آیات قرآن کریم بصورت صفحه به صفحه..(تفسیر و توضیح)

[عبدالله91]

میگم این کفری که توی ایه 86 خدا ازش حرف زده ، کدوم یکی از مراتب کفره؟

سلام

آیۀ 86 درواقع همان استفهام انکاری است و منظور این است که هدایت شدن قومی که بعد از ایمان کافر شدند را بعید جلوه دهد و مراد از این بعید شمردن ،محال بودن است. مراد از کفر همانا کفر بعد از روشن شدن حق و تمامیت حجت است. درنتیجه کفری است ناشی از عناد و دشمنی با حق ،ولجبازی با اهل حق، که همۀ اینها ظلمی است که صاحبش به سوی نجات و رستگاری راه نمی یابد.{تفسیر المیزان}

یعنی کسی که حجت براش تمام شد و همه چیز برایش آشکار شد و فهمید که راه حق و باطل کجاست اما باز کافر شد و خدا و پیامبر و... را رد کرد چنین آدمی دیگر راهی ندارد که هدایت شود چون همه چیز برایش آشکار شده و مخالفتش نشانۀ لجبازی است

[بلدرچین]

فراخناي یعنی چی؟توی ایه 91هستش.
مرسی عالی بود عزیزم

[fateme92]

فراخناي یعنی چی؟توی ایه 91هستش.
مرسی عالی بود عزیزم

یعنی کل پهنه ی زمین...زمین با تمام وسعتش!

- - - به روز رسانی شده - - -

فراخناي یعنی چی؟توی ایه 91هستش.
مرسی عالی بود عزیزم

یعنی کل پهنه ی زمین...زمین با تمام وسعتش!

[بلدرچین]

یعنی کل پهنه ی زمین...زمین با تمام وسعتش!

- - - به روز رسانی شده - - -


یعنی کل پهنه ی زمین...زمین با تمام وسعتش!

مرسی

[soham 313]

صفحه ی 36 از قرآن کریم شامل آیات 102 تا 114 از سوره ی آل عمران


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان


يَٰٓأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا۟ اتَّقُوا۟ اللَّهَ حَقَّ تُقَاتِهِ وَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنتُم مُّسْلِمُونَ(102)
اي كساني كه ايمان آورده ايد از خدا آن گونه كه حق پرواكردن از اوست پروا كنيد و زينهار جز مسلمان نميريد(102)



وَاعْتَصِمُوا۟ بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا۟ وَاذْكُرُوا۟ نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنتُمْ أَعْدَآءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِۦٓ إِخْوَٰنًا وَكُنتُمْ عَلَيٰ شَفَا حُفْرَةٍ مِّنَ النَّارِ فَأَنقَذَكُم مِّنْهَا كَذَٰلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ ءَايَٰتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ(103)
و همگي به ريسمان خدا چنگ زنيد و پراكنده نشويد و نعمت خدا را بر خود ياد كنيد آنگاه كه دشمنان [يكديگر] بوديد پس ميان دلهاي شما الفت انداخت تا به لطف او برادران هم شديد و بر كنار پرتگاه آتش بوديد كه شما را از آن رهانيد اين گونه خداوند نشانه هاي خود را براي شما روشن مي كند باشد كه شما راه يابيد(103)



وَلْتَكُن مِّنكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَي الْخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ وَأُو۟لَٰٓئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ(104)
و بايد از ميان شما گروهي [مردم را] به نيكي دعوت كنند و به كار شايسته وادارند و از زشتي بازدارند و آنان همان رستگارانند(104)



وَلَا تَكُونُوا۟ كَالَّذِينَ تَفَرَّقُوا۟ وَاخْتَلَفُوا۟ مِنۢ بَعْدِ مَا جَآءَهُمُ الْبَيِّنَٰتُ وَأُو۟لَٰٓئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ(105)
و چون كساني مباشيد كه پس از آنكه دلايل آشكار برايشان آمد پراكنده شدند و با هم اختلاف پيدا كردند و براي آنان عذابي سهمگين است(105)



