در چهارده قرن گذشته، هنگام نزول این آیه، مفهوم فوق بر تودهی مردم پوشیده بود؛ همانگونه که شاید برخی موارد را بشر امروزی نیافته باشد؛ اگرچه آیندگان خواهند توانست از این هم فراتر رفته و درک عمیقتری از آیه داشته باشند. آیه 30 سورهی انبیا از پیوستگی آسمانها و زمین و گشایش آنها از یکدیگر و از آب به عنوان مایه حیات بحث نموده است. پیرامون پیوستگی و جدایی زمین و آسمانها دو تفسیر وجود دارد:
1. به هم پیوستگی آسمان و زمین اشاره به آغاز خلقت دارد. براساس نظر دانشمندان، مجموعهی این جهان به صورت تودهی واحد عظیمی از بخار سوزان بوده که به تدریج در اثر انفجارهای درونی و حرکت، تجزیه گشته و کوکبها و ستارهها؛ از جمله منظومهی شمسی و کرهی زمین را به وجود آورده است و پس از آن نیز جهان در حال گسترش است.
2. منظور از پیوستگى، یکنواخت بودن مواد جهان است؛ به گونهای که ابتدا همه در هم فرو رفته بود و به صورت مادهی واحد خودنمایی میکرد، اما با گذشت زمان، مواد از یکدیگر جدا شد، و ترکیبات جدیدی به وجود آمد.
آسمان، جو فراگرد زمین است، که صدها کیلومتر ضخامت دارد. این غشای به ظاهر لطیف که از هوا و گازهای مختلف تشکیل شده به قدری محکم و مقاوم است که هر موجود مزاحم خارج از این جو که به سوی زمین حرکت کند را نابود میسازد، و کرهی زمین را در برابر بمباران شبانهروزی شهاب سنگها حفظ میکند.
فرانک آلن استاد فیزیک زیستی از دانشگاه کانادا، در این زمینه مینویسد: جوی که از گازهای نگهبان زندگی بر سطح زمین تشکیل شده آن اندازه ضخامت دارد که میتواند همچون زره، زمین را از شدت مجموعهی مرگبار 20 میلیون سنگ آسمانی در روز که با سرعت 50 کیلومتر در ثانیه به آن برخورد میکند، در امان نگهدارد.
همچنین اشعه فرابنفش قدرت جذب نور خورشید را دارد و تا میزانی که برای رشد و نمو موجودات زنده لازم و ضروری است، آن را عبور میدهد.
جو زمین درجه حرارت سطح زمین را متناسب با شرایط زیستی تنظیم میکند و بخار آب لازم را از سطح اقیانوسها به سوی خشکی انتقال میدهد، که اگر چنین نبود، تمامی قارهها به کویری خشک و غیر قابل زیست تبدیل میگردید.
در ادامه آیه 30 سوره انبیا خداوند میفرماید: آیا کسانی که کفر ورزیدند ندانستند که آسمانها و زمین هر دو به هم پیوسته بودند، و ما آن دو را از هم جدا ساختیم، و هر چیز زندهای را از آب پدید آوردیم؟ آیا [باز هم] ایمان نمیآورند؟.
دانشمندان، امروز معتقدند که نخستین جوانهی حیات در اعماق دریا پیدا شده است.
فراتر از اینها میتوان آب را مظهر طهارت معنوی دانست که جان را جلا میبخشد و روح را برای صعود و حضور در پیشگاه پروردگار متعال آماده میسازد.
حدود 75% سطح زمین را آب دریا و اقیانوس در برگرفته که منبع عظیمی از مواد شیمیایی با ارزش و راهوار گستردهای برای حمل و نقل کالاهاست. مزید بر این، نزول باران، تعدیل هوا و نیز بخشی از وزش بادها از برکات دریاست؛ از اینرو قرآن بارها با تعبیرهای مختلف انسان را متوجه این نعمت کرده و او را به اندیشه واداشته است. دریا، دیار عجایب است که قرآن نیز به صراحت از آن یاد میکند
علاقه مندی ها (Bookmarks)