جا افتادن فرهنگ زشت متلک گویی

[vahid5835]

به نظرتون این فرهنگ و حرکت زشت تا کی میخواهد ادامه پیدا کنه
در حالیکه هیچکس دوست نداره چنین موردی برای نزدیکانش اتفاق بیفته اما خود مزاحم ناموسه مردمه

.
.
.
.
.
.














لطفا دوستان راهنمایی کنند چطور این فرهنگ پاکسازی میشه و دیگه کسی مزاحم ضعیف تر از خودش نشه


تصاویر بالا فقط جنبه زیباتر شدن فضای کار میباشد
دوستان راهنمایی کنند چطور میشه با این عمل زشت برخورد کرد تا جامعه ای بدور از آزار و اذیت خیابانی داشته باشیم
با تشکر

[vahid5835]

واکنش دختران تهرانی در مقابل متلک و لمس چیست؟


نتایج یک تحقیق دانشگاهی در تهران مشخص کرد که ۶۲ درصد زنان تهرانی در مقابل متلک‌های زننده سکوت می‌کنند.
اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم اجتماعی دانشگاه تهران در تحقیقی که به روش کمی و پرسش‌نامه در میان صدها زن جوان بین ۱۵ تا ۳۵ سال در مناطق شمالی و جنوبی شهر تهران انجام داده‌اند به این نتیجه رسیدند.
واکنش زنان نسبت به هر یک از انواع تعرض جالب‌توجه است. به طوریکه هرچه تعرض‌ها از حالت غیرفیزیکی خارج شده و به حالت فیزیکی نزدیک می‌شود عکس‌العمل‌ها نیز تند‌تر می‌شود. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که ۷۲٫۵(هفتادودو ونیم) درصد در مقابل نگاه‌های معنادار، ۶۲٫۵ (شصت‌و‌دو و نیم) درصد در مقابل متلک‌های زننده و ۱۲٫۵(دوازده‌ و نیم) درصد از زنان در مقابل لمس اعضای بدن سکوت می‌کنند. همه این‌ها در حالی است که بیش از ۶۰ درصد از زنان سابقه نوعی تعرض جنسی را داشته‌اند که شامل نگاه‌های معنادار، متلک‌های زننده و لمس اعضای بدن است.
این تحقیق با بررسی مسائلی همچون منطقه مسکونی، مدت زمانی که فرد بیرون از منزل سپری می‌کند، تأهل، سن و میزان آگاهی دادن توسط والدین به این نتیجه رسیده است که دو متغیر محل سکونت و میزان آگاهی دادن توسط والدین به طور مستقیم و فزاینده بر میزان احساس امنیت تاثیر دارد، به‌طوریکه افرادی که در شمال شهر زندگی می‌کنند و افرادی که در دوران کودکی به آنها آگاهی لازم داده شده باشد احساس امنیت بیشتری می‌کنند. همچنین سن بانوان بر روی احساس امنیت آنها هیچ تاثیری ندارد. اما در خصوص تاهل باید به این نکته اشاره کرد که زنان متاهل بیش از دختران مجرد احساس امنیت دارند.

[vahid5835]

هرچند پدیده زشت متلک پرانی و رفتارهای مشابه آن صرفا به تهران و سایر شهرهای کشورمان محدود نبوده و تقریبا در تمام کشورها به چشم میخورد ولی شیوع تدریجی متلک پرانی موضوعی است که باید مورد توجه جامعه شناسان ایرانی قرار گیرد. بررسی ها نشان میدهد حدود 60 درصد از بانوان تهرانی در مقابل متلک های زننده و حدود 12 درصد حتی در مقابل لمس اعضای بدنشان سکوت میکنند و بیش از نیمی از زنان سابقه نوعی از تعرضات جنسی فوق الذکر را دارند. در این مقاله به معرفی و راهکارهای کاهش این پدیده خواهیم پرداخت:

نتایج یک تحقیق دانشگاهی در تهران مشخص کرد که ۶۲ درصد زنان تهرانی در مقابل متلک‌های زننده سکوت می‌کنند.اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم اجتماعی دانشگاه تهران در تحقیقی که به روش کمی و پرسش‌نامه در میان صدها زن جوان بین ۱۵ تا ۳۵ سال در مناطق شمالی و جنوبی شهر تهران انجام داده‌اند به این نتیجه رسیدند.
واکنش زنان نسبت به هر یک از انواع تعرض جالب‌توجه است. به طوریکه هرچه تعرض‌ها از حالت غیرفیزیکی خارج شده و به حالت فیزیکی نزدیک می‌شود عکس‌العمل‌ها نیز تند‌تر می‌شود. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که ۷۲٫۵(هفتادودو ونیم) درصد در مقابل نگاه‌های معنادار، ۶۲٫۵ (شصت‌و‌دو و نیم) درصد در مقابل متلک‌های زننده و ۱۲٫۵(دوازده‌ و نیم) درصد از زنان در مقابل لمس اعضای بدن سکوت می‌کنند. همه این‌ها در حالی است که بیش از ۶۰ درصد از زنان سابقه نوعی تعرض جنسی را داشته‌اند که شامل نگاه‌های معنادار، متلک‌های زننده و لمس اعضای بدن است.

