بیماری رو به خود بیمار بگیم یا به همراهیش؟

[ساناز فرهیدوش]

دلم می خواد پزشکم با من رو راست باشد و حقیقت رو به من بگوید .

[serajmostafa]

البته یه وقت سوئ تفاهم نشه من هیچ وقت بحث توکل کردن یا نذر و نیاز رو زیر سوال نبردم و در این مورد حتی ذره ای شک به دلم راه ندادم. به هر حال خدا و امامان جای خودشون نشستن و با حکمت یه کاری میکنن تازه به همه دوستان با هر پست و منسبی پیشنهاد می کنم بحث توکل رو حتی به کسانی که شاید اعتقاد نداشته باشن هم پیشنهاد کنن. خدا هیچوقت یه نفر رو تنها نمیذاره وقتی یه مشکلی میده هم صبرشو به خودشو اطرافیانش میده هم با حکمت کاریو می کنه، چیزی که تمام انسانها از انجام دادن اون بر نمیان. به هر حال من می گم اگه کمکی توی زمینه روحی قراره به کسی بشه بهترین مرجعش خدا و امامان هستن و ما فقط می تونیم تسلی بدیم و اونارو معرفی کنیم.

[hamed civil1]

چون چیزی از این مسائل سر در نمی اورم

[Admin]

مثلا یه نفر ایدز داره چطوری بهش سربسته بگیم؟

در قدم اول کمی سر بسته میگیم بهش.

1. مثلا شما یه بیماری مشکوک داری که به زودی دقیقتر میگیم چیه.

2. شما بیماری شدیدی داری که هنوز دقیقا مشخص نشده.

3. شما متاسفانه بیماری hiv داری اما می تونی با فلان دارو ها رویه رو کند کنی و تا آخر عمر باهاش بسازی.

البته خدا نصیب هیچ مسلمونی نکنه ...

[A.L.I]

Placebo جان لینک تاپیکت رو برام نزاشتی ها
خب اگه در نظر داشته باشیم که آدم 2 جنبه روحی و جسمی داره و مخصوصاً جنبه روحی اش تاثیر بسیار زیادی بر بخش جسمی انسان میزاره اگه نوع بیماری چنان باشه که پزشک تشخیص دهد که در ابتدای امر گفتنش برای بیمار میتونه باعث تشدید بیماری بشه ( به لحاظ بار روانی منفی ) بهتره به همراهش گفته بشه تا به مرور کم کم به خود بیمار هم گفته بشه البته الزامی هم نیست که حتما واقعیت امر به بیمار گفته بشه چه بسا تشخیص ها اشتباه دربیاد و اون بیمار به خاطر حرف پزشک کاملاً ایمان پیدا کرده باشه و روح و روانش چنان بر مغز و سلسله اعضابش تاثیر بزاره که اون تشخیص اشتباه واقعا درست از آب دربیاد کما اینکه در تاریخ پزشکی مواردی از این دست دیده شده. مثلاً جابجایی دو پرونده 2 نفر بیمار در یکی از بیمارستانهای آمریکا که یکیشون بیماری سرماخوردگی ساده داشته باشه و دیگری سرطان خون و یک پرستاری اشتباهاً پرونده های اینا رو جابجا میکنه و نتیجه این میشه که اونی که واقعاً سرطان داشته به خیال اینکه یک سرما خوردگی داشته بعد از مدتی مرخص میشه و به زندگی اش ادامه میده و اون یکی دیگه فوت میکنه !
حتی در تشخیص های درست هم نباید فوراً به بیمار گفت باید امیدواری داد که به زودی خوب میشه و کاری کنیم که سیستم دفاعی بیمار با القائات مثبت در کنار درمان پزشکی به خوبی کار خودشو انجام بدهد و زودتر بهبودی پیدا کنه

[A.L.I]

البته خدا نصیب هیچ مسلمونی نکنه ...

خدا نصیب هیچ انسانی نکنه ...

[AvAstiN]

به نظر من بحث راز داری دکتر اصلا مربوط به خود بیمار نمیشه؟
راز بین دو نفر هست یعنی دکتر و بیمار، رازداری زمانی مطرحه که یک نفر به غیر از بیمار بخواد از حال بیمار خبر دار بشه هر چند که طرف ممکنه حق اینو داشته باشه که از حال بیمار مثلا مادرش خبر دار بشه ولی باید دکتر اینو به خود بیمار واگذار کنه که به هر کی دلش می خواد بگه و به هر کیم می خواد نگه، چرا که همچین موضوعی می تونه زندگی بیمار و اطرافیانش رو تغییر بده، پس بهتره خود بیمار بتونه این تغیرات تا حدی کنترل کنه حالا به هر ترتیب. البته این نظر منه!!!!

