هنر سفالگری در دوره ساسانی

[باستان شناس]

هنر سفالگری در دوره ساسانی

سفالینه های این دوره در مقایسه با سنن كهن سفالگری ایران و بدلیل استفاده از ظروف فلزی از كیفیت چشمگیر و بسیار بالایی برخوردار نیست.

مراكز عمده سفال سازی در دوره ساسانی عبارتند

از شوش، ری، دامغان، قصر ابونصر (فارس)، گیلان، منطقه سیستان و مكران در ایران و نینوا.

تیسفون، كیش و بین النهرین در خارج از ایران.

از شكلهای متداول سفالینه در این دوره می توان به كوزه های نسبتا" بزرگ با گردن كوتاه و بدنه مدور با دسته یا بدون دسته، كوزه هایی با دهانه گلابی شكل و دسته عمودی، كوزه های سه پایه ، قمقمه های مسافرتی با دسته های مدور.


كاسه ها و پیاله های دسته دار، صافی های سفالی، ظرفهای سفالین بشكل حیوانات، پیكرك های سفالین از زنان، مرد طبل زن، پی سوزهای مختلف اشاره نمود.

بعضی از این سفالینه ها بدون لعاب و برخی دارای لعاب سبز و آبی فیروزه ای و در مواردی شیری و قهوه ای رنگ می باشند.

تزیینات ظروف سفالی بصورت طرح های كنده هندسی، گیاهی یا نقوش افزوده، نقش مایه های پیچیده قالبی، نقوش مهر زده، مدالیون با نقش حیوان و انسان است.



تنگ

خوزستان( جنوب غربی ایران)

دوره ساسانی

سفال با لعاب سبز

بلندی: 3/46 سانتیمتر، قطربدنه: 9/26 سانتیمتر، قطردهانه: 8/12 سانتیمتر

شماره شی: 8510-ک.م.