این تحقیق با بررسی مسائلی همچون منطقه مسکونی، مدت زمانی که فرد بیرون از منزل سپری می‌کند، تأهل، سن و میزان آگاهی دادن توسط والدین به این نتیجه رسیده است که دو متغیر محل سکونت و میزان آگاهی دادن توسط والدین به طور مستقیم و فزاینده بر میزان احساس امنیت تاثیر دارد، به‌طوریکه افرادی که در شمال شهر زندگی می‌کنند و افرادی که در دوران کودکی به آنها آگاهی لازم داده شده باشد احساس امنیت بیشتری می‌کنند. همچنین سن بانوان بر روی احساس امنیت آنها هیچ تاثیری ندارد. اما در خصوص تاهل باید به این نکته اشاره کرد که زنان متاهل بیش از دختران مجرد احساس امنیت دارند.
شاید جالب ترین راه مبارزه با متلک گویان راهی باشد که شهروندان نیویورکی انتخاب کرده اند. نیویورکی ها روش های جالب و تازه یی برای جلوگیری از متلک پرانی به زنان به کار گرفته اند. .به گزارش «گاردین»، زنانی که در خیابان های نیویورک، مورد آزار و اذیت قرار می گیرند، سایتی را تشکیل داده اند تا به
این وسیله متلک گویان را رسوا کنند. چندی پیش در یکی از کشورهای اروپایی عکسی از یک مرد در یکی از همین سایت های اینترنتی منتشر شد که او را در حال انجام حرکتی غیرمعقول و غیراخلاقی در ایستگاه مترو نشان می داد. رفتار او در واقع رفتاری توام با خشونت جنسیتی علیه یک شهروند زن بود. انتشار این عکس باعث ایجاد یک موج اینترنتی یا بهتر است بگوییم یک توفان اینترنتی شد و گروه های مختلفی از مردم اعتراض خود را نسبت به «متلک پرانی» او نشان دادند. این عکس به عکس صفحه اول اکثر روزنامه ها تبدیل شد و مرد 43 ساله به عنوان یک سابقه دار در زمینه های غیراخلاقی شناسایی و سپس محکوم به انجام حرکات غیراخلاقی در انظار عموم شد. این گونه استفاده از تکنولوژی باعث شد «لاون اسپیز» و شش نفر از دوستانش، سایتی را ایجاد کنند. این سایت از افرادی که تحت آزارهای خیابانی، به ویژه در زمینه های جنسی قرار گرفته اند، دعوت می کند از شخص آزاردهنده عکس گرفته و به سایت بفرستند تا به این وسیله او را رسوا و شرمزده کنند. افزایش محبوبیت روزافزون این سایت که در حال حاضر به طور متوسط 1500 بیننده در روز دارد، باعث ایجاد بحث های زیادی از این قبیل شده که آیا اصولاً متلک گویی هم آزار مردم است؟ طی هشت ماه حدود صد عکس از تلفن های همراه دریافت شده بود که حاوی متن ها و نوشته هایی از ماجرای رخ داده نیز بودند. ماه بعد در انگلیس و اروپا نیز سایت هایی با این شعار به وجود آمد که «اگر نمی توانید آنان را متوقف کنید، از آنان عکس بگیرید». به گفته مسوولان سایت بیشتر موارد کوچک و غیرجدی، آنچنان که باید و شاید، گزارش نشده و پنهان می مانند و تنها موارد بزرگ و شدید گزارش می شود؛ بنابراین این گونه آزاررسانی ها بسیار بیشتر از موارد منتشرشده است. مثلاً در مواردی که مردی زنی را جذاب خطاب می کند، عده یی متلک هایی را مانند «سلام خانم خوشگله» را آزاردهنده نمی دانند و عده یی نیز می دانند. به خاطر داشته باشید آزارها معمولاً تنها به صورت شفاهی نبوده و گاه با حرکاتی غیراخلاقی نیز همراه می شود که بیشتر موارد گزارش شده نیز جزء همین دسته است.

