفت: نتایج به دست آمده این امیدواری را می‌دهد که بتوان این حامل نانوذره‌ای را ‏به منظور طراحی ترکیب‌های کارآمدتر و امن‌تر از دارورسانی و ‏siRNA‏ در نواحی توموری در ‏آزمایش‌های بالینی بکار برد. این تکنیک همچنین این پتانسیل را داراست که با انتخاب ‏ترکیب مشخص دارو/siRNA، راه درمان هر بیمار منحصر به فرد را ایجاد کند. این دانشمندان، جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ی ‏ACS Nano‏ منتشر کرده‌اند.‏
منبع: ایسنا

[سونای]

شناسایی کشنده‌ترین سرطان پوست با بوی سلول‌ها

[سونای]

درمان پرخطر در سرطان پستان

يک کارآزمايي کنترل‌شده نشان مي‌دهد دو داروي تاموکسيفن و رالوکسيفن در مقايسه با دارونما، شيوع سرطان پستان غيرمهاجم اوليه را تقريباً تا 50% کاهش مي‌دهند. در اين بررسي مشخص شد که اين‌ داروها شيوع سرطان مهاجم را عمدتاً با کاهش سرطان از نوع گيرنده مثبت استروژن، در 1000 زني که به مدت 5 سال تحت درمان بودند، 9%-7% کاهش مي‌دهند. بايد توجه داشت که سرطان‌ و مرگ‌ومير به تمامي علل با تاموکسيفن و رالوکسيفن کاهش پيدا نمي‌کنند. اين دو دارو مي‌توانند حوادث ترومبوآمبولي را افزايش داده و تاموکسيفن نيز با افزايش ميزان سرطان اندومتر و کاتاراکت همراه است. در سال 2002 مرکز خدمات پيشگيرانه ايالات متحده (USPSTF) توصيه به عدم استفاده روتين از اين داروها در زنان گروه کم‌خطر و باخطر متوسط نموده است.

منبع: نوین پزشکی ۵۴۸

[سونای]

احتمال افزایش سایر سرطان ها در افراد مبتلا به سرطان پوست غيرملانوما

طبق مطالعات تازه، مردان و زناني که سابقه خانوادگي سرطان پوست غيرملانوما (NMSC) دارند، در معرض خطر ابتلا به ساير سرطان‌ها هستند. محققان در اين مطالعه 153576 مرد و زن سفيدپوست را از نظر ابتلا به NMSC و بدخيمي‌هاي ديگر تحت پيگيري قرار دادند. بعد از پيگيري 833496 و 2116178 نفر/ سال به‌ترتيب در مردان و زنان، اين محققان دريافتند، غير از NMSC، 29447 مورد از انواع ديگر سرطان در اين افراد رخ داد. وجود سابقه NMSC با افزايش خطر سرطان‌ اوليه غيرملانوما در مردان (خطر نسبي، 11/1) و زنان (20/1) همراه بود. در مردان با سابقه NMSC خطر ملانوما (99/1) بيشتر بود، درحاليکه زنان مبتلا به NMSC بيشتر در معرض خطر افزايش سرطان پستان (19/1)، سرطان ريه (32/1) و ملانوما (58/2) بودند. اين مطالعه آينده‌نگر نشان مي‌دهد خطر بدخيمي‌هاي ثانويه خصوصاً سرطان‌هاي پستان و ريه در زنان و ملانوما در مردان، بيشتر است.

منبع: نوین پزشکی ۵۴۸

[سونای69]

کشف راهبری در درمان سرطان: چرا موش‌های کور برهنه هرگز سرطان نمی‌گیرند؟

دانش > پزشکی - اسید هیالورونیک بلندزنجیره‌ای که توسط فیبروبلاست‌ها در بدن موش کور برهنه به بیرون از فضای سلولی ترشح می‌شود مانند غلافی است که مانع از تکثیر بی‌رویه سلولی خواهد شد.
محبوبه عمیدی: اگر ما انسان‌ها هم طول عمری برابر موش‌های کور برهنه داشتیم به نسبت جثه می‌بایست حدود 600 سال عمر می‌کردیم. این پستانداران کوچک نزدیک به 32 سال زندگی می‌کنند و اگر این نکته برایتان جالب نیست، بهتر است بدانید هرگز از سرطان نمی‌میرند. این در حالی است که موش‌ها که حدود 4 سال عمر می‌کنند، اغلب به دلیل سرطان از بین می‌روند. محققان می‌گویند راز مقاومت این موش‌های کور به سرطان تولید یک ترکیب قندی است. نتایج این تحقیق به تازگی در نشریه نیچر منتشر شده است.

