شعر:مجموعه شعر دکتر شفیعی کدکنی

[چکامه91]

- غزلی در مایه ی شور و شکستن


نفسم گرفت از این شب، در این حصار بشکن
در این حصار جادویی روزگار بشکن

چو شقایق، از دل سنگ، برآر رایت خون،
به جنون، صلابت صخره ی کوه سار بشکن

تو که ترجمان صبحی، به ترنم و ترانه
لب زخم دیده بگشا، صف انتظار بشکن

« سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی؟»
تو خود آفتاب خود باش و طلسم کار بشکن

بسرای تا که هستی، که سرودن است بودن
به ترنمی دژ وحشت این دیار بشکن

شب غارت تتاران، همه سو فکنده سایه
تو به آذرخشی این سایه ی دیوسار بشکن

ز برون کسی نیاید چو به یاری تو، اینجا،
تو ز خویشتن برون آ، سپه تتار بشکن.