ای کاش انتخاب با ما بود
لیلی خرسند*

وحشت زده بودیم. حق داشتیم که باشیم. همه سال های پیش را منع شده بودیم، به خاطر حضور مردانی که آنجا بودند؛ مردانی که هر لحظه منتظر بودیم چیزی بگویند، دست درازی،حرفی که غرورمان را خدشه دار یا حرکتی که ما را برای همه عمر پشیمان مان کند. ترسیده بودیم، همه مان. صد هزار مرد و ما چند زن. پاهایمان می لرزید و نای اینکه سرمان را بالا بگیریم نداشتیم. شاید جرات نمی کردیم. اما این نگاه ها بود که روی همه تن مان سنگینی می کرد. حق داشتند. مثل ما تجربه اول شان بود. حضورمان برایشان تازگی داشت. شاید هم طلبکار بودند. ما به حریم خصوصی آنها ورود کرده بودیم. «زن و استادیوم» ترکیب نامانوسی در ادبیات آنها بود. حداقل برای آنهایی که جلوی در با چشمان پرسشگرشان به استقبال مان آمده بودند. اما خیلی زود به هم عادت کردیم. لبخندی به لب هایشان نشست و ما هم در جواب به این خوشامدگویی نفس راحتی کشیدیم. و خیلی زمان نیاز نبود که سکوت بین ما شکسته شود. اول یک سوال؛ « مگه می ذارن خانم ها هم بیاین تو» بود. با شنیدن پاسخ انگار که تازه خودشان را پیدا کرده باشند، بازگشت به اصل شان. و انگار همان مردانی بودند که برای گذشتن از کنارشان از سر هر چهارراهی و میدانی اکراه داشته یی. « آبجی کجا؟» بهترین چیزی بود که می توانستی از زبان شان بشنوی. قدم ها تندتر شده بود. برای رهایی از دست شان راه دیگری نبود. اینها جمعیت جلوی در استادیوم بودند.

آنهایی که بلیت، پرچم و ساندویچ می فروختند یا صورت رنگ می کردند. حرف هایشان را به دل نگرفتیم. ما که از جنس این مردان در همه خیابان های تهران زیاد دیده بودیم. هنوز تا رسیدن روی سکوها فاصله زیاد بود. سرهایی که از سر کنجکاوی به عقب برگشته بود ما را تا جایگاه ویژه همراهی کردند. با لبخندها و نگاه هایشان. باهم نشستیم، آنها چند ردیف پایین تر. ما که تجربه جلوی در را داشتیم هر لحظه منتظر واکنش دیگری بودیم. منتظر شعارها و دشنام های رکیک آنها. اما انگار دل شان نمی خواست چیزی بگویند. حتی پچ پچ های در گوشی شان و نگاه شان که فریاد می زد می خواهند دلیل حضورمان را بدانند، خیلی دوام نیاورد. با سوت داور، غرق در بازی شدند. ما را فراموش کردند. شاید حتی خودشان را. فریاد می زدند، شعار می دادند اما باز خبری از فحاشی هایی که ما را از آنها برحذر داشته بودند، نبود. فاصله زود بین ما شکست. فراموش کرده بودیم که از یک جنس نیستیم. 90 دقیقه بازی اگر یک بار دیگر هم تکرار می شد، باز ما در کنار آنها می ماندیم. با خیالی راحت و آرامشی که هیچ وقت انتظارش را نداشتیم. 90 دقیقه تمام شد و باز نگاه هایی که به طرف ما دوخته شده بود. اما این بار نگران. فکرش را هم نمی کردیم اما آنها نگران خروج ما از ورزشگاه بودند؛ «صبر کنید دیرتر بروید. جلوی در اذیت تان می کنند. » آنها با هم از در بیرون رفتند؛ همه مردان خوب و بد. همه مردانی که هر روز و هر جا کنارمان هستند؛ خیابان، تاکسی و محل کار و... با همین خصوصیات اخلاقی و با همین بدی ها و خوبی ها. و این بار ما بودیم که نگاه مان را بدرقه راه آنها کرده بودیم و هنوز در فکر پاسخ به این سوال که واقعاً آنها وحشت انگیز بودند، و برای در امان ماندن از دست شان از برای همیشه در بزرگ آزادی را باید به رویمان بسته می دیدیم؟ ای کاش انتخاب با ما بود.


گفت وگو با دکتر حسین قاضیان جامعه شناس


متلک پرانی به مثابه نهاد اجتماعی

افرا سزاوار

اگر «متلک پرانی» را یک رفتار اجتماعی بدانیم که در جریان اجتماعی شدن افراد و به خصوص مردان شکل می گیرد، بررسی ریشه های اجتماعی شکل گیری این رفتار هم یکی از ابعاد قابل تامل در ماجرای متلک گفتن و متلک شنیدن خواهد بود. اینکه مردان از کجا و چه سن و سالی و در نتیجه چه شرایطی متلک گویی را می آموزند و به عنوان یک رفتار تحمیلی نسبت به زنان پیشه می کنند، آشنایی بیشتر با زمینه های ظهور و بروز این رفتار در خانواده و جامعه و در میان دوستان و همسالان و همچنین تاملی در مباحث جنسیتی مربوط با «متلک پرانی» موضوع گفت وگوی ما با دکتر حسین قاضیان جامعه شناس است.