تحقیقات نشان می‌دهد مولکول‌هایی که به پوست چروکیده موش‌های کور خاصیت ارتجاعی می‌دهند، باید همان مولکول‌هایی باشند که این پستاندار را در برابر سرطان ایمن کرده‌اند. این مولکول‌ها که توسط سلول‌های بافت همبند موش کور برهنه ترشح می‌شوند، احتمالا مانع از گسترش تومورها خواهند شد.


این موش‌های کور با نام علمی Heterocephalus glaber پستانداران کوچکی هستند که بیشتر از موش‌ها به خارپشت‌ها شبیه هستند. آنها یکی از دو گروه پستاندارانی را تشکیل می‌دهند که در کلونی‌هایی با یک ملکه زندگی می‌کنند. این جوندگان نمی‌توانند سوزش حاصل از ریختن اسید روی پوست یا تندی فلفل قرمز را حس کنند و به‌نظر می‌رسد کنترلی روی دمای بدن خود ندارند.


نکته جالب‌توجه دیگر در مورد H. glaber طول عمر طولانی و مصونیت عجیب آن در برابر سرطان است که باعث شده آندری سلوانف، زیست‌شناس دانشگاه روچستر در نیویورک به سراغ این حیوان برود و حدود 80 موش کور برهنه را در مکانی نزدیک به آزمایشگاه خود نگهداری کند.


آزمون‌های او و همکارانش روی فیبروبلاست‌ها (گروهی از سلول‌های بافت همبند) در این موش‌های کور نشان می‌داد این سلول‌ها به حضور سلول‌های دیگر در پتری‌دیش (ظرف پتری) حساس هستند و کندتر از فیبروبلاست‌های موش تکثیر می‌شوند. این سلول‌ها اغلب ماده چسبناکی از خود ترشح می‌کردند که مسیرهای تغذیه سلول‌ها در ظروف آزمایشگاهی را مسدود می‌کرد.


سلوانف می‌گوید: «این ماده چسبنده تکنیسین‌های آزمایشگاه را حسابی به زحمت می‌انداخت. آنها می‌بایست تمامی قطعات سیستم را از هم باز کرده و تمیز می‌کردند؛ اما این ماده چسبنده برای من و دانشجویانم بسیار باارزش بود. به آنها گفتم باید ساختار شیمیایی این ماده را کشف کنیم، شاید همان ماده‌ای باشد که مصونیت در برابر سرطان را در موش‌های کور برهنه باعث می‌شود. البته این تنها یک حدس بود».


قند نجات‌بخش

سلوانف و همکارانش خیلی‌زود متوجه شدند قند پیچیده‌ای به نام هیالورونیک‌اسید (HA) که همراه با کلاژن و مواد شیمیایی دیگر توسط فیبروبلاست‌ها به فضای خارج سلول ترشح می‌شود، عامل این چسبندگی و ویسکوزیته بالا است. این ترکیب که عامل ایجاد خاصیت ارتجاعی در پوست موش‌های کور برهنه است، اغلب در حجم زیاد و به کمک هیالورونیک‌اسید با زنجیره بلند تولید می‌شود.


محققان این فرض را مطرح کردند که زنجیره بلند اسید هیالورونیک غلافی را به دور سلول‌ها ایجاد می‌کند که مانع از تکثیر بی‌رویه سلولی و آغاز شکل‌گیری تومور می‌شود. آنها برای اثبات آن فیبروبلاست‌هایی را کشت دادند که در آنها جلوی ژن کدکننده HA گرفته شده بود یا پروتئینی به حد وفور وجود داشت که می‌توانست این ترکیب را تجزیه کند. این سلول‌ها زمانی که وارد بدن نمونه‌های آزمایشگاهی موش کور می‌شدند، دیگر ضدسرطان نبودند و به سادگی تکثیر بی‌رویه سرطانی را آغاز می‌کردند.


با اینکه این تحقیق نشان می‌دهد ترشح HA می‌تواند اثر تعیین‌کننده‌ای در مصونیت در برابر سرطان داشته باشد، وادیم گلادیشف، زیست‌شناس مولکولی دانشکده پزشکی هاروارد در بوستون، ماساچوست می‌گوید: «باید مکانیسم‌های ضدسرطان دیگری نیز در این حیوان وجود داشته باشد. ما در تعیین توالی ژنتیکی این موش‌های کور، تعداد قابل‌توجهی ژن مرتبط با سرطان را شناسایی کردیم که با دیگر مهره‌داران متفاوت بودند».


