بهداشت روانی در مدارس

[SaSaMc2]

گرگان - دانش آموز دبستان خرد در منطقه گنبد کاووس در شرایط بسیار سخت و با کمترین امکانات آموزشی در اتوبوسی که بوسیله تراکتور حمل می شود به تحصیل ادامه می دهند.

[امير آشنا]

من فکر میکنم گاهی مواقع بهداشت روانی در مدارس کمی مهمتر از بهداشت جسمی بچه ها باشه. چون فکرمیکنم خود خانواده ها بیشتر به بهداشت جسمی فرزندانشون تاکید دارند.
اما بیشتر مواقع فکر میکنند اگر فرزندانشون به لحاظ جسمی در وضعیت مطلوبی باشند و امکانات لازم رفاهی رو داشته باشند، همین کافی هست.

میشه در مناطق مختلف از یک استان، یک یا چند مدارس را به صورت آزمایشی گلچین کرد و به مدت مثلا چند ماه یا یک سال...نمیدانم، از متخصصین ماهر در روانشناسی کودکان و نوجوانان جهت برقراری ارتباط با آنها و بررسی مشکلاتشان و همون طور که گفته شد جهت بررسی بهداشت روانی آنهااستفاده کرد و تاثیر اون رو سنجید. مسلما استفاده از روانشناسان در این امر موثر است. در صورتی که این شرایط موفقت آمیز بود میشود با یک برنامه ریزی دقیق آن را به مدارس دیگر تعمیم داد.
منتها این مسئله نیاز به پیگیری مسئولین، صبر و دقت بسیار دارد که خوب متاسفانه چندان در نظام آموزش و پرورش به آن پرداخته نشده یا حتی به قول دوستمون مدارس پائین شهر به سلامت جسمی توجهی ندارند چه برسد به سلامت روان بچه ها.
در نهایت این مسئله خیلی مهم، نیازمند صرف وقت و هزینه هست..... که خوب، تو خود حدیث مفصل از این مجمل بخوان............

ممنون از صحبت های مفیدت
کاملا موافقم
دقیقا باید توجه به این موضوع داشته باشیم که بهداشت روانی به خصوص از این نظر که اولا عوارض کم توجهی به اون معمولا دیر مشخص میشن و دوم اینکه این عوارض عموما اثرات موندگاری رو ویژگی های شخصیتی فرد دارن اهمیت بسیار زیادی داره
طرح پیشنهادی جالب شما هم واقعا راهگشاست چون مشخصا در بسیاری از کشورها با این متد تاثیر حضور متخصصین روانشناس رو در مدارس اثبات کردن

[امير آشنا]

در كنار بهداشت جسمي يعني توجه به سلامت جسم نكته اي مهم هم به نام سلامت رواني مطرح شده كه هر چي جوامع شلوغ تر و صنعتي تر ميشه اين مقوله همنيتش بيشتر ميشه .. به نظرم سلامت رواني از دو بعد برسي ميشه كرد يكي نيازها و ديگه مسئله درمان يعني اول ببينيم كه نياز رواني افراد در دروه هاي مختلف چيه كه اگه اونا نباشه فرد به بيماري ميرسه .. و دوم بعد تشخيص و درمان .. و همونطور كه امير جان گفتن دوره سلامت روان در مدارس به دليل اينكه شكل گيري روان در اجتماع بدليل بيشترين برخوردهاي كه با اجتماع داره در محيط مدارس شكل ميگيره و به طبع بعد از خانواده تو مدارس بيشترين تاثير پذيري افراد تو محيط مدرسه شكل ميگيره ... و در حقيقت بناي شخصيت رواني افراد از اينجا شكل ميگيره و اگه بگيم كه هر فرد عضوي از يه جامعه است بنابراين سلامت رواني جامعه هم به اين مبحث مربوط ميشه .. پس بايد هم بايد به نيازهاي رواني دردوره هاي مختلف تو مدارس اگاه باشيم و براش برنامه ريزي كنيم و هم اگه به مشكلي برخورد كرديم راه حل مشكل رو بلد باشيم .. اين اگاهي هم بايد در تاليف كتب اموزشي مدارس لحاظ بشه و در درجه بالاتر به معلمان و كادر اموزشي درگير با دانش اموزان داده بشه .. منكه تو دوره خودم همچين چيزي رو حساب شده و برنامه ريزي شده نديدم يعني اينكه كتابي يا كسي يا حتي معلم ما به طور خاص واقف به همه اين موارد باشه .. فك كنم نزديكترين دبير ها تو دوره راهنمايي به بچه ها از اين بعد معلم پروروشي بوده .. كه خوب اونم به اين وجه تخصصي رو اين مسئله كار نميكرده .. از وضعيت الان مدارس نميدونم ولي از برخورد با بچه ها ميشه فهميد كه اين مشكل همچنان باقيست .. يه سوال اينجاست كه واقعان بهترين راه حل ها چيه و چطور ميشه يك پسر يا دختر با سليقه و دنياهاي متفاوت رو براي جامعه فردا ساخت .. چطوري ميشه مشكلات رواني فراتر از بعد مدرسه مثلا تو خونه و يا جامعه اونها رو شناخت و حل كرد .. كشورهاي ديگه چه شكلي اين كار رو كردند ؟