-آیا متلک پرانی را می توان به عنوان یک رفتار اجتماعی مورد بررسی قرار داد و اگر پاسخ به این پرسش مثبت است، از آنجا که ما در جریان اجتماعی شدن رفتارهای اجتماعی را می آموزیم، به نظر شما این رفتار چگونه و از چه منابعی آموخته شده است؟

از آنجا که متلک پرانی دست کم در شهرهای ما پدیده یی نسبتاً رایج است، می توان آن را رفتاری اجتماعی به حساب آورد. این رفتار هم مثل بسیاری از رفتارهای اجتماعی در جریان اجتماعی شدن آموخته می شود اما عامل های مرسوم اجتماعی شدن، یعنی خانواده ، مدرسه و رسانه های جمعی از آموزش این رفتار مبرا هستند و حتی اغلب هم با آن مخالفت می کنند. مثلاً پدری هم که در خیابان به زنان متلک می گوید معمولاً فرزندش را از این امر بازمی دارد، همان طور که برادر بزرگ تر ممکن است متلک پرانی برادر کم سن و سالش را سرزنش کند، چنان که معلم شاگردان را و مجریان لوس و نصیحتگر رادیو و تلویزیون جوانان را از متلک پرانی بر حذر می دارند. حتی رسانه هایی هم که گاهی متلک پرانی را به صورت غیرمستقیم نشر می دهند، نمی
توانند تاثیر مهمی در آموزش متلک پرانی داشته باشند. به نظر می رسد عاملی که در این مورد نقش اصلی دارد، «همالان» باشد. «همالان» به گروهی از افراد می گویند که در موقعیت سنی و اجتماعی مشترکی به سر می برند. مثلاً یک گروه از دوستان یا همکلاسی ها، بچه محل ها یا همکاران و مانند آنها. همالان معمولاً خرده فرهنگی ویژه خود دارند و از نمادها، مناسک و قواعدی مختص به خود برخوردارند. میزان پذیرش افراد در این گروه ها تابع میزان پیروی از این خرده فرهنگ و نمادها، مناسک و قواعد آن است. در جریان همین پذیرفته شدن است که افراد دوباره اجتماعی می شوند و راه و رسم های تازه یاد می گیرند. مثلاً «بچه ها» یا همان «بروبچز» امروزی یک گروه آشنا و معمول از «همالان» است؛ چیزی که در میان نوجوانان و جوانان نام های مختلف دارد. معمولاً افراد در همین گروه ها و در جریان پذیرش ارزش ها، نماد ها و مناسک گروه و قبول عضویت شان است که این خرده فرهنگ را می آموزند و اینها همان گروهی هستند که متلک پرانی معمولاً بیشتر از آنان سر می زند.

-آیا متلک گویی به زنان در خیابان های شهر را می توان مصداق نوعی خشونت علیه زنان دانست؟

برخی معنای خشونت را چنان وسعت داده اند که خشونت معنایی تقریباً معادل هر رفتار ناپسند یافته است. برای همین مثلاً از تعبیراتی مثل خشونت کلامی و عاطفی استفاده می کنند. درست است که خشونت بد است اما اگر هرچیز ناپسندی را خشونت بنامیم، کاربرد کلمات را بی فایده کرده ایم. من شخصاً با این کاربرد بی حد و مرز واژه ها موافق نیستم، چرا که سرانجام به خلاف مقصود
منجر می شود و فهم مشترک را دشوار می سازد. بهتر است خشونت را در معنای محدود آن به کار ببریم، یعنی به معنای رفتاری که متضمن یا مستلزم آسیب جسمی- بدنی به خود یا دیگری است. اگر متلک را از «انگولک» یا هر نوع تماس جسمی آزارگرانه متمایز کنیم و آن را صرفاً نوعی کنش کلامی بدانیم، که معمولاً متضمن آسیب بدنی نیست یا منجر به آن نمی شود، نمی توان آن را خشونت دانست، بلکه باید نوعی بدرفتاری کلامی محسوبش کرد که با تحمیل اجرا می شود.

