گفتم یا اباعبدالله، حقیقت عبودیت کدام است؟
فرمودند سه چیز است: 1- بندۀ خدا برای خودش در آنچه خدا به وی سپرده ملکیتی نبیند، چرا که بردگان مالی ندارند، همه اموال را مال خدا می بینند و درچایی که خدا فرموده است مصرف می کنند.
2- و بندۀ خدا برای خودش مصلحت اندیشی و تدبیر نمی کند.
3- و تمام اشتغال او به کاری منحصر شود که خداوند او را به آن کار امر یا از آن نهی فرموده است.
بنابراین اگر بندۀ خدا برای خودش در آنچه که خدا به او سپرده است ملکیتی نبیند، انفاق نمودن در آنچه خدا امر فرموده است بر او آسان می گردد. و چون بندۀ خدا تدبیر امورش را به مدبرش بسپارد مصائب و مشکلات دنیا براو آسان می شود.و زمانی که اشتغال ورزد به آنچه خداوند به آن امر یا نهی کرده است دیگر فراغتی برای خودنمایی و فخرفروشی نمی یابد.
چون خداوند بندۀ خود را به این سه خصلت گرامی دارد، دنیا و ابلیس و مردم در نظر وی آسان می گردد و برای زیاده اندوزی و فخرفروشی و مباهات به دنبال دنیا نمی رود و برای عزت و بزرگی آنچه را در دست مردم است طلب نمی کند و روزگارش را به تباهی از دست نمی دهد. این اولین پله از نردبان تقواست که خداوند تبارک و تعالی می فرماید:«آن سرای آخرت است که برای کسانی که در زمین ارادۀ بلندمنشی ندارند و دنبال فساد نمی گردند قرار دادیم و سرانجام نیک تنها برای مردم باتقواست.»





پاسخ با نقل قول


علاقه مندی ها (Bookmarks)