ممنون امیر جون از حضورت تو بحث
نکات مهمی که اشاره کردی به طور خلاصه نشون میده ابتدا باید نیازهای روانی شناخته بشه
تشخیص این نیازها مدت هاست انجام شده ولی عمدتا در کتب روانشناسی !!! و نه در عرصه اجتماعی که ما نیازمند بکارگیری از این علوم هستیم . طبیعتا قدم اصلی شناخت و قدم بعدی پیشگیری از بروز ناهنجاری های روانیه که این مساله از درمان اونها بسیار راحت تره البته مشروط بر اینکه بستری فراهم بشه که دانش روانشناسی در عمل میدوندار باشه و نه صرفا در کلام

در خصوص سوالات اساسی که عنوان کردی هم اگه اجازه بدی در خاتمه با جمع بندی صحبت دوستان بهش می پردازیم

[امير آشنا]

متاسفانه موقعی که درد و بیماری چه روحی و چه جسمی خودشو نشون می ده به فکر چاره می افتیم. در مدارس واقعا جای خالی یک مشاور دیده می شه اگر چه در برخی مدارس به ظاهر مربی مشاور حضور دارد ولی به ظاهر... آنچه که از یک مربی پرورشی انتظار می رود در عمل کمتر به چشم می آید، کمتر کسی به شاگرد دلسوزی دارد نیتّها فرق کرده و مهم نیت درست است که نتیجه درست هم خواهد داشت. می تونیم به این فکر کنیم که از نسل پدرانمان که در مدارس حضور داشته و شخصیتشان شکل می گرفت چرا به افراد متعهدی تبدیل شدند و کمتر افرادی از این نسل به چالش افتادند. (؟)
و نسل ما
وقتی شاگرد بودم می دیدم شاگردانی که همراهانِ معلم پرورشی بودند، بچه های با اعتماد به نفس بالا هستند که در آینده هم این فعالیتشان مفید شد و به عنوان تجربه ی خوب یاد می برند در موفقیتشان ... اما شاگردان خجالتی و منزوی را نه معلم پرورشی درمی یافت و نه در آینده، جامعه ...!!!؟
و اما؛ آنچه در اندک تجربه ی آموزشی دریافتم دیدم همون فعالیت اندک معلمان مشاوره هم بر چه اساسی شکل می گیرد که واقعا متعجب شدم. تا اجباری در کار نباشد دلسوزی و محبت به روان نسل آینده که از مدارس شکل می گیرد هم وجود نخواهد داشت، این اجباری که مطرح کردم از ادراه ی آموزش و پرورش بود که مدام از معلمان گزارش کار و امورات فرهنگی را می خواستند و به صورت اتفاقی در مدارس حضور پیدا می کردند برای کنترل کلی؛
یه بار برای مراسمی مشتاقانه ایده های هنری و فرهنگی که بچه ها رو به علاقه وادار کنه کار می کردم که کار بزرگ و خوبی می شد بی منت. اما؛ با جملاتی چون؛ خودتو زیاد اذیت نکن همین کافیه، فقط از اداره اومدند ببینند که کار شده و... کلی توی ذوقم زدند و با خودم فکر می کردم یعنی واقعا شاگردان هیچ مفهومی برای مسئولین مدارس ندارن؟!
پس وجدان کاری و تعهد کجا رفته؟!
متاسفانه مربیان در مدرسه تبلیغ می کنند و شاگردان را به آموزشگاههای خصوصی خود دعوت می کنند!
اگر ریشه ها را جستجو کنیم به خیلی از مشکلاتی که مدام چون تار عنکبوت قشر زیادی از مشاغل متعدد را در خود می گیرد را باید مطرح کنیم که از نوع آموزش و رفتار معلمان و وجدان کاریشان نشات می گیرد و اما چرا وجدان کاری در معلمان سست شده؟

