از نامه های بابا لنگ دراز به جودی

[زهرا قربانی]

جودی! کاملا با تو موافق هستم که عده ای ازمردم هرگز زندگی نمی کنند و زندگی را یک مسابقه دو می دانند و می خواهند هرچه زودتربه هدفی که درافقدوردست است دست یابند و متوجه نمی شوند که آن قدرخسته شده اند کهشایدنتوانند به مقصد برسند و اگرهم برسند ناگهان خود را در پایان خطمی بینند. درحالی که نه به مسیر توجه داشته اند و نه لذتی از آن برده اند. دیر یا زود آدمپیرو خسته می شود درحالی که از اطراف خود غافل بوده است.آن وقت دیگر رسیدن به آرزوهاو اهداف هم برایش بی تفاوت می شود و فقط او می ماند و یک خستگی بی لذت و فرصتوزمانی که ازدسترفته و به دست نخواهد آمد.