همونطور که دو دوست عزیز هم اشاره کردند مصافحه یعنی دست دادن و فشردن دستان.
برای اینکه این مصافحه رو خوب یاد بگیریم چند تا روایت از سیره معصومین ع آوردم:
امام باقر(ع) فرمود:"إنّ المؤمن اذا صافح المؤمن تفرّقا من غير ذنب؛( وسائل الشيعة، ج12، ص221، ح16139.)
هر گاه مؤمني با مؤمن ديگر مصافحه کند، وقتي از يکديگر جدا ميشوند، گناهي بر آنها نيست".
اصبغ گويد: روزي به ديدار اميرمؤمنان(ع) رفتم تا بر ايشان سلام کنم. طولي نکشيد که امام خارج شد. من از جاي خود برخاستم و به استقبال ايشان رفتم. امام کف دست خود را به کف دست من زد و انگشتان مبارک خود را در ميان انگشتانم فرو برد.(تفسير فرات کوفي، ص293.)
ابوعبيده گويد: در سفري با امام باقر(ع) هم کجاوه بودم، آن حضرت هنگام سوار و پياده شدن با من احوال پرسي و مصافحه ميکردند، گويي مدتهاست که يکديگر را نديدهايم.
پرسيدم: يا بن رسول الله! مردم همانند شما رفتار نميکنند، امام فرمود:
"مگر نميداني که مصافحه کردن چه ثوابي دارد؟! همانا هنگامي که دو مؤمن با يکديگر ملاقات کنند و دست بدهند، پيوسته گناهانشان ميريزد؛ چنان که برگ از درخت ميريزد و خداوند با ديده رحمت به ايشان مينگرد، تا اينکه از يکديگر جدا شوند".(محجة البيضاء، ج3، ص387.)
پيامبر گرامي اسلام(ص) در مورد ثواب مصافحه دو مسلمان فرمود:
"اذا التقي المسلمان فتصافحا، قسّمت بينهما سبعون مغفرة، تسعة و ستون لأحسنهما بشراً؛(المحجة البيضاء، ج3، ص386.)
هرگاه دو مسلمان با يکديگر ديدار و مصافحه کنند، هفتاد مغفرت بين آنها تقسيم ميشود که شصت و نه تاي آن براي کسي است که خوشروتر و مهربانتر باشد".






پاسخ با نقل قول


علاقه مندی ها (Bookmarks)