يَوْمَ تَبْيَضُّ وُجُوهٌ وَتَسْوَدُّ وُجُوهٌ فَأَمَّا الَّذِينَ اسْوَدَّتْ وُجُوهُهُمْ أَكَفَرْتُم بَعْدَ إِيمَٰنِكُمْ فَذُوقُوا۟ الْعَذَابَ بِمَا كُنتُمْ تَكْفُرُونَ(106)
[در آن] روزي كه چهره هايي سپيد و چهره هايي سياه گردد اما سياهرويان [به آنان گويند] آيا بعد از ايمانتان كفر ورزيديد پس به سزاي آنكه كفر مي ورزيديد [اين] عذاب را بچشيد(106)



وَأَمَّا الَّذِينَ ابْيَضَّتْ وُجُوهُهُمْ فَفِي رَحْمَةِ اللَّهِ هُمْ فِيهَا خَٰلِدُونَ(107)
و اما سپيدرويان همواره در رحمت خداوند جاويدانند(107)



تِلْكَ ءَايَٰتُ اللَّهِ نَتْلُوهَا عَلَيْكَ بِالْحَقِّ وَمَا اللَّهُ يُرِيدُ ظُلْمًا لِّلْعَٰلَمِينَ(108)
اينها آيات خداست كه آن را به حق بر تو مي خوانيم و خداوند هيچ ستمي بر جهانيان نمي خواهد(108)



وَلِلَّهِ مَا فِي السَّمَٰوَٰتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ وَإِلَي اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ(109)
و آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است از آن خداست و [همه] كارها به سوي خدا بازگردانده مي شود(109)



كُنتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلَوْ ءَامَنَ أَهْلُ الْكِتَٰبِ لَكَانَ خَيْرًا لَّهُم مِّنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَأَكْثَرُهُمُ الْفَٰسِقُونَ(110)
شما بهترين امتي هستيد كه براي مردم پديدار شده ايد به كار پسنديده فرمان مي دهيد و از كار ناپسند بازمي داريد و به خدا ايمان داريد و اگر اهل كتاب ايمان آورده بودند قطعا برايشان بهتر بود برخي از آنان مؤمنند و[لي] بيشترشان نافرمانند(110)



لَن يَضُرُّوكُمْ إِلَّآ أَذًي وَإِن يُقَٰتِلُوكُمْ يُوَلُّوكُمُ الْأَدْبَارَ ثُمَّ لَا يُنصَرُونَ(111)
جز آزاري [اندك] هرگز به شما زياني نخواهند رسانيد و اگر با شما بجنگند به شما پشت نمايند سپس ياري نيابند(111)



ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ أَيْنَ مَا ثُقِفُوٓا۟ إِلَّا بِحَبْلٍ مِّنَ اللَّهِ وَحَبْلٍ مِّنَ النَّاسِ وَبَآءُو بِغَضَبٍ مِّنَ اللَّهِ وَضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الْمَسْكَنَةُ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ كَانُوا۟ يَكْفُرُونَ بَِٔايَٰتِ اللَّهِ وَيَقْتُلُونَ الْأَنۢبِيَآءَ بِغَيْرِ حَقٍّ ذَٰلِكَ بِمَا عَصَوا۟ وَّكَانُوا۟ يَعْتَدُونَ(112)
هر كجا يافته شوند به خواري دچار شده اند مگر آنكه به پناه امان خدا و زينهار مردم [روند] و به خشمي از خدا گرفتار آمدند و [مهر] بينوايي بر آنان زده شد اين بدان سبب بود كه به آيات خدا كفر مي ورزيدند و پيامبران را بناحق مي كشتند [و نيز] اين [عقوبت] به سزاي آن بود كه نافرماني كردند و از اندازه درمي گذرانيدند(112)