بر اساس نظر یکی از کاربران محترم که به نقش والدین اشاره کرده بودند هم باز به فرهنگ سازی مربوطه تا از والدین برای یک جلسه فرهنگی و همکاری با معلمان دعوت به عمل می یاد کمتر کسی به این جلسات اهمیت قائل شده و در مدرسه حضور پیدا می کنه اتفاقا با همکاری هر دو می توان بهتر به مشاوره ی کودک پرداخت چرا که خانواده در انتقال شناخت خود از فرزند خود به مربی می تونه کمک فوق العاده ای در نقش مشاور داشته باشه . اگر اهمیت بده و در جلسات شرکت کنه و با شرکت نکردنش مربی هنر باز ضایع نشه....

کاملا با حرف شما موافقم. حتی این بحث در تخصص رشته ی ما به عنوان مرمتگر آثار تاریخی هم ثابت شده است هزینه ای که برای بقای آثار در نظر گرفته می شود خیلی هزینه ی ناچیزیست در مقابل رفع بیماریها و درمان آنها و برگرداندن به سلامت قبلی اثر. متاسفانه تا اثری زنده و پاینده است از خرج کردن مبلغی برای حفظش خودداری می کنند تا وقتی که بیماری خودشو نشون داد شروع به چرا و چگونه ها می پردازند.

....
یاعلی

تاری گرامی از نظراتتون استفاده کردم همچنین از تجربیات کاری شما که حقایقی رو برای ما مشخص می کنه
نکتب که های لایت شد برداشت بنده از مجموع فرمایشات شما بود ؛ برداشتی که ضرورت توجه به امر پیشگیری در سلامت روانی ، اهمیت نقش مشاور در شکل گیری و شکوفایی استعدادهای اجتماعی دانش اموزان و نیز راهکاری که این نقش رو بتونه تقویت کنه رو شامل میشه ...
اونچه که به عینه تو زمان تحصیل خودم شاهدش بودم واقعا به همین صورت بود . عموما این دانش آموز بود که جذب مشاور میشد و کمتر مشاور یا مربی پرورشی و یا معلمین راهنما ( مثلا در مدارس ما ) به خود این زحمت رو می دادن که به دانش آموزانی با ویژگی های متفاوت روحی ( مثل انزواطلبی ، درونگرایی شدید و ... ) نزدیک بشن و عموما تنها از اینکه تونستن عده ای از دانش آموزان رو به سمت خودشون جذب کنن احساس رضایت می کردن و در این بین وضعیت دانش آموزانی که نیاز به توجه یک سویه از سمت مشاور رو داشتن فراموش میشد . فکر نمی کنم اغلب این مشاورین قصد بی توجهی داشته باشن ؛ مشکل اینجاست که این افراد عمدتا تحت آموزش لازم برای برخورد با دانش آموزان خاص قرار نگرفتن . اینجاست که نقش یه مشاور متخصص در زمینه روانشناسی کودک و روانشناسان بالینی مجرب از جایگاه یه مربی پرورشی متمایز میشه

ممنونم

[امير آشنا]

از تجربیات خودم بگم بهتره :

ابتدایی

سال اول مدرسه مشکلی نداشتم همه چیز نو و برام تازگی داشت . یه دختره بود تو کلاسمون که یه انگشت بیشتر داشت و همیشه تو ذهن من موند .

سال دوم مدرسه مسخره ترین جای دنیا بود من همیشه کتابهای خواهر بزرگترم که رشته تجربی می خوند می بردم سرکلاس ، خواهرم مجبور می شد بدو بدو بیاد کتاباشو از مدرسون بگیره تا به موقع بره دبیرستان !!!
سر این موضوع توسط معلم تنبیه شدم و توی دستشویی معلمین مدرسمون به مدت چند ساعت . . .

