بشر مدت های مدیدی فکر میکرد که خورشید بدور زمین در گردش است . آنها مسیر حرکت ظاهری خورشید نسبت به ستارگان را در طی یکسال به 12 بخش تقسیم میکردند وبه هر بخش صورت فلکی معینی را (که در آن قسمت اسمان دیده می شود ) منسوب می ساختند وبدین طریق بود که تقویم ساخته شد.
این صورت های فلکی اکثراً اسامی حیوانات را دارند و «برج» نامیده می شوند و مسیر حرکت ظاهری خورشید درمیان ستارگان به دایره ی کسوف و خسوف یا دایره البروج مشهور است .
اسامی 12 برج به ترتیب عبارتند از حمل ، ثور ، جوزا ، سرطان ، اسد ، سنبله ، میزان ، عقرب ، قوس ، جدی ، دلو و حوت که همان ترتیب ماه های ایرانی را دارند.
در شب های تاریک و به خصوص دور از نور شهر ، تشخیص صورت های فلکی به علت پدیدار شدن ستارگان زیادی در کره ی اسمانی دشوار است . حتی اگر موقعیت یک صورت فلکی را بیا بید از میان تعداد زیادی ستاره ، تشکیل فرم آن مشکل است .
نیاکان ما این مشکل را با انتخاب حدود 500 ستاره ی نورانی و نادیده گرفتن بقیه حل کرده بودند و بدین طریق موفق به یافتن صورتهای فلکی میشدند .
اما حال ما برای یافتن صورت فلکی دلخواه باید به کدامین قسمت آسمان نگاه کنیم؟ به عبارت دیگر چگونه میتوان یک صورت فلکی را دید ؟ مثالی سا ده برای این کار می آوریم .
فرض کنید با دوستتان در باغی قدم می زنید ، ناگهان پرنده ی زیبایی رادر روی درختی می بینید و می خواهید آن را به دوستتان نیز نشان دهید ؛ چه می کنید ؟ اول مجبورید به همان درخت رو کرده و با دستتان مستقیماً به آن پرنده اشاره کنید . جهت وزاویه دست شما پرنده را نشان خواهد داد.
در نجوم نیز یافتن ستاره ها و صور فلکی تقریبا به این شکل ممکن می گردد یعنی ابتدا بایستی سمت وارتفاع ستاره مشخص شود . این روش یکی از روش های ابتدایی برای یافتن موقعیت اجرام آسمانی است .






پاسخ با نقل قول


علاقه مندی ها (Bookmarks)