۞ لَيْسُوا۟ سَوَآءً مِّنْ أَهْلِ الْكِتَٰبِ أُمَّةٌ قَآئِمَةٌ يَتْلُونَ ءَايَٰتِ اللَّهِ ءَانَآءَ الَّيْلِ وَهُمْ يَسْجُدُونَ(113)
[ولي همه آنان] يكسان نيستند از ميان اهل كتاب گروهي درست كردارند كه آيات الهي را در دل شب مي خوانند و سر به سجده مي نهند(113)



يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْءَاخِرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ وَيُسَٰرِعُونَ فِي الْخَيْرَٰتِ وَأُو۟لَٰٓئِكَ مِنَ الصَّٰلِحِينَ(114)
به خدا و روز قيامت ايمان دارند و به كار پسنديده فرمان مي دهند و از كار ناپسند باز مي دارند و در كارهاي نيك شتاب مي كنند و آنان از شايستگانند(114)



صدق الله العلي العظيم

[soham 313]

صفحه ی 37 از قرآن کریم شامل آیات 115 تا 129 از سوره ی آل عمران


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان



وَمَا يَفْعَلُوا۟ مِنْ خَيْرٍ فَلَن يُكْفَرُوهُ وَاللَّهُ عَلِيمٌۢ بِالْمُتَّقِينَ(115)
و هر كار نيكي انجام دهند هرگز در باره آن ناسپاسي نبينند و خداوند به [حال] تقواپيشگان داناست(115)



إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا۟ لَن تُغْنِيَ عَنْهُمْ أَمْوَٰلُهُمْ وَلَآ أَوْلَٰدُهُم مِّنَ اللَّهِ شَئًْا وَأُو۟لَٰٓئِكَ أَصْحَٰبُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَٰلِدُونَ(116)
كساني كه كفر ورزيدند هرگز اموالشان و اولادشان چيزي [از عذاب خدا] را از آنان دفع نخواهد كرد و آنان اهل آتشند و در آن جاودانه خواهند بود(116)



مَثَلُ مَا يُنفِقُونَ فِي هَٰذِهِ الْحَيَوٰةِ الدُّنْيَا كَمَثَلِ رِيحٍ فِيهَا صِرٌّ أَصَابَتْ حَرْثَ قَوْمٍ ظَلَمُوٓا۟ أَنفُسَهُمْ فَأَهْلَكَتْهُ وَمَا ظَلَمَهُمُ اللَّهُ وَلَٰكِنْ أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ(117)
مثل آنچه [آنان] در زندگي اين دنيا [در راه دشمني با پيامبر] خرج مي كنند همانند بادي است كه در آن سرماي سختي است كه به كشتزار قومي كه بر خود ستم نموده اند بوزد و آن را تباه سازد و خدا به آنان ستم نكرده بلكه آنان خود بر خويشتن ستم كرده اند(117)



يَٰٓأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا۟ لَا تَتَّخِذُوا۟ بِطَانَةً مِّن دُونِكُمْ لَا يَأْلُونَكُمْ خَبَالًا وَدُّوا۟ مَا عَنِتُّمْ قَدْ بَدَتِ الْبَغْضَآءُ مِنْ أَفْوَٰهِهِمْ وَمَا تُخْفِي صُدُورُهُمْ أَكْبَرُ قَدْ بَيَّنَّا لَكُمُ الْءَايَٰتِ إِن كُنتُمْ تَعْقِلُونَ(118)
اي كساني كه ايمان آورده ايد از غير خودتان [دوست و] همراز مگيريد [آنان] از هيچ نابكاري در حق شما كوتاهي نمي ورزند آرزو دارند كه در رنج بيفتيد دشمني از لحن و سخنشان آشكار است و آنچه سينه هايشان نهان مي دارد بزرگتر است در حقيقت ما نشانه ها[ي دشمني آنان] را براي شما بيان كرديم اگر تعقل كنيد(118)