هنوز نمی‌دانیم مکانیسم عمل HA چگونه است؛ اما محققان امیدوارند تحقیقات آتی بتواند راه را برای درمان سرطان در موش‌ها و انسان‌ها هموار کند. سلوانف و همکارانش در مرحله آتی تلاش خواهند کرد از این ماده برای جلوگیری از سرطانی شدن سلول‌ها در بدن موش‌های آزمایشگاهی استفاده کنند. آنها امیدوارند به کمک مهندسی ژنتیک بتوانند قابلیت تولید HA را به سلول‌های بافت همبند موش‌های آزمایشگاهی نیز انتقال بدهند. شاید در سال‌های آینده داروهایی که می‌توانند باعث تولید اسید هیالورونیک بلندزنجیره در انسان شوند، توسط پزشکان برای جلوگیری از ابتلا به انواع سرطان تجویز شوند.

[سونای]

داروی پوکی استخوان رشد تومورهای مقاوم سرطان سینه را متوقف می‌کند

[k.ahmadi]

واییییییییییییییی بروبچه های سلولی ومولکولییییییییییییییییی
همش فک میکردم تنهام
مطالب جالب و مفیدی بودن ممنون.حتما در مورد سرطان مطالبی خواهم گداشت

[سونای]

عمر مبتلايان به سرطان كبد تا سه برابر افزايش مي‌يابد ويروسي كه تاكنون براي كنترل بيماري آبله به‌كار مي‌رفت، قابليت كاهش عوارض سرطان كبد و افزايش طول عمر مبتلايان به اين بيماري كشنده را دارد. نمونه‌اي از اين ويروس كه با استفاده از مهندسي ژنتيك توليد شده و به نام جي‌ايكس ۵۹۴ مشهور است، مي‌تواند عوارض سرطان كبد را تا اندازه عوارض سرماخوردگي كاهش دهد و ميانگين عمر مبتلايان به اين بيماري را تا سه برابر افزايش دهد. در مطالعاتي كه توسط محققان دانشگاه ليدز انجام گرفت، ۳۰ نفر از مبتلايان به بيماري هپاتوسلولار (نوعي سرطان كبد) در قالب دو گروه مورد آزمايش قرار گرفتند و مقادير متفاوتي از ويروس اصلاح شده، در عرض يك ماه به طور مستقيم به كبد آن‌‌ها تزريق شد. گروه اول كه ميزان كمتري از ويروس را دريافت كرده‌ بودند، به طور متوسط ۷/۶ ماه و گروهي كه مقدار بيشتري از ويروس را دريافت كردند به طور متوسط ۱/۱۴ ماه به زندگي خود ادامه دادند. دو نفر از بيماران كه مقادير بسيار زيادي از ويروس را دريافت كردند، پس از گذشت دوسال از درمان، هنوز هم به زندگي خود ادامه مي‌دهند. اين در حالي است كه بر اساس تحقيقات قبلي، موثرترين درمان اين بيماري كه سورافنيب نام دارد، طول عمر بيماران را حداكثر تا سه ماه افزايش مي‌دهد.
نكته جالب توجه اين است كه ويروس جي‌ايكس علاوه بر تومور سرطاني كبد، به هر تومور سرطاني ديگري كه خارج از كبد وجود دارد نيز حمله مي‌كند. محققان بر اين باورند كه با تزريق مستقيم اين ويروس به جريان خون، مي توان انواع سرطان را درمان كرد. تا كنون بيش از ۲۰۰ نفر از مبتلايان به انواع سرطان‌ها از جمله سرطان كليه و پوست، توسط اين ويروس درمان شدند ، اما بدن تمام آن‌ها نسبت به درمان عكس‌العمل مثبت نداشته و هنوز علت عدم تاثير اين ويروس در بدن برخي از بيماران مشخص نشده است. اين شيوه درماني جديد در مقايسه با شيمي‌درماني اثرات سوء كمتري براي بيماران دارد و عوارض جانبي آن نيز ناچيز است. در صورتي كه اثبات شود اين شيوه درماني در درازمدت موثر است، ظرف ۵ سال نمونه تجاري آن در اختيار بيماران قرار خواهد گرفت. گزارش كامل اين تحقيقات در شماره اخير نشريه نيچر مديسين (Nature Medicine) به چاپ رسيده است.

منبع: ایرنا