اعترافات زیبا

[تاری]

بنام خدای مهربان

اعترافات زیبا!
>شمیم:
>اعتراف می کنم معلم دوم دبستانم می گفت: املاها رو خودتون بنویسید که من با دوربین مخفی می بینم کی به حرفام گوش می ده... از اون روز کار من شده بود گشتن سوراخ سمبه های خونه و سوال های مشکوک از مامان بابام: امروز کی اومد؟ کی رفت؟ به کدوم وسیله ها دست زد؟ بیشتر هم به دریچه کولر شک داشتم!

چه ماجرای شبیهی! دستتون درد نکنه کلی خندیدیم.
ما هر روز اعتراف می کنیم. اینم یکیش: بچه که بودیم این ترفند رو پدر عزیز در مورد ما اجرا می کرد. می گفت توی خونه دوربین گذاشتم ببینم مشقاتونو می نویسین یا نه! تلوزیون رو هم باز نمی کنین تا ما بیاییم. منم می پرسیدم شما که توی راهین و رانندگی . می گفت خب از اونجا دارم می بینمتون. راستش منم تا مدتها به داشبورد ماشین مشکوک بودم که اگه بازش کرد ببینم. ولی چه تأثیری داشته که تا اومدنشون دیگه مشقی نمی موند.

اعترافات زیبا!
بهزاد:
اعتراف می کنم کلاس اول دبستان بودم تحت تاثیر این حرفا که نباید به غریبه آدرس خونه تون رو بدید، روز اول به راننده سرویس آدرس اشتباهی دادم و از یه مسیری الکی تا خونه پیاده رفتم و تازه فرداش موقعی که سرویس دنبالم نیامد تازه شاهکارم برای خانواده معلوم شد!

اعتراف می کنم چند ماه پیش تو شرکت بودم سر کارام یهو مدیر عامل از تو اتاق خودش گفت: امیـــــــر جووون... بلند گفتم جانم؟ گفت خیلی می خوامـــت... گفتم منم همین طور... گفت پیش ما نمیای؟ گفتم چرا، حتماً... از پشت میزم بلند شدم برم توی اتاقش. به در اتاقش که رسیدم دیدم داره تلفنی با دوستش حرف می زنه و من از شدت ضایعگی دیوار رو گاز گرفتم...

بتی:
اعتراف می کنم یکی از معضلات دوران بچگیم این بود که چرا من نمی تونم مثل شخصیت های کارتونی که اشک هاشون به دو طرف پرت می شد گریه کنم! کلی تلاش می کردم موقع گریه کردن مثل اونا باشم. مثلا سرمو بالا بگیرم دهنمو باز کنم یا چشامو تنگ کنم! ولی باز هم جواب نمی داد