-آیا متلک گویی به زنان ممکن است در جوامع مردسالار شیوع بیشتری داشته باشد؟

متلک گویی نوعی رفتار کلامی است، توام با تحمیل در قبال دیگری. پس برقراری نوعی رابطه زبانی هم هست. هر ارتباط زبانی کم و بیش دربردارنده رابطه قدرت هم هست. به تعبیر دیگر رابطه های زبانی حامل رابطه قدرت بین طرف های رابطه اند. یعنی مناسبات واقعی قدرت در جامعه در قالب مناسبات زبانی بازتولید می شوند. یا در جهت عکس می شود گفت مناسبات زبانی حاکی از مناسبات واقعی یا تصوری قدرت اند (به عنوان مثال والدین به دلیل برخورداری بیشتر از قدرت می توانند به فرزندشان بگویند «بتمرگ» اما فرزندان از چنین امکانی برخوردار نیستند، مگر زمانی که قدرت شان به همان حد برسد یا تصور کنند که رسیده است). پیداست در جامعه های پدرسالار که رابطه بین دو جنس اصلی، یعنی زن و مرد، حکایت گر نابرابری های جدی است، این نابرابری در مناسبات قدرت، در قالب زبان هم بازتاب می یابد. به بیان دیگر زبان ارتباط بین زن و مرد هم مشحون از مناسبات نابرابر قدرت بین آن دو در جامعه خواهد بود. یکی از بارزترین شکل های این رابطه نابرابر را می توان در متلک گویی مشاهده کرد، چرا که متلک یک رفتار کلامی اجباری و تحمیلی از جانب کسانی است که در مناسبات اجتماعی قدرت در موقعیت فرادست قرار دارند. بنابراین از این امکان اجتماعی برخوردارند که قدرت واقعی خود را در مناسبات اجتماعی، از خلال این رابطه زبانی تحمیلی آشکار کنند. به همین دلیل هم متلک را اغلب مردانند که
نثار زنان می کنند، مگر در مواردی که زنان تصادفاً در موقعیت موقت برتر قرار گیرند، مثل زمانی که چند زن- در قالب یک گروه از همالان- مردی را تنها گیر بیاورند و بخواهند انتقام تاریخی جنس خود را از آن بخت برگشته (و
شاید هم خوش اقبال) بستانند.

-به نظر شما آیا می توان رابطه یی میان اعمال محدودیت در جامعه و افزایش متلک گویی در سطح شهرها جست و آیا این امکان وجود دارد که هر چه جامعه یی بسته تر باشد، مردان بیشتر به متلک گویی به زنان روی آورند؟

جامعه هایی که از نظر اجتماعی بسته هستند، معمولاً بسته بودن شان را در شکل محدود کردن رفتارها نشان می دهند. گردانندگان این گونه جامعه ها- که معمولاً در حوزه سیاسی هم بسته و محدودند- این محدودیت های رفتاری را به مرور به قالب محدودیت های نهادی می ریزند و راه های تخطی از رفتارهای موردنظر را با قواعدی که در قالب این نهادها وضع می کنند، تنگ و تنگ تر می کنند.در این جامعه ها حکومت فقط برای رفتارهای سیاسی نیست که معیار و استاندارد تعیین می کند، بلکه همه امور زندگی اجتماعی، حتی چیزهایی هم که عرفاً حوزه خصوصی تلقی می شود، مثلاً نوع پوشش یا رابطه زن و مرد نیز باید با معیارها و ترازهای حکومت همخوان باشد. پیداست چنین محدودیت هایی که در آغاز به قصد محو هرگونه تخطی وضع می شود، چنان غیرواقع بینانه است که به مرور بسیاری رفتارهای آزاردهنده را در شکلی گسترده تر با خود به جامعه می آورد. رواج متلک در تحلیل نهایی، از آبشخور همین محدودیت هایی سیراب می شود که گردانندگانش برای سایر رفتارها وضع می کنند. به تعبیر دیگر وقتی جامعه یی مسیر رابطه های کلامی و غیرکلامی عادی و متعارف بین دو جنس مخالف را می بندد، نیاز به این رابطه خود را به قالب های دیگری از جمله رفتارهای کلامی آزاردهنده یی مثل متلک می ریزد. در واقع متلک بسان یک نهاد اجتماعی عمل می کند که بار ناکارکرد بودن سایر نهادهای اجتماعی در زمینه ارتباط بین زن و مرد را بر دوش می کشد.

-آیا متلک گویی صرفاً رفتاری مردانه است؟

از آنجا که متلک یک رفتار کلامی تحمیلی ناشی از رابطه قدرت واقعی یا تصوری است و در مناسبات قدرت مردان دست بالا را دارند یا تصور می کنند که دارند، در عمل نیز اغلب این مردان هستند که به زنان متلک می گویند، چون یا واقعاً در موقعیت فرادست قرار دارند یا خودشان چنین تصور می کنند یا زنی که مخاطب متلک شان است چنین تصوری دارد یا برخی یا همه این عوامل با هم در این کار سهیم است. البته همان طور که گفتم زنان هم اگر در موقعیت برتر قرار گیرند، حتی به صورت موقت، بسته به اصول شخصی شان ممکن است مبادرت به متلک گویی کنند اما در هر حال باید توجه کرد سلسله مراتب قدرت در هر جامعه یی حتی جامعه پدرسالار، صرفاً ناشی از عامل جنسیت نیست. عواملی مثل قومیت و ثروت هم نقش مهمی بازی می کنند. مثلاً رفتگری که سوار بر « آشغولانس» به خانمی که از نظر مقام اجتماعی در سطح بالاتری قرار دارد، متلک می گوید، دارد از تنها وجه برتری اش که همان مرد بودن در قبال یک زن است، در قالب یک شیوه کلامی فرادستانه استفاده می کند. اما همین شخص زمانی که می خواهد دم در خانه، در رابطه رودررو، از زنی «ماهانه» بگیرد که از نظر اجتماعی بالاتر از اوست، از شیوه کلامی فرودستانه استفاده می کند، چون نیاز به پول او را در موقعیت فرودست تر قرار می دهد و فرادستی مردانه اش در آن «آشغولانس» در حال گذر، در اینجا رنگ می بازد.

