سلام،این نظر منه:کسانی که به سمت اعتیاد میرن،فقط دنبال فرار هستند،بعضیاشون فرار از عشق،بعضیا فرار از تبعیض،بعضیا فرار از مشکلات،کسی که معتاده نه به ترحم من وشما نیاز داره ونه به دلسوزی،اونا با این کارشون میخوان خودشونو رها کنند،دنبال اون لذت آنی هستند،میخوان با این کار خودشونو آزاد کنن،از حبس مشکلات وغمها بیان بیرون،اما میوفتن توی یه زندان،یه جایی که فقط خودشونن وخودشون،فکر بعدشو نمی کنند،وقتی هم که نگاهای تحقیرآمیز دیگرانو که روی شونه هاشون سنگینی میکنه میبینند تازه میفهمن که چه اشتباهی کردن،میدونن که دارن راه اشتباه رو میرن،ولی دیگه جسم و روحشون وابسته شده،از برگشت می ترسن،قدرت اینکه بتونن ترک کنن رو توی خودشون احساس نمی کنن،نیاز به کمک دارن نه ترحم،متاسفانه خیلیا به جای اینکه دستشونو برای کمک به سمتشون دراز کنن،با نگاهای تحقیر آمیز وترحم باعث خورد شدنشون میشن واونا رو بیشتر توی این منجلاب فرو می کنند،بعضیا هم میخوان با کشیدن بگن که منم میتونم،من هستم،اما واقعیت اینه که نیستن،نه تنها خودشونو بلکه اطرافیانشون روهم داغون می کنند،باید راهی پیدا کرد که بهشون تلنگر زد،که بفهمن بیش از اونی که فکر می کنن مهمند،امیدوارم که این مصیبت خاموش نصیب هیچکس نشه،همین،ممنون![]()





پاسخ با نقل قول


علاقه مندی ها (Bookmarks)