عشق و جنون ...

[mohammad.persia]

سه شنبه ی این هفته که گذشت،با بچه های کلاسمون رفتیم برای عیادت از کودکان سرطانی بستری در بیمارستان شهدای تجریش.قرار بود براشون نمایش اجرا کنیم و یه جورایی شادشون کنیم...

جاتون خالی خیلی خوش گذشت،هر چند به خوبی دفعه ی قبل که رفتیم بیمارستان علی اصغر نبود ، ولی خدا رو شکر مراسم خوب برگزار شد.

ولی از اون شبی که برگشتم خیلی ذهنم مشغوله،مدام قیافه ی خیلی از بچه هایی که توی بخش هماتو بستری بودن از جلوی چشمام رد می شه،دلم می خواد خودم دوباره برم ملاقاتشون،مخصوصا دو تاشونو خیلی دوست دارم ببینم.یکی شون یه پسره ۱۲ ساله بود.سرطان خون داشت،استخوناش زده بود بیرون،تمام دستش سوراخ سوراخ بود.باورتون نمی شه ولی من تا حالا بچه ای به این با ادبی ندیده بودم.خیلی وقت بود که اون جا بستری بود.از قیافش می شد خوند که افسرده ی ماژوره...

التماسش کردم که بیاد توی مراسم ما،ولی نیومد.فکر کنم تنها چیزی که از زندگیش دیده بود سرطان بود، و تنها چیزی که از زندگیش می خواست مرگ بود.

یکی دیگشون که خیلی هم باهاش صحبت کردم یه دختره ۲ ساله بود.اسمش فرشته بود،از ظاهر خودش و مادرش می شد خوند که واقعا بی بضاعتن.من با عروسک باهاش صحبت می کردم.مادرش می گفت تا حالا عروسک نداشته، نمی تونه با عروسکا ار تباط بر قرار کنه.می گفت از وقتی اومده بیمارستان دیگه حرفم نمی زنه.یک لحظه خودم رو جای اون مادر گذاشتم.فکر کنم هر سوزنی که به بچه ش میزنن مثله یه میخه که در بدن مادرش فرو می برن...
دلم نمی خواد دیگه ادامه بدم این حرفا رو،من همیشه عادت دارم می خندم و از چیزایی حرف می زنم که بقیه شاد شن،ولی این یه مدت نمی دونم چرا دیگه نمی تونم مثله قبل باشم.چیزهایی که میبینم یه علامت سوال بزرگ توی ذهنم ایجاد کرده.فقط می خوام بدونم " چرا؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

این مطلب از وبلاگ ( http://www.maliheee.blogfa.com ) بر گرفته شده است.
این مطلب سال 85 نوشته شده . خدا میدونه اون دوتا بچه الان کجان ...

[م.محسن]

کودکانی کوچک اما با دلهایی بزرگ

[سمانه بیات]

بیماری سرطان خیلی دهشتناکه.من یکی از عزیزانمو به خاطر همین بیماری در سال87 از دست دادم.یک جوونه 23ساله که خیلی ارزو داشت هنوز برا زندگی اش.و من ذره ذره اب شدنشو دیدم. ولی با تمام وجود میتونم بگم که این بیماری بیماری اعتقاد و باور ادماست،تا وقتی که به زنده موندنت ایمان داری میتونی ادامه بدی ولی همینکه ناامید بشی تمومه.امیدورارم خدا به تمامی سرطانی ها شفا و از اون مهمتر به اطرافیانشون صبر و ایمان بالا بده.همین.

[mozhgan.z.1368]

به ارامش نم نم باران بهاري
به عظمت اين اسمان ابي
به روشنايي يك شب مهتاب
به سرخي غروب افتاب
به درخشندگي خورشيد سوزان
به خنكي نسيم صبح تابستان
به ابي بيكران دريا
به زيبايي يك رويا

به عطش سوزان قلبم
قسم میدهمت ای خدای نازنیم
که ارزوی تک تک انسان هایی که گرفتار سرطان هستند و سلامتی میخواهند براورده سازی
خدایا من پیشت ارزوهایی کردم ولی فعلا ولش کن ارزوهای من رو، برو به ارزوهای این نازنینا برس
خواهش میکنم

[roziye]

خداشفاشون بده ولی هرچیزی یه حکمتی داره که ما ازش بی خبریم خیلی خوبه که آدم بتونه این بچه هارو شاد کنه

[*tara*]

منم پارسال یکی از نزدیکانم بر اثر این بیماری از دست دادم خیلی سخته ببینی که جلو چشمت ذره ذره داره آب میشه

مگه چند سالش بود سی و خوردی سال که بیشتر نداشت دوتا بچه هم داشت حالا بچه هاش موندن و .....

با سمانه جون موافقم تا وقتی امید داشت و از اوضاع وخیمش خبر نداشت مبارزه کرد ولی همین که فهمید نیاز به پیوند مغز استخوان داره و اگه پیوند انجام بشه باید 6 ماه قرنتینه بمونه

حالش بدتر شد وبه چند روز نکشید که فوت کرد از خدا برای این جور مریضا طلب صبر و امید وشفا دارم

[sare*]

سال دوم دبيرستان وقتي واردمدرسه شدم متوجه شدم كه يكي از دوستام اين بيماريو داره يه وضعيت متغير داشتو خيلياز نظر روحيضعيف شده بود متاسفانه مسولين مدرسه خيلي با اين قضيه بد برخورد كردن اما خدا رو شكر سرطانش خوش خيم بودو خوب شد
دعاي سلامتي و شفا برا همه................

[*elman*]

این بچه ها تو چشاشون .... حس خاصی دارن
خدا تو دلشونه


یه سوال اسم تاپیک چرا عشق و جنونه دوست عزیز؟

[mohammad.persia]

این بچه ها تو چشاشون .... حس خاصی دارن
خدا تو دلشونه


یه سوال اسم تاپیک چرا عشق و جنونه دوست عزیز؟

س÷اس بابت توجه شما به این موضوع
و اینکه چون اسم وبلاگ اون شخصی که این خاطره رو نقل کرده بود
عشق و جنون بود
برای همین نام اون وبلاگ به اسم این تایپک زده شد

[ماه آفرید]

من هم دو نفر از عزیزترینهایم به علت سرطان از دست داده ام خیلی سخت است...مواقعی بوده که همین بیماری سخت باعث نزدیکی افراد به هم و به خدا شده...بله دوستان درست می فرمایند که تا زمانی روحیه ات را نگه داری این بیماری مغلوب است.برایشان خیلی دعا می کنم....