دلنوشته ...

[reza-1369]

اينک خسته تر از پروانه ، سالهاست گرد روياهاي سرخ باغچه خويش پر مي زنم و هنوز غربت تلخ هميشه را مزه مزه مي کنم . من خسته ام و حاجتي به تائيد هيچ پروانه اي نيست ، کافي است دکمه پيراهن پريروزم را باز کني تا پاره پاره هاي عريان عصر هزار پروانه را به سوگ بنشيني.

خسته ام و به انتظار فردایی که شاید هرگز نباشد و نیاید نشسته ام .
غمگین و تنها ...
از غم نفس هایی که به شماره افتاده است و چهرهء مادری که خسته است ... و کودک اش را می بیند که هر چند دیگر کوچک نیست اما ناتوان تر از دیروز های دور در گوشه ای افتاده است و نفس های آخر را می کشد.
و آیا به راستی تو با خود می اندیشی کسی پیدا می شود که مرهم دردهای من باشد؟
که خدا را بداند و درد را بشناسد؟
که رفتنی ست و خواهان ماندن است؟

[saamaaneh]

کاش من میمردم.
غم تو کشت مرامن گرفتارم و تدبیری نیست
نه ز پایان سیاهی خبری نی ز سحر
هیچ امیدی نیست
و دریغ از تو که آنی به دلم فکر کنی.
کاش یارم بودی٬ تو نگارم بودی.
کاشکی٬
اما حیف ...
تو ببخش اینهمه خودخواهی را.
دست من نیست اگر از تو نفس میگیرم٬
امر کن تا که بمیرم٬
بخدا میمیرم.

[saamaaneh]

برايت شعر مي‌گويم، برايت شعر مي‌خوانم
تو اي خوب،اي همه پاكي، برايت قصه‌ها دارم.

***
زماني دور از ايام
كه دردي را نمي‌ديدم
همه خوشبخت از خوشكامي دوران، همه سرگرم شادي‌هاي بي پايان
من و تو غرق در شادي، پر از ايام آزادي
جواني از ميان ما، به دل مهري ز ياري داشت
ز يار مهرباني داشت
دلش لبريز از عشقي، كه يار از او نبود آگاه
و او در گير و دار لحظه‌ها شايد، بگويد يا بفهماند،
چه دردي در دلش دارد
ولي افسوس از فردا.
تو خود مي‌داني و من هم، از آن فرداي بي سامان

***
جوان ديگر نمي خنديد، كسي دردش نمي‌پرسيد.

***
زمان بگذشت و ياران هم
جدا گشتند از پيمان و سرگردان و بي سامان
سراغ از سرنوشت خويش مي‌جستند.
جوانك با غمي پنهان، رها در بازي دوران، هزاران بار در رؤيا
سفر تا روزگاران داشت.
و مي‌پرسيد از يارش، كه آيا مهري از او در دلش دارد؟
هزاران پرسش و پاسخ در آن يك لحظه پيدا شد.
ولي افسوس،
صد افسوس، كه رؤيا بود
و يارش رفته و ديگر، مجالي نيست تا آگاهي از يك پرسش ساده.

***
كنون اي نازنينم، مهربان، آرام جان من
نباشيم آيه تكرار.
كلامي دلنشين تر از محبت؟
حيف باشد حبس اين احساس، درون سينه‌هاي ما.
همين امروز، اين لحظه

فقط با جمله‌اي كوتاه
و خالي از دورنگيها
بگوييم دوستت دارم
و نسپاريم اين احساس را فردا
بدان دير است آن فردا
و شايد سخت دلگير است آن فردا .

[nafise khanom]

برايت شعر مي‌گويم، برايت شعر مي‌خوانم
تو اي خوب،اي همه پاكي، برايت قصه‌ها دارم.

***
زماني دور از ايام
كه دردي را نمي‌ديدم
همه خوشبخت از خوشكامي دوران، همه سرگرم شادي‌هاي بي پايان
من و تو غرق در شادي، پر از ايام آزادي
جواني از ميان ما، به دل مهري ز ياري داشت
ز يار مهرباني داشت
دلش لبريز از عشقي، كه يار از او نبود آگاه
و او در گير و دار لحظه‌ها شايد، بگويد يا بفهماند،
چه دردي در دلش دارد
ولي افسوس از فردا.
تو خود مي‌داني و من هم، از آن فرداي بي سامان

***
جوان ديگر نمي خنديد، كسي دردش نمي‌پرسيد.

***
زمان بگذشت و ياران هم
جدا گشتند از پيمان و سرگردان و بي سامان
سراغ از سرنوشت خويش مي‌جستند.
جوانك با غمي پنهان، رها در بازي دوران، هزاران بار در رؤيا
سفر تا روزگاران داشت.
و مي‌پرسيد از يارش، كه آيا مهري از او در دلش دارد؟
هزاران پرسش و پاسخ در آن يك لحظه پيدا شد.
ولي افسوس،
صد افسوس، كه رؤيا بود
و يارش رفته و ديگر، مجالي نيست تا آگاهي از يك پرسش ساده.

***
كنون اي نازنينم، مهربان، آرام جان من
نباشيم آيه تكرار.
كلامي دلنشين تر از محبت؟
حيف باشد حبس اين احساس، درون سينه‌هاي ما.
همين امروز، اين لحظه

فقط با جمله‌اي كوتاه
و خالي از دورنگيها
بگوييم دوستت دارم
و نسپاريم اين احساس را فردا
بدان دير است آن فردا
و شايد سخت دلگير است آن فردا .

سمانه جونم خیلی دوستت دارم.ممنون از شعر زیبات.

[saamaaneh]

[saamaaneh]

[وحید 0319]

حکایت زمستان امسال ازان ما نیست ، برای بچه های زلزله زده آذربایجانه که با شال و کلاه و دستکش سر کلاس حاضر میشن و معلم با دست های سرما زده هر روز حضور و غیاب میکنه شاید کسی دیگر در میان جمع نباشه ...
بیاین همه با هم دعا کنیم و قدر چیزهایی رو که داریم بدونیم :'(

[وحید 0319]

نوشته هاي روي شن مهمان اولین موج دریا هستند،اماحكاكیهاي روي سنگ مهمان همیشگی تاریخند،و دوستان خوب حك شدگان روي قلبندو ماندگارانی ابدي.

[وحید 0319]

توی دنیا دوستهای خوب محدودن
ولی دوستایِ خوب ، دنیایِ نامحدودن

[وحید 0319]

خدا از بهترین ها فقط یه دونه خلق کرده دقت کردی که چقدر تنهایی؟