-به نظر شما میان بیکاری جوانان و اتلاف وقت در خیابان ها و مراکز خرید با متلک پرانی رابطه یی می تواند وجود داشته باشد؟

چنان که گفتم، متلک در جامعه ما بسان یک نهاد اجتماعی عمل می کند یعنی به نیازهای معینی به شکل نسبتاً مستمر پاسخ می دهد. این نیاز که سایر نهادهای اجتماعی قادر به برآورده ساختن مطلوب آن نبوده اند، نیاز به ارتباط بین زن و مرد، به ویژه ارتباط کلامی، است. این نیاز طبیعی و همیشگی است اما اگر شما به دلایل خاصی، جلوی برآورده شدن این نیاز را بگیرید، چنین نیست که نیاز یادشده سرکوب یا خاموش شود، بلکه به شکل های دیگر و از جاهایی دیگر سر برمی آورد. این نقص کارکردی را شاید بتوان علت اصلی رواج متلک در جامعه ما دانست چرا که متلک اگر صرفاً نوعی تفریح یا تخلیه روانی ـ جنسی نباشد، ابتدایی ترین شکل کژوکوژ برقراری رابطه کلامی به قصد تداوم و گسترش آن یا به قصد تسری به سایر رابطه هاست. اما گذشته از این علت اساسی، عوامل دیگری هم برای گسترش معلول آن، یعنی خود متلک پرانی، زمینه مساعد فراهم می آورد، از جمله بیکاری و پرسه زنی در اماکن عمومی و نیز وجود این اماکن به همراه حضور افرادی از جنس مخالف. ناگفته پیداست جوانان حامل چنین نیازی که مشغولیات و دلنگرانی های مهم دیگری هم نداشته باشند، خیابان ها و مراکز خرید را بهترین مکان ها برای رفع آن نیاز می یابند چرا که موقعیت مناسبی برای اجرای نقش ها جهت رسیدن به هدف های مفروض است.

-آیا اصلاً برای این کار می توان اهداف مشخصی هم جست یا تنها به عنوان یک کنش عادتی یا بی مفهوم و فاقد کارکرد قابل بررسی است؟

برای عده یی از افراد متلک گفتن در حکم «مناسک گذر» است. مناسک گذر به آداب و تشریفاتی گفته می شود که یک فرد با طی کردن آن به عضویت گروه پذیرفته میشود. همان طور که اسکیموی جوانی که به تنهایی به شکار خرس می رود و موفقیتش در این کار به مثابه مهر قبول عضویتش در گروه بزرگسالان اجتماع اسکیموها قلمداد می شود، گاهی هم نوجوان یا جوانی برای ابراز نشانه های مرد شدن و پذیرفته شدن در جرگه «بروبچز» ناگزیر از اجرای این مناسک است. اما گروه دیگری هم هستند که به تعبیر شما متلک را به گونه کنشی از سر عادت به اجرا می گذارند و اساساً به دنبال نتیجه یا فایده معینی نیستند. اما متلک برای عده یی دیگر ابزار آشنایی است و کلید گشاینده یک ارتباط. این ارتباط گاهی با ناز و ناراحتی و قهر و دعوا شروع می شود اما در ادامه می تواند شکل های دیگری بگیرد. برای گروهی دیگر، متلک حکم انتقام دارد که گاهی به صورت انتقام از فردی معین بروز می کند تا طرف در مقابل جمع «ضایع» شود، گاهی هم حکم انتقامی کلی از گروه مقابل پیدا می کند، مثل متلک هایی که مردان نثار رانندگان زن می کنند. در برخی موارد هم که متلک معمولاً با کلمات مستهجن همراه می شود، منظور یا زمینه سنجی است و بازاریابی برای مراتبی از خدمات جنسی، یا تخلیه کلامی تمنیات جنسی.