در شرایطی که بیماری ممکنه باعث نامیدی خود بیمار بشه ، تصمیم گیرنده کی باشه؟

[AvAstiN]

امّا به نظر من helix تقریباً درست میگه. شاید بپرسین چرا؟؟؟؟؟ اين كه بيمار اميد داشته باشه و بيماري رو واسه خودش بزرگ نكنه وبه اينكه "چي ميشه؟! درمان ميشم يا نه؟! زنده مي مونم يا نه ؟! و.... فكرايي كه هركسي موقع بيماري با خودش ميكنه " به ذهنش راه نده خيلي تو روحيه و روند درمان موثره. ولی در مورد سوال معاونمون که اگه ایدز داشت بهتره بهش بگیم که شما بیماری دارین که به زودی تحت درمان قرار خواهید گرفت و خواهید توانست که مثل مردم عادی باشین. وقتی دکتر اینو میگه بیمار باه خودش امید پیدا میکنه و باور داره که خوب میشه و این باور کار دکترا رو راحتتر میکنه. مگه نه؟؟؟؟؟؟؟

خب همه بیمارا این طوری نیستن
مثلا شما بگین بهش که یه بیماری داری که تحت درمان قرار می گیره به زودی ، بیمار می پرسه چی؟ اگه بگی ایدزه ، امید شو از دست می ده اگه نگی پیش خودش یه فکرای دیگه می کنه
از طرفی تو منشور حقوق بیمار اومده که بیمار حق داره که حقیقت رو بدونه
شما بهش بگین درمان می شی ، در حالی که نمی شه ، دروغ گفتین بهش عملا دیگه نه؟

[AvAstiN]

ولی من موافق نیستم با بحث سر بسته گفتن. تا حالا خودتونو جای یه آدم 14 ساله که سرطان خون داره و همه می دونن تا 6 ماهه دیگه می میره گذاشتین. تا کی باید بهش امید واهی داد؟ بعضی وقتا زیاد از حد امید دادن نتیجه عکس میده، می دونی اگه بخوای به پدر و مادر این بچه هی بگی درمان میشه، راه جدید اومده، فلان و... و خودت هم می دونی امکان خوب شدنش خیلی کمه چرا بهش دست نگیم چه خبره از اول شاید لحظه لحظه زندگیش با زمانی که شما اونجری میگین فرق کنه؟!!!
می دونین اگه بعد از این امیدها اگه بفهمه دروغ بوده یا اصلا نفهمه هم ولی بچش بمیره ضربه ای صد برابر بد تر از زمانی میخوره که شما بهش گفتین. مثل این میمونه که یک نفر بالای درخت گیر کرده و می ترسه بیاد پایین و می دونین اگه بخواد پایین بیاد ممکنه بلایی سرش بیاد، پس هی با امید بهش می گین برو بالا تر تا شاید از یه راه دیگه بیاد پایین بعد اونوقت تا آخرین نقطه میره و یهو پرت میشه پایین؟ حالا به نظر شما اگه از همون جای اول میفتاد پایین امکان سالم موندنش بیشتر بود یا از این جایی که شاید 50 متر بالاتره؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ این کار هم از نظر روحی با همراهه مریض یا خود مریض عیننا مثل همینه. اون دنیا جواب خدارو چی می خوایم بدیم؟؟؟؟ می خوایم بگیم خدایا خواستم اذیت نشه بهش نگفتم یا سر بسته گفتم!!!! مگه اون چه فرقی داره با ما؟ مگه آدم نیست؟ مگه عقل نداره؟ نمی تونه خودش تصمیم بگیره که ما براش تصمیم می گیریم؟؟؟!! مگه بزرگترین دارایی هرکس استقلالش، آبروش، آزادگیش نیست؟؟؟ خب ما که با این کارمون همه اینارو زیر سوال داریم می بریم؟ چی می شه که یه نفر به خودش اجازه می ده واسه زندگی یه نفر که شاید آخرین لحظات و عزیزترین لحظات واسه خودش و خانوادش هستن تصمیم بگیره؟؟؟ سمتش؟ پولش؟ علمش؟ چی هست که عزیزترین دارایی هر انسانی و زیر سوال می بره؟؟؟

ببخشید اگه اینجوری حرف زدم. خدایی نکرده فکر نکنین من کس خاصی مورد نظرم هست یا با کسی مشکلی دارم فقط حرف دلم رو زدم. به هر حال اگه نا خواسته به کسی احیانن جسارت شد، از صمیم قلب معذرت خواهی می کنم بابت این سوئ تفاهم .مرسی

این جا دو تا بحث مطرحه اول اینکه بخوایم از نظر منشور حقوق بیمار بحث کنیم ، دوم اینکه بخوایم از نظر انسانی بحث کنیم
منشور حقوق بیمار می گه باید بگین
این مساله رو هم مبهم مطرح کرده که در چه شرایطی به همراهی بیمار بگیم ، آیا بیمار بفهمه خودش یا نه

از نظر انسانی بخوایم نگاه کنیم ، حرف شما درسته که هر کسی حق داره که بدونه چه بیماری ای داره ولی خب همیشه شرایط به اون آسونیا که فک می کنین نیست
یه مثال بزنم :
یه خانم و آقایی چند ماه تحت درمان برای ناباروری قرار گرفتند ، بعد وقتی تمام راه ها به بن بست می رسه ، واقعا خیلی مشکله که بخوای بهشون بگی حقیقت رو
گاهی وقتا اصلا حاضر نیستن که بشنون
ولی خب نظر شخصی خودم اینه که باید واقعیت رو گفت ولی چگونه گفتنش خیلی مهمه و می تونه باعث بهبودی روند بیماری بشه یا باعث وخیم تر شدن اوضاع بشه
ولی در مورد اینکه به بیمار بگیم یا همراهیش ، من هنوز با توجه بندی که در منشور حقوق بیمار اومده ، قانع نشدم که به کی بگیم

[AvAstiN]

دلم می خواد پزشکم با من رو راست باشد و حقیقت رو به من بگوید .

حتی اگه حقیقت خیلی تلخ باشه؟