نکاتي در مورد «بند»
1. هر بند از يک جمله اصلي (هسته) آغاز ميشود و بقيه بند به تأييد، رد، شفاف سازي، و شرح همان جملهي کليدي ميپردازد. بقيه بند را بدنه يا وابسته به هسته مينامند. مثلاً اگر در اول بند بياوريد «شهيد چمران تمام عظمت روحي خود را مديون حس شهادت طلبانهي خويش بود» مخاطب ميداند که بقيهي بند در شرح شهادت طلبي شهيد چمران خواهد بود.
2. وجود هر بند بايد مطلبي مهم به مقاله بيافزايد طوري که با حذف آن، بدنهي مقاله آسيب بيند.
3. بند نبايد خيلي طولاني باشد.
4. مطلبي که در يک بند بيان ميشود نبايد در بند ديگر تکرار شود.
5. ميان بندها بايد پيوستگي کامل باشد تا رشتهي کار از دست نرفته و مقاله به حاشيه نويسي سقوط نکند.
6. هر بند بايد جنبهاي از مطلب اصلي (موضوع) را در خود گنجانده باشد.
7. در ابتداي بند، «واو» يا «که» نميآيد و استفاده از اين حروف عطف نشان ميدهد که بند مستقل نيست و بايد با بند قبل ادغام شود.
نتيجه گيري: هر مقاله بر اساس يک سوال علمي آغاز شده و فرضيههاي موجود راجع به موضوع را ميکاود و به سرانجام ميرساند.
ممکن است نتيجه گيري در پايان مقاله و پس از بهره گيري از دلايل مختلف آورده شودو حتي امکان دارد نويسنده با مهارت نظام منظور خود را در لابهلاي بندهاي مطلب بگنجاند؛ اما به هر صورت مقاله بايد داراي نتيجهگيري باشد. تفاوت مهم مقاله و يادداشت همين جاست؛ زيرا در يادداشت لزوماً نتيجهگيري خاصي وجود ندارد بلکه بيشتر تذکر و يادآوري يک موضوع است. نتيجه مقاله بايد حاوي پيام حذف مقاله بوده و نتيجه تحقيقات مؤلف را به نمايش بگذارد بنابراين بيان خلاصه مقاله در اين قسمت جايگاهي نداشته و نتيجه را بيان نميکند.
فهرست منابع:
پايان هر نوشتار بايد فهرست منابع آن ذکر شود. به اين منظور مشخصات تمام اسنادي که مورد ارجاع نويسنده بوده به ترتيب حروف الفباي نام خانوادگي مؤلف نوشته ميشود. اگر نام نويسنده مشخص نباشد به جاي آن، اولين حرف عنوان کتاب و اگر نويسنده، انجمن يا سازمان است به جاي نام نويسنده نوشته ميشود.
مثال: 1) منصوري، رضا، توسعهي علمي ايران، چاپ دوم، تهران، اطلاعات، 1382مثال 2) کتابي که نام نويسنده ذکر نشده: تحولات ايران، تهران، سروش، 1374، ص 120.مثال 3) کتابي که مؤلف آن انجمن يا سازمان است: دانشگاه تهران، توسعهي علم و آسيبها، تهران، سروش، ص 1383.
پانويس:
اتقان علمي يک اثر به استنادهاي قوي و صحيح آن است.
براي اشاره به منابعي که در متن مقاله ياتحقيق از آنها نقل قول شده است، پانويس يا پي نوشت ارائهي ميشود.
در تحقيقات درسي و رسالههاي علمي هر صفحه و مطالبي که در آن صفحه ميآيد داراي پانويس است.
بدين صورت که در پايين صفحه خطي کشيده ميشود و در ذيل آن ارجاعات متن به صورت شماره بندي ذکر ميشود. اما در مقالات بهتر است پي نوشت مورد استفاده قرار گيرد.
براي ارائهي پينوشت بايد تمام ارجاعات متن شمارهگذاري شده و در پايان مقاله به صورت شمارهبندي مستند شود.
پانويس يا پينوشت شامل اطلاعاتي است که از فيش کتابشناسي ارائه ميگردد و البته براي شرح مطالب و توضيح اصطلاحات نيز از پانويس استفاده ميشود
.نکاتي درباره پانويس
1. پينوشتها در مقاله پشت سرهم شمارهگذاري ميشود.
2. براي ذکر منبع، ابتدا نام خانوادگي بعد نام نويسنده، به دنبال آن عنوان، نام ناشر، محل نشر، تاريخ انتشار و شماره صفحهاي که مطلب از آن نقل شده است، به ترتيب ذکر ميشود.
3. در پانويس اگر براي اولين بار به ماخذي اشاره شود، بايستي منبع به صورت کامل نوشته شود. مثلا کرماني، احمد، تاريخ انحطاط مجلس اصفهان، دانشگاه اصفهان، چاپ دوم، 1356، ص 60.
4. پس از اولين استناد اگر بخواهيم دوباره به همان مرجع ارجاع داده شود، چنانچه:
الف. بلافاصله به همان منبع استناد گردد، بدين صورت نوشته ميشود: همان، ص 20ب. و اگر با فاصله استناد شود، دو شکل دارد:
1) همان اثر مؤلف مورد استفاده است، در اين صورت چنين نوشته ميشود: احمد محمد الاسلام کرماني، صفحهي 602) کتاب ديگري از همان نويسنده مورد استناد است، در اين صورت خلاصه عنواني که قبلاًٌ ذکر شده آورده ميشود: جلال آل احمد، زن زيادي، ص 18
اگر استناد از يک نشريه يا روزنامه است:
حسن احمديان، حقوق اقليتها در نظام علومي، کيهان، آذرماه 87، ص 14.5. اگر نقل مطلب غير مستقيم باشد يعني از مأخذي نقل شده که آن نيز از مأخذ ديگري استفاده کرده است: بدين صورت پينوشت ميشود: يحيي دولتآبادي، شرح مدرسه ادب، نقل شده توسط حسين محبوبي، تاريخ مؤسسات، نشر دانشگاه تهران، 1370، ص 13.
علاقه مندی ها (Bookmarks)