-به نظر شما- به خصوص در جوامع متعصب تر- این امکان وجود دارد که متلک پرانی عامل بروز جرم و جنایت هم بشود و به نوعی با جرائم ناموسی ارتباط پیدا کند؟

شما هم تا به حال احتمالاً خبرهای زیادی در نشریات خوانده اید که متلک پرانی به نزاع و حتی قتل منجر شده است چرا که به هر حال متلک پرانی اگر به مثابه یک نهاد قلمداد شود، همراه خود «نقش »ها و «انتظارات نقش» معینی را تعریف می کند. هرگونه تخطی از این نقش ها و انتظارات با مجازات روبه رو می شود. در چنین نهادی، مثلاً متلک گفتن به زنی تنها و مجرد، اجرای نقشی مطابق انتظار است و معمولاً از دو طرف تحمل و گاهی هم استقبال می شود. اما اگر
متلک گو به دختری که برادرش (معمولاً برادر بزرگ تر) او را همراهی می کند یا زنی متاهل متلک بگوید، از نقش مورد انتظار تخطی کرده است. اگر همسر چنین زنی یا برادر چنان دختری از این ماجرا مطلع شود، کار ممکن است بالا بگیرد و به جاهای باریک ختم شود. شاید به همین دلیل در برخی موارد زنانی که با چنین وضعی روبه رو می شوند متلک را درز می گیرند و نمی گذارند همسرشان یا برادرشان از موضوع بویی ببرد. کسی که نقش خود را درست ایفا نکرده حتی از جانب سایر متلک گویان هم کارش پذیرفته نیست چون او را به ناشی گری، یعنی عدم اجرای درست نقش متهم می کنند. پس همان طور که از یک نهاد انتظار می رود، شبکه یی از نقش ها، انتظارات و قواعد اجرایی وجود دارد که به کنشگر امکان می دهد با درک ظرافت ها و پیچیدگی های موقعیتی که در هر کنش وجود دارد، مبادرت به کنش کند. در صورتی که فرد درک درستی از
این موقعیت ها نداشته باشد یا قادر به تفسیر درست موقعیت نباشد یا از مهارت اجرایی کافی برخوردار نباشد، می تواند منشاء بروز پیامدهایی باشد که گاه به نزاع خیابانی منجر می شود و گاه سر از قتل در می آورد، خواه در میدان حادثه یا در پی برنامه یی برای انتقام.

-آیا می توان جلوی این رفتار را گرفت و اصلاً لازم است این کار را بکنیم یا خیر؟

بسته به این است که چه کسی و چگونه می خواهد جلوی این کار را بگیرد. در هر جامعه یی رفتارهای ناراحت کننده کم و بیش وجود دارد. مساله مهم این است که آیا هزینه جلوگیری از رفتار مورد نظر کمتر از خود آن رفتار است یا خیر و به علاوه چه کسانی از سیاست های بازدارنده سود می برند و چه کسانی زیان و ثالثاً پیامد های خواسته و ناخواسته این سیاست ها چیست. بدون پاسخ های نسبتاً روشن به این گونه پرسش ها، رفتن به دنبال سیاست های بازدارنده فقط عملی است کور و متعصبانه که تنها زیبنده سیاستمداران عوام فریب یا کوته بین است. عوام فریبی سیاستمداران و ساده دلی مردم عوام هم از آن در و تخته هایی هستند که خوب به هم جفت و جور می شوند. سیاستمدار عوام فریب که زیر بار فشار تقاضای مردم برای حل مشکل ناگزیر باید کاری کند، بلافاصله سراغ معلول ها می رود. مردم ساده دل هم از کارگر شدن سیاست های «قاطع» و «ضربتی» شادمان اند، غافل از اینکه ریشه درختی که متلک یکی از میوه های آن است کماکان در زمین واقعیت استوار است و به وقت مناسب دوباره از همان میوه های مزاحم بارور خواهد شد. ریشه این درخت مزاحمت، چنان که گفتم نقصی نهادی و کارکردی در سامان دادن به روابط زن و مرد ناآشنا است. جامعه ما فاقد آن سازوکارهایی است که بتواند از شدت آثار این نقیصه بکاهد. رفتن به سوی استقرار آن گونه سازوکارهای نهادی نیز مستلزم پذیرفتن برخی مقدمات است.
بسیاری از این مقدمات یا از دیدگاه عقیدتی پذیرفته نیست یا با فرهنگ و ارزش های خود مردم موضوع این مزاحمت ها تناسب ندارد. می بینید که برای تغییر وضعیت چیزهای زیادی باید جابه جا شوند اما پرسش اینجاست که حتی اگر بشود سیاست ها را تغییر داد، آیا مردم ظرفیت پذیرش راه حل هایی را که نیازمند دست برداشتن از تابوهای دیرپاست، دارند؟

[vahid5835]

