بچه محله ی امام رضایم

[0014]

یا رضا



یه روز دٍلُم بدجوری گِرفته بود
بوته غصه و غم تو دِلُم شکفته بود



توچِشام سیل اشک موج مِزِدش
انگاری آروم از چِشام رِفته بودش



با خودُم داد مِزِدُم که چرا تِنها شُدُم

یک گوشه نِشستُمُ وبی صِداشُدُم



توهَموحال وهواکه غرق فکر بودُم
دیدُم که زیر لب مشغول ذکر بودُم



نمِرفت از لب مو ذکر یا رضا رضا
دِلُم خیلی گِرفته مددی یا امام رضا



مو همونوم که هر موقع دردی دِرُم

سر بر آستان رضا مِزِرُم



مُدُنم که آقا جواب مو ره مِدِ
مو که نِه هر کی بِیه جواب مِدِ



آقامان خیلی کِریمه به خدا

دست بیچیره هارِه میگیره به خدا



آقانگاه نِمِکنه که سفیدی یاسیاه
خوبارِه که دوست دِره امانگاه مِکِنه به بَدا



دِلِتِ گره بزن به پنجره فولاد آقا
تا که حاجتته بِکنه بِرات روا



موکه آرزومه یک روزی کِفتَرِش بُشُم
میون صحن و سراش جاروکِشِش بُشُم



(بهزاد)