آیات قرآن کریم بصورت صفحه به صفحه..(تفسیر و توضیح)

[soham 313]

صفحه ی 37 از قرآن کریم شامل آیات 115 تا 129 از سوره ی آل عمران


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان



وَمَا يَفْعَلُوا۟ مِنْ خَيْرٍ فَلَن يُكْفَرُوهُ وَاللَّهُ عَلِيمٌۢ بِالْمُتَّقِينَ(115)
و هر كار نيكي انجام دهند هرگز در باره آن ناسپاسي نبينند و خداوند به [حال] تقواپيشگان داناست(115)



إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا۟ لَن تُغْنِيَ عَنْهُمْ أَمْوَٰلُهُمْ وَلَآ أَوْلَٰدُهُم مِّنَ اللَّهِ شَئًْا وَأُو۟لَٰٓئِكَ أَصْحَٰبُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَٰلِدُونَ(116)
كساني كه كفر ورزيدند هرگز اموالشان و اولادشان چيزي [از عذاب خدا] را از آنان دفع نخواهد كرد و آنان اهل آتشند و در آن جاودانه خواهند بود(116)



مَثَلُ مَا يُنفِقُونَ فِي هَٰذِهِ الْحَيَوٰةِ الدُّنْيَا كَمَثَلِ رِيحٍ فِيهَا صِرٌّ أَصَابَتْ حَرْثَ قَوْمٍ ظَلَمُوٓا۟ أَنفُسَهُمْ فَأَهْلَكَتْهُ وَمَا ظَلَمَهُمُ اللَّهُ وَلَٰكِنْ أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ(117)
مثل آنچه [آنان] در زندگي اين دنيا [در راه دشمني با پيامبر] خرج مي كنند همانند بادي است كه در آن سرماي سختي است كه به كشتزار قومي كه بر خود ستم نموده اند بوزد و آن را تباه سازد و خدا به آنان ستم نكرده بلكه آنان خود بر خويشتن ستم كرده اند(117)



يَٰٓأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا۟ لَا تَتَّخِذُوا۟ بِطَانَةً مِّن دُونِكُمْ لَا يَأْلُونَكُمْ خَبَالًا وَدُّوا۟ مَا عَنِتُّمْ قَدْ بَدَتِ الْبَغْضَآءُ مِنْ أَفْوَٰهِهِمْ وَمَا تُخْفِي صُدُورُهُمْ أَكْبَرُ قَدْ بَيَّنَّا لَكُمُ الْءَايَٰتِ إِن كُنتُمْ تَعْقِلُونَ(118)
اي كساني كه ايمان آورده ايد از غير خودتان [دوست و] همراز مگيريد [آنان] از هيچ نابكاري در حق شما كوتاهي نمي ورزند آرزو دارند كه در رنج بيفتيد دشمني از لحن و سخنشان آشكار است و آنچه سينه هايشان نهان مي دارد بزرگتر است در حقيقت ما نشانه ها[ي دشمني آنان] را براي شما بيان كرديم اگر تعقل كنيد(118)



هَٰٓأَنتُمْ أُو۟لَآءِ تُحِبُّونَهُمْ وَلَا يُحِبُّونَكُمْ وَتُؤْمِنُونَ بِالْكِتَٰبِ كُلِّهِ وَإِذَا لَقُوكُمْ قَالُوٓا۟ ءَامَنَّا وَإِذَا خَلَوْا۟ عَضُّوا۟ عَلَيْكُمُ الْأَنَامِلَ مِنَ الْغَيْظِ قُلْ مُوتُوا۟ بِغَيْظِكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌۢ بِذَاتِ الصُّدُورِ(119)
هان شما كساني هستيد كه آنان را دوست داريد و [حال آنكه] آنان شما را دوست ندارند و شما به همه كتابها[ي خدا] ايمان داريد و چون با شما برخورد كنند مي گويند ايمان آورديم و چون [با هم] خلوت كنند از شدت خشم بر شما سر انگشتان خود را مي گزند بگو به خشم خود بميريد كه خداوند به راز درون سينه ها داناست(119)