شیوه مدرن نیویورکی ها برای مبارزه به متلک گویی به زنان


متلک پرانی و رفتار توام با خشونت جنسیتی تنها مختص جامعه ما نیست. امریکایی ها و خیلی از ساکنان کلانشهرهای دیگر جهان هم با این مساله اجتماعی درگیرند. اما روش رویارویی با این پدیده در همه جا به یک شکل نیست. شاید جالب ترین راه مبارزه با متلک گویان راهی باشد که شهروندان نیویورکی انتخاب کرده اند. نیویورکی ها روش های جالب و تازه یی برای جلوگیری از متلک پرانی به زنان به کار گرفته اند. .به گزارش «گاردین»، زنانی که در خیابان های نیویورک، مورد آزار و اذیت قرار می گیرند، سایتی را تشکیل داده اند تا به این وسیله متلک گویان را رسوا کنند. چندی پیش در یکی از کشورهای اروپایی عکسی از یک مرد در یکی از همین سایت های اینترنتی منتشر شد که او را در حال انجام حرکتی غیرمعقول و غیراخلاقی در ایستگاه مترو نشان می داد. رفتار او در واقع رفتاری توام با خشونت جنسیتی علیه یک شهروند زن بود. انتشار این عکس باعث ایجاد یک موج اینترنتی یا بهتر است بگوییم یک توفان اینترنتی شد و گروه های مختلفی از مردم اعتراض خود را نسبت به «متلک پرانی» او نشان دادند. این عکس به عکس صفحه اول اکثر روزنامه ها تبدیل شد و مرد 43 ساله به عنوان یک سابقه دار در زمینه های غیراخلاقی شناسایی و سپس محکوم به انجام حرکات غیراخلاقی در انظار عموم شد. این گونه استفاده از تکنولوژی باعث شد «لاون اسپیز» و شش نفر از دوستانش، سایتی را ایجاد کنند. این سایت از افرادی که تحت آزارهای خیابانی، به ویژه در زمینه های جنسی قرار گرفته اند، دعوت می کند از شخص آزاردهنده عکس گرفته و به سایت بفرستند تا به این وسیله او را رسوا و شرمزده کنند. افزایش محبوبیت روزافزون این سایت که در حال حاضر به طور متوسط 1500 بیننده در روز دارد، باعث ایجاد بحث های زیادی از این قبیل شده که آیا اصولاً متلک گویی هم آزار مردم است؟ طی هشت ماه حدود صد عکس از تلفن های همراه دریافت شده بود که حاوی متن ها و نوشته هایی از ماجرای رخ داده نیز بودند. ماه بعد در انگلیس و اروپا نیز سایت هایی با این شعار به وجود آمد که «اگر نمی توانید آنان را متوقف کنید، از آنان عکس بگیرید». به گفته مسوولان سایت بیشتر موارد کوچک و غیرجدی، آنچنان که باید و شاید، گزارش نشده و پنهان می مانند و تنها موارد بزرگ و شدید گزارش می شود؛ بنابراین این گونه آزاررسانی ها بسیار بیشتر از موارد منتشرشده است. مثلاً در مواردی که مردی زنی را جذاب خطاب می کند، عده یی متلک هایی را مانند «سلام خانم خوشگله» را آزاردهنده نمی دانند و عده یی نیز می دانند. به خاطر داشته باشید آزارها معمولاً تنها به صورت شفاهی نبوده و گاه با حرکاتی غیراخلاقی نیز همراه می شود که بیشتر موارد گزارش شده نیز جزء همین دسته است.

[vahid5835]

لطفا اساتید روان شناسی و جامعه شناسی روی نظر دیگر کاربرها تامل و کمک کنند تا نتیجه مطلوب تر حاصل شود

[v.m 2020]

راه کاری به نظرم نمی رسه

[kadaj]

ممنون جالب بود .....

[ارگان]

به نظره من بعضیا خودشون چه مرد چه زن با ظاهر یا تیپو قیافه ای که درست می کنن باعث میشن دیگران بهشون بی احترامی کنن وقتی من نوعی تو جامعه یه رفتار یا یه ظاهر سنگین داشته باشم کسی این اجازرو به خودش نمیده که بی احترامی کنهاما بعضیام از نظر روحی بیمارنو باید رو خودشون کار کنن.

[behi joon]

اگر دخترای عزیز یه کم با نجابت بیشتری بیان بیرون پسرا چیزی نمیگن واگه پسرا هم یه خورده محکم باشن دختراهم حد خودشون رو میدونن.من کلا به تاثیر نجابت زیاد معتقدم.برا من که اثر داره.جدیت آدم هم مهمه مخصوصا در برابر خانوما بابای من همیشه میگه اگه تو روی خونوما بخندی سریع پرو میشن.
من خودم یه سری یه پسری که مزاحمت ایجاد کرد رو باهاش برخورد کردم یعنی برخورد فیزیکی.خودم از حرکت خودم حال کردم .شما هم امتحان کنید آدم کیف میکنه .

[میلاد صفری]

وحید جان داداش همه چیز دست خود آدمه تا ما نخوایم اتفاقی نمیفته خودمون باعث تحریک طرف مقابل میشیم راهش حفظ حجاب و شخصیتمون را