هَٰٓأَنتُمْ أُو۟لَآءِ تُحِبُّونَهُمْ وَلَا يُحِبُّونَكُمْ وَتُؤْمِنُونَ بِالْكِتَٰبِ كُلِّهِ وَإِذَا لَقُوكُمْ قَالُوٓا۟ ءَامَنَّا وَإِذَا خَلَوْا۟ عَضُّوا۟ عَلَيْكُمُ الْأَنَامِلَ مِنَ الْغَيْظِ قُلْ مُوتُوا۟ بِغَيْظِكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌۢ بِذَاتِ الصُّدُورِ(119)
هان شما كساني هستيد كه آنان را دوست داريد و [حال آنكه] آنان شما را دوست ندارند و شما به همه كتابها[ي خدا] ايمان داريد و چون با شما برخورد كنند مي گويند ايمان آورديم و چون [با هم] خلوت كنند از شدت خشم بر شما سر انگشتان خود را مي گزند بگو به خشم خود بميريد كه خداوند به راز درون سينه ها داناست(119)



إِن تَمْسَسْكُمْ حَسَنَةٌ تَسُؤْهُمْ وَإِن تُصِبْكُمْ سَيِّئَةٌ يَفْرَحُوا۟ بِهَا وَإِن تَصْبِرُوا۟ وَتَتَّقُوا۟ لَا يَضُرُّكُمْ كَيْدُهُمْ شَئًْا إِنَّ اللَّهَ بِمَا يَعْمَلُونَ مُحِيطٌ(120)
اگر به شما خوشي رسد آنان را بدحال مي كند و اگر به شما گزندي رسد بدان شاد مي شوند و اگر صبر كنيد و پرهيزگاري نماييد نيرنگشان هيچ زياني به شما نمي رساند يقينا خداوند به آنچه مي كنند احاطه دارد(120)



وَإِذْ غَدَوْتَ مِنْ أَهْلِكَ تُبَوِّئُ الْمُؤْمِنِينَ مَقَٰعِدَ لِلْقِتَالِ وَاللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ(121)
و [ياد كن] زماني را كه [در جنگ احد] بامدادان از پيش كسانت بيرون آمدي [تا] مؤمنان را براي جنگيدن در مواضع خود جاي دهي و خداوند شنواي داناست(121)



إِذْ هَمَّت طَّآئِفَتَانِ مِنكُمْ أَن تَفْشَلَا وَاللَّهُ وَلِيُّهُمَا وَعَلَي اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ(122)
آن هنگام كه دو گروه از شما بر آن شدند كه سستي ورزند با آنكه خدا ياورشان بود و مؤمنان بايد تنها بر خدا توكل كنند(122)



وَلَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ بِبَدْرٍ وَأَنتُمْ أَذِلَّةٌ فَاتَّقُوا۟ اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ(123)
و يقينا خدا شما را در [جنگ] بدر با آنكه ناتوان بوديد ياري كرد پس از خدا پروا كنيد باشد كه سپاسگزاري نماييد(123)



إِذْ تَقُولُ لِلْمُؤْمِنِينَ أَلَن يَكْفِيَكُمْ أَن يُمِدَّكُمْ رَبُّكُم بِثَلَٰثَةِ ءَالَٰفٍ مِّنَ الْمَلَٰٓئِكَةِ مُنزَلِينَ(124)
آنگاه كه به مؤمنان مي گفتي آيا شما را بس نيست كه پروردگارتان شما را با سه هزار فرشته فرودآمده ياري كند(124)



بَلَيٰٓ إِن تَصْبِرُوا۟ وَتَتَّقُوا۟ وَيَأْتُوكُم مِّن فَوْرِهِمْ هَٰذَا يُمْدِدْكُمْ رَبُّكُم بِخَمْسَةِ ءَالَٰفٍ مِّنَ الْمَلَٰٓئِكَةِ مُسَوِّمِينَ(125)
آري اگر صبر كنيد و پرهيزگاري نماييد و با همين جوش [و خروش] بر شما بتازند همانگاه پروردگارتان شما را با پنج هزار فرشته نشاندار ياري خواهد كرد(125)