إِن تَمْسَسْكُمْ حَسَنَةٌ تَسُؤْهُمْ وَإِن تُصِبْكُمْ سَيِّئَةٌ يَفْرَحُوا۟ بِهَا وَإِن تَصْبِرُوا۟ وَتَتَّقُوا۟ لَا يَضُرُّكُمْ كَيْدُهُمْ شَئًْا إِنَّ اللَّهَ بِمَا يَعْمَلُونَ مُحِيطٌ(120)
اگر به شما خوشي رسد آنان را بدحال مي كند و اگر به شما گزندي رسد بدان شاد مي شوند و اگر صبر كنيد و پرهيزگاري نماييد نيرنگشان هيچ زياني به شما نمي رساند يقينا خداوند به آنچه مي كنند احاطه دارد(120)



وَإِذْ غَدَوْتَ مِنْ أَهْلِكَ تُبَوِّئُ الْمُؤْمِنِينَ مَقَٰعِدَ لِلْقِتَالِ وَاللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ(121)
و [ياد كن] زماني را كه [در جنگ احد] بامدادان از پيش كسانت بيرون آمدي [تا] مؤمنان را براي جنگيدن در مواضع خود جاي دهي و خداوند شنواي داناست(121)



إِذْ هَمَّت طَّآئِفَتَانِ مِنكُمْ أَن تَفْشَلَا وَاللَّهُ وَلِيُّهُمَا وَعَلَي اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ(122)
آن هنگام كه دو گروه از شما بر آن شدند كه سستي ورزند با آنكه خدا ياورشان بود و مؤمنان بايد تنها بر خدا توكل كنند(122)



وَلَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ بِبَدْرٍ وَأَنتُمْ أَذِلَّةٌ فَاتَّقُوا۟ اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ(123)
و يقينا خدا شما را در [جنگ] بدر با آنكه ناتوان بوديد ياري كرد پس از خدا پروا كنيد باشد كه سپاسگزاري نماييد(123)



إِذْ تَقُولُ لِلْمُؤْمِنِينَ أَلَن يَكْفِيَكُمْ أَن يُمِدَّكُمْ رَبُّكُم بِثَلَٰثَةِ ءَالَٰفٍ مِّنَ الْمَلَٰٓئِكَةِ مُنزَلِينَ(124)
آنگاه كه به مؤمنان مي گفتي آيا شما را بس نيست كه پروردگارتان شما را با سه هزار فرشته فرودآمده ياري كند(124)



بَلَيٰٓ إِن تَصْبِرُوا۟ وَتَتَّقُوا۟ وَيَأْتُوكُم مِّن فَوْرِهِمْ هَٰذَا يُمْدِدْكُمْ رَبُّكُم بِخَمْسَةِ ءَالَٰفٍ مِّنَ الْمَلَٰٓئِكَةِ مُسَوِّمِينَ(125)
آري اگر صبر كنيد و پرهيزگاري نماييد و با همين جوش [و خروش] بر شما بتازند همانگاه پروردگارتان شما را با پنج هزار فرشته نشاندار ياري خواهد كرد(125)



وَمَا جَعَلَهُ اللَّهُ إِلَّا بُشْرَيٰ لَكُمْ وَلِتَطْمَئِنَّ قُلُوبُكُم بِهِ وَمَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِندِ اللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ(126)
و خدا آن [وعده پيروزي] را جز مژده اي براي شما قرار نداد تا [بدين وسيله شادمان شويد و] دلهاي شما بدان آرامش يابد و پيروزي جز از جانب خداوند تواناي حكيم نيست(126)



لِيَقْطَعَ طَرَفًا مِّنَ الَّذِينَ كَفَرُوٓا۟ أَوْ يَكْبِتَهُمْ فَيَنقَلِبُوا۟ خَآئِبِينَ(127)
تا برخي از كساني را كه كافر شده اند نابود كند يا آنان را خوار سازد تا نوميد بازگردند(127)



لَيْسَ لَكَ مِنَ الْأَمْرِ شَيْءٌ أَوْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ أَوْ يُعَذِّبَهُمْ فَإِنَّهُمْ ظَٰلِمُونَ(128)
هيچ يك از اين كارها در اختيار تو نيست يا [خدا] بر آنان مي بخشايد يا عذابشان مي كند زيرا آنان ستمكارند(128)



وَلِلَّهِ مَا فِي السَّمَٰوَٰتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ يَغْفِرُ لِمَن يَشَآءُ وَيُعَذِّبُ مَن يَشَآءُ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَّحِيمٌ(129)
و آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است از آن خداست هر كه را بخواهد مي آمرزد و هر كه را بخواهد عذاب مي كند و خداوند آمرزنده مهربان است(129)



صدق الله العلي العظيم