رویاهای کودکی

[Majid_GC]

دست من رنگی شد ، چهره ام نیز نقاب . کودکی رفت و دگر بار نمی آید باز.

دیگران هرچه بگویند ولی ، من که خود می دانم ، دگر آن روح سپید ، همدم دست دل رنگی نیست ...

آسمان بر سر من آبی نیست. بر درختان اثر از سبزی نیست و دگر این دلم از بوییدن یک غنچه ی گل پر نکشید.

در دل کودکی ام ، در همان حال و هوای دیرین ، گاه بی گاه که از کوچه مان پیرزنی با سبدش رد می شد ، تا که شاید به فروشی اندک ، روز بی روزی خود را به شبش بسپارد ، دل من زار برایش می سوخت.

با خودم می گفتم : می توانم بروم ، بروم تا بزنم داد که مردم ! بخرید ، بخرید از این ها ، پیرزن نای ندارد که بگوید بخرید.
این منم کودک آن خانه همان جا سر نبش. پیرزن خسته و آزرده دل است ، و صدایش به بلندای عبور ، از سر پنجره و در ها نیست.

آن قدر نیست بلند ، کز سر پنجره هاتان به سهولت گذرد.

من صدایش هستم . بخرید ای مردم ، بخرید و بخرید.

قصد کردم ، بروم ؛ ولی افسوس که این مادر دل نازک من گفت که آخر نکند گم بشوی . نکند طعمه ی بی مغزی مردم بشوی.

بکذر تا دو سه سالی که از این روز گذشت ، بعد از آن باز سراغش برگرد.

گر چه حرفش به دلم خوش ننشست ، لیک بگذشت از آن روز ، سپس روزی چند هفته ها ، ماه و سپس سالی چند .. و من اکنون شده ام ، شدم مثل همه .

شده ام مثل هم آنانی که ، بی تفاوت به غذای شب یک پیرزن اند . یا هم آنان که صدای پیرزن ، از سر پنجره هاشان زبلندی نگذشت.

بی خیال از شب و روز همه ی دلشدگان ، در کتاب و سخن وبحث ، پی شوکت انسان رفتم.

لیکن امروز به حق می دانم ؛ راه انسان ز همان کوچه مان می گذرد . کوچه ای که در آن پیرزنی با سبدش ، چشم در خدا دوخته است.

دست من رنگی شد . چهره ام نیز نقاب . کودکی رفت و دگر نمی آید باز ...


مهدی عسگری پاییز 89

[پت]

زیبا بود..

[*مینا*]

واقعیــت رو خیلی خیلی زیبا به تصویر کشیده
یاد اون داستانی افتادم که تو کتاب ادبیات دبیرستانمون بود ، همونی که نوشته بود ، وقتی کودک بودم از گل و طبیعت و ستاره های دنباله دار چه لذتی می بردم و چه خیال ها که می کردم ...( البته خیال هاش رو هم نوشته بود ، خیلی زیبا بودن ) ، اما حالا که بزرگ شده ام لطافت گل زیر دستان تشریح محو شده ... یه همچین چیزایی
یادش به خیر چـــه قدر لذت می بردم وقتی اون داستان رو می خوندم
این نوشته هم به همون زیبایی بود