وَمَا جَعَلَهُ اللَّهُ إِلَّا بُشْرَيٰ لَكُمْ وَلِتَطْمَئِنَّ قُلُوبُكُم بِهِ وَمَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِندِ اللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ(126)
و خدا آن [وعده پيروزي] را جز مژده اي براي شما قرار نداد تا [بدين وسيله شادمان شويد و] دلهاي شما بدان آرامش يابد و پيروزي جز از جانب خداوند تواناي حكيم نيست(126)



لِيَقْطَعَ طَرَفًا مِّنَ الَّذِينَ كَفَرُوٓا۟ أَوْ يَكْبِتَهُمْ فَيَنقَلِبُوا۟ خَآئِبِينَ(127)
تا برخي از كساني را كه كافر شده اند نابود كند يا آنان را خوار سازد تا نوميد بازگردند(127)



لَيْسَ لَكَ مِنَ الْأَمْرِ شَيْءٌ أَوْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ أَوْ يُعَذِّبَهُمْ فَإِنَّهُمْ ظَٰلِمُونَ(128)
هيچ يك از اين كارها در اختيار تو نيست يا [خدا] بر آنان مي بخشايد يا عذابشان مي كند زيرا آنان ستمكارند(128)



وَلِلَّهِ مَا فِي السَّمَٰوَٰتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ يَغْفِرُ لِمَن يَشَآءُ وَيُعَذِّبُ مَن يَشَآءُ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَّحِيمٌ(129)
و آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است از آن خداست هر كه را بخواهد مي آمرزد و هر كه را بخواهد عذاب مي كند و خداوند آمرزنده مهربان است(129)



صدق الله العلي العظيم

[soham 313]

صفحه ی 38 از قرآن کریم شامل آیات 130 تا 145 از سوره ی آل عمران


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان


يَٰٓأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا۟ لَا تَأْكُلُوا۟ الرِّبَوٰٓا۟ أَضْعَٰفًا مُّضَٰعَفَةً وَاتَّقُوا۟ اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ(130)
اي كساني كه ايمان آورده ايد ربا را [با سود] چندين برابر مخوريد و از خدا پروا كنيد باشد كه رستگار شويد(130)



وَاتَّقُوا۟ النَّارَ الَّتِيٓ أُعِدَّتْ لِلْكَٰفِرِينَ(131)
و از آتشي كه براي كافران آماده شده است بترسيد(131)



وَأَطِيعُوا۟ اللَّهَ وَالرَّسُولَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ(132)
خدا و رسول را فرمان بريد باشد كه مشمول رحمت قرار گيريد(132)



۞ وَسَارِعُوٓا۟ إِلَيٰ مَغْفِرَةٍ مِّن رَّبِّكُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّمَٰوَٰتُ وَالْأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِينَ(133)
و براي نيل به آمرزشي از پروردگار خود و بهشتي كه پهنايش [به قدر] آسمانها و زمين است [و] براي پرهيزگاران آماده شده است بشتابيد(133)



الَّذِينَ يُنفِقُونَ فِي السَّرَّآءِ وَالضَّرَّآءِ وَالْكَٰظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ(134)
همانان كه در فراخي و تنگي انفاق مي كنند و خشم خود را فرو مي برند و از مردم در مي گذرند و خداوند نكوكاران را دوست دارد(134)



