تراشه های کانسپچوال ـ دیوار؛ از معماری فاصله تا میدان خطی و سکونت گاه جمعی

اگوست هر سال مصادف است با اغاز به ساخت دیوار برلین، عنصری معمارانه که طی سی سال عمر خود تبدیل به یک سازه شهری گردید و نقشی اساسی در تغییر نگاه معماران به شهر ایفا نمود، جدا از ان که بسیاری از معماران بر ره یافت متفکرینی مانند جورجو آگامبن تمسک جسته و متاثر از پاردایم اردوگاه، دیوار را عنصری برای تحقق وضعیت استثنایی و تبلور سازه اییِ مکان یابیِ بر هم زننده مکان دانسته اند که بافت شهری را به ماشینِ مرگ تبدیل می کند و از شهر همان منطقه انتظاری را می سازد که مهاجران جا کن شده از مکانشان پس از ورود به قلمرو جدید در ان به جا مستقر می شوند تا یا از حالت تعلیق خارج شده به شهروند تبدیل گردند یا در شمایل مهاجر صرفا به حیات بیولوژیکشان ادامه دهند، برخی معماران همچون لـِـبـُـس وودز دیوار را ارایه ای شهری می دانند مستعد همگرایی و اعمال تغییر و مناسب برای پی گیری ی بازسازی بافت های فرسوده شهری، لبس وودز که متاثر از برلین دوره جنگ سرد و برلین پس از فروپاشی دیوار برلین دو پروژه "برلین؛ زیرزمین" و "منطقه ازاد برلین" را طراحی کرده است در یادداشت "دیوارهایِ تغییر؛ لبس وودز و هرمنوتیک عناصر شهری" که با ترجمه فریبا شفیعی در اختیارتان قرار گرفته، ملهم از نقش دیوار برلین در همگرایی برلین شرقی و غربی در سال 1991، سعی کرده با هدف بازسازی بافت تاریخی هاوانا تبیینی خلاصه و مختصر از دیوار در قامت سکونت گاه ارائه دهد.