وقتی گوشی همراهتان در فضا کارایی ندارد! (1)

[مسافر007]

وقتی گوشی همراهتان در فضا کارایی ندارد!(2)



استفاده از امواج رادیویی سرعت انتقال اطلاعات را محدود می‌کند

در مقاله‌ی پیش ایده‌ی نخست برای قراری ارتباط میان‌سیاره‌‌ای را توضیح دادیم. و گفتیم که عموم ارتباط‌های زمینی از جنس امواج الکتریکی یا الکترومغناطیسی هستند. ولی این امواج در فضای میان‌سیاره‌ای کارائی ندارد، زیرا برای ارسال امواج از جایی به جای دیگر به زمانی مناسب با فرکانس آن‌ها نیاز داریم و به علت وجود مسافت‌های بسیار طولانی در فضا این تأخیر مورد توجه است.

علاوه بر فاصله‌های زمانی طولانی، این امواج درگیر تابش‌های فضایی می‌شوند و وضوح خود را از دست می‌دهند. علت دیگری که این روش را ناکارآمد می‌کند، تغییر مکان سیارات است. گاهی اجرام آسمانی می‌توانند سدّی در مسیر امواج ایجاد کنند.

این‌بار به سراغ ایده‌ی دوم و سوم می‌رویم:

ایده‌ی دو:

اگر از دیدن فیلم‌های علمی تخیلی لذت می‌برید احتمالاً کار با لیزرها را نیز دوست دارید. لیزرها آینده‌ای درخشان در علم فضایی‌ دارند و دومین پیشنهاد ما برای ارتباط میان‌سیاره‌ای استفاده از لیزرها به جای امواج و فرستنده‌های رادیویی است. انر‌‌ژی پرتوهای لیزر متمرکز است. درنتیجه هر پرتو به علت داشتن فرکانس کوتاه انبوهی از اطلاعات را در خود ذخیره می‌کند.

لیزرها مانند امواج رادیویی در طیف‌های گسترده سیر نمی‌کنند ولی در عوض به انرژی اولیه‌ی کم‌تری نیاز دارند. استفاده از این ایده سرعت برقراری ارتباط را به اندازه‌ی سرعت اتصال پهن باند کامپیوتر شما به اینترنت افزایش می‌دهد. اکنون ناسا روی این پروژه کار می‌کند.

تصویری ترکیبی از نخستین باری که بازوی ربوتیک مریخ‌نورد کنجکاوی باز شد. آیای روی فراخواهد رسید که همه‌ی کاوش‌گرها، فضاپیماها و …، بدون قرار گرفتن زمین به عنوان واسطه، با همدیگر مستقیماً ارتباط برقرار کنند؟

ایده‌ی سوم:

اگر کسی از شما می‌خواست نخستین پیشنهاد این مقاله را پیشرفته و اقتصادی کنید با کمی خلاقیت می‌گفتید می‌توان به جای ساخت ابر شبکه‌ای از ماهواره‌ها تجهیزات ارتباطی مناسبی را روی کاوش‌گرها و مدارگردها نصب کرد. به این ترتیب این شبکه طی چند سال شکل می‌گیرد و هزینه‌ای اضافی نخواهد داشت.

خوشبختانه شما تنها کسی نیستید که به این طرح اندیشیده‌ است. در واقع این طرح تا حدودی در حال اجرا است.
منبع:کانوت