وَالَّذِينَ إِذَا فَعَلُوا۟ فَٰحِشَةً أَوْ ظَلَمُوٓا۟ أَنفُسَهُمْ ذَكَرُوا۟ اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا۟ لِذُنُوبِهِمْ وَمَن يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ وَلَمْ يُصِرُّوا۟ عَلَيٰ مَا فَعَلُوا۟ وَهُمْ يَعْلَمُونَ(135)
و آنان كه چون كار زشتي كنند يا بر خود ستم روا دارند خدا را به ياد مي آورند و براي گناهانشان آمرزش مي خواهند و چه كسي جز خدا گناهان را مي آمرزد و بر آنچه مرتكب شده اند با آنكه مي دانند [كه گناه است] پافشاري نمي كنند(135)



أُو۟لَٰٓئِكَ جَزَآؤُهُم مَّغْفِرَةٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَجَنَّٰتٌ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَا وَنِعْمَ أَجْرُ الْعَٰمِلِينَ(136)
آنان پاداششان آمرزشي از جانب پروردگارشان و بوستانهايي است كه از زير [درختان] آن جويبارها روان است جاودانه در آن بمانند و پاداش اهل عمل چه نيكوست(136)



قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِكُمْ سُنَنٌ فَسِيرُوا۟ فِي الْأَرْضِ فَانظُرُوا۟ كَيْفَ كَانَ عَٰقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ(137)
قطعا پيش از شما سنتهايي [بوده و] سپري شده است پس در زمين بگرديد و بنگريد كه فرجام تكذيب كنندگان چگونه بوده است(137)



هَٰذَا بَيَانٌ لِّلنَّاسِ وَهُدًي وَمَوْعِظَةٌ لِّلْمُتَّقِينَ(138)
اين [قرآن] براي مردم بياني و براي پرهيزگاران رهنمود و اندرزي است(138)



وَلَا تَهِنُوا۟ وَلَا تَحْزَنُوا۟ وَأَنتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ(139)
و اگر مؤمنيد سستي مكنيد و غمگين مشويد كه شما برتريد(139)



إِن يَمْسَسْكُمْ قَرْحٌ فَقَدْ مَسَّ الْقَوْمَ قَرْحٌ مِّثْلُهُ وَتِلْكَ الْأَيَّامُ نُدَاوِلُهَا بَيْنَ النَّاسِ وَلِيَعْلَمَ اللَّهُ الَّذِينَ ءَامَنُوا۟ وَيَتَّخِذَ مِنكُمْ شُهَدَآءَ وَاللَّهُ لَا يُحِبُّ الظَّٰلِمِينَ(140)
اگر به شما آسيبي رسيده آن قوم را نيز آسيبي نظير آن رسيد و ما اين روزها[ي شكست و پيروزي] را ميان مردم به نوبت مي گردانيم [تا آنان پند گيرند] و خداوند كساني را كه [واقعا] ايمان آورده اند معلوم بدارد و از ميان شما گواهاني بگيرد و خداوند ستمكاران را دوست نمي دارد(140)



وَلِيُمَحِّصَ اللَّهُ الَّذِينَ ءَامَنُوا۟ وَيَمْحَقَ الْكَٰفِرِينَ(141)
و تا خدا كساني را كه ايمان آورده اند خالص گرداند و كافران را [به تدريج] نابود سازد(141)



أَمْ حَسِبْتُمْ أَن تَدْخُلُوا۟ الْجَنَّةَ وَلَمَّا يَعْلَمِ اللَّهُ الَّذِينَ جَٰهَدُوا۟ مِنكُمْ وَيَعْلَمَ الصَّٰبِرِينَ(142)
آيا پنداشتيد كه داخل بهشت مي شويد بي آنكه خداوند جهادگران و شكيبايان شما را معلوم بدارد(142)



وَلَقَدْ كُنتُمْ تَمَنَّوْنَ الْمَوْتَ مِن قَبْلِ أَن تَلْقَوْهُ فَقَدْ رَأَيْتُمُوهُ وَأَنتُمْ تَنظُرُونَ(143)
و شما مرگ را پيش از آنكه با آن روبرو شويد سخت آرزو مي كرديد پس آن را ديديد و [همچنان] نگاه مي كرديد(143)



وَمَا مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَفَإِي۟ن مَّاتَ أَوْ قُتِلَ انقَلَبْتُمْ عَلَيٰٓ أَعْقَٰبِكُمْ وَمَن يَنقَلِبْ عَلَيٰ عَقِبَيْهِ فَلَن يَضُرَّ اللَّهَ شَئًْا وَسَيَجْزِي اللَّهُ الشَّٰكِرِينَ(144)
و محمد جز فرستاده اي كه پيش از او [هم] پيامبراني [آمده و] گذشتند نيست آيا اگر او بميرد يا كشته شود از عقيده خود برمي گرديد و هر كس از عقيده خود بازگردد هرگز هيچ زياني به خدا نمي رساند و به زودي خداوند سپاسگزاران را پاداش مي دهد(144)



وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَن تَمُوتَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ كِتَٰبًا مُّؤَجَّلًا وَمَن يُرِدْ ثَوَابَ الدُّنْيَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَن يُرِدْ ثَوَابَ الْءَاخِرَةِ نُؤْتِهِ مِنْهَا وَسَنَجْزِي الشَّٰكِرِينَ(145)
و هيچ نفسي جز به فرمان خدا نميرد [خداوند مرگ را] به عنوان سرنوشتي معين [مقرر كرده است] و هر كه پاداش اين دنيا را بخواهد به او از آن مي دهيم و هر كه پاداش آن سراي را بخواهد از آن به او مي دهيم و به زودي سپاسگزاران را پاداش خواهيم داد(145)



صدق الله العلي العظيم

[heavenly]

وَسَارِعُوٓا۟ إِلَيٰ مَغْفِرَةٍ مِّن رَّبِّكُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّمَٰوَٰتُ وَالْأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِينَ

و براي نيل به آمرزشي از پروردگار خود و بهشتي كه پهنايش [به قدر] آسمانها و زمين است [و] براي پرهيزگاران آماده شده است بشتابيد




- - - به روز رسانی شده - - -

[بلدرچین]

مرسی عزیزم عالی بودش.فقط میشه این ایه رو یکمی توضیح بدید
وَلِيُمَحِّصَ اللَّهُ الَّذِينَ ءَامَنُوا۟ وَيَمْحَقَ الْكَٰفِرِينَ(141)

[عبدالله91]

مرسی عزیزم عالی بودش.فقط میشه این ایه رو یکمی توضیح بدید
وَلِيُمَحِّصَ اللَّهُ الَّذِينَ ءَامَنُوا۟ وَيَمْحَقَ الْكَٰفِرِينَ(141)

«تمحیص» - که فعل «یُمَحِصُّ» از آن گرفته شده است - به معنای خالص کردن چیزی از ناخالصی هایی است که از بیرون به آن وارد شده است. خداوند در این آیات روشن می کند که یکی از نتایج گردش روزگار - و این که گاهی به سود انسان و گاهی به زیان اوست - این است که مومنان از آلودگی ها و ناخالصی ها پاک شوند.{تفسیر المیزان}.

در روایات بسیاری نیز آمده که سختی ها و مشکلات روزگار باعث پاک شدن مومن از گناهان و آلودگی های گذشته می شود. در روایتی از مولاعلی(ع) می خوانیم:
« بنده ای از شیعیان، به کاری که ما او را نهی کرده ایم، نزدیک نمی شود مگر اینکه قبل از مرگش به بلایی گرفتار شود تا گناهانش پاک گردد.»

امام سپس برخی از گرفتاری های مالی ، جانی و... را ذکر می کند و می فرماید:
«این گرفتاری ها بدان جهت است که هنگام ملاقات با خدا دیگر هیچ گناهی نداشته باشد و ممکن است گناهی از مومن باقی مانده باشد که در آن صورت، جان دادن او سخت خواهد شد.»{سفینةالبحار،ج 1 ، ص 394}