سال سوم من با وجود اینکه کوچولوترین دختر کلاس از نظر قدی بودم دقیقا تو ردیف آخر می نشستم ( پیش کسانی که چند سال مردود شده بودند و به فکر ازدواج )

سال چهارم به دلیل نداشتن دفتر نقاشی ، خط کش خوردم . البته نه اینکه بابام نمی خرید کلا علاقه ای به دفتر نقاشی سفید نداشتم دوست داشتم نقاشی ها رو تو دفتر خط دار بکشم !!
( این همون سالی بود که بچه های کل مدرسه مون سرخک گرفتند و به مدت 12 روز صبح و عصر آمپول می زدم )

سال پنجم با اینکه مودب بودم اما یه بار به خاطر کاری که نکردم از کلاس انداختنم بیرون !!
فقط یه معلم دینی اومد بهمون که خوب یاد داد که چطور حرف غ رو تو عربی تلفظ کنیم .


راهنمایی :

اول راهنمایی : چون کوچولوترین بجه کلاس بودم نقش حشرات رو تو نمایش ها بازی می کردم مقام هم نیاوردیم . عاشق معلم عربی بودم .
دوستام همه خیلی بزرگتر از خودمم بودن از بچه های کلاسمون نبودن خیلی باحال بودن همشون عضو تیم والبیال مدرسه و فقط سه سال از من بزرگتر بودن
دختر دایی ام راپورت داد به مامانم ، کتک نخوردم ولی می خوردم بهتر بود !!!

دوم راهنمایی : معلم پرورشی کلا با من لج بود منو که می دید انگار اعزاییل رو دیده منم ازش بدم می امد به نظرم شبیه باسیل بود ( یه آدم تک بعدی )
خانم رابط معلم علوم رو خیلی دوست داشتم . سالی بود که من شعر طنز می گفتم آخره خنده بود همه بچه ها عاشق شعرهام بودن ولی شکوفا نشد . . .

سوم راهنمایی : سال خانم خوشرو معلم زبان بود نحوه تدریس اش 20 بود نه 100 بود
چون دستور زبان انگلیسی و ترکی عین هم بود با زبان ترکی بهمون درس می داد .
سالی که اولین تجدید رو آوردم فنی و حرفه ای !!!
فکر کن باید شال می بافتیم تا قبول می شدیم
حالا بماند که سالاد اولیویه و شیرینی هم مجبور شدیم بپزیم اما تو بافتن شال مردود شدم
موند واسه تابستون که کاردستی دختر همسایه رو بردم .


دبیرستان :

اول دبیرستان : آلیس در سرزمین عجایب ! یهو قد کشیدم و .. . !!
پسرا متلک می گفتن بهمون . . .

دوم دبیرستان : به هیچ عنوان راهنمایی درست نشدم و رشته ای رفتم که اصلا به گروه خونی ام نمی خورد .
اما یه خانم معلمی داشتیم خانم خان محمدی خیلی ماه بود و از خانم تاریخ هم خوشم می اومد آخره کلاس بود . . .

سوم دبیرستان :مامانمو کشوندن مدرسه چون چهارتا عکس مو باز انداخته بودیم تو مدرسه یکی رفته بود لو داده بود مدیرمون چه فحش های ناموسی که بهمون نداد!!! ازمون هم تعهد گرفتند . . .
من جز بهترین شاگردان مدرسه بودم اما می گفتن انضباط ندارم !!!!!
با اینکه معلم ها دوستم داشتن ناظم ها ازم متنفر بودن !!!!!

ممنون مهسا خانم
خیلی قشنگ مارو بردی تو فضایی که لمس کرده بودی

اگه اجازه بدی به همین نکاتی که شما اشاره کردی یه گریزی بزنیم ببینیم هر کدوم از منظر یه فردی که تخصصی در روانشناسی نداره و فقط بلده به واقعیاتی که می بینه نگاه کنه ، چه نکته برجسته ای رو شامل میشه

1. اول ابتدایی : چرا باید یه مساله به این پیش پا افتاده ای سالها تو ذهن آدم بمونه ؟ همین موضوع شاید نشون دهنده ذهن به شدت فعال و پذیرای نکات ریز و درشت یه کودک تو این سن باشه

2. دوم ابتدایی : دلیل علاقه یه دختربچه به کتاب های درسی خواهر بزرگترش چی می تونه باشه ؟ این مساله به ظاهر ساده رو تو خیلی از اطرافیانم هم دیدم

3. سوم ابتدایی : همنشینی یه دختر با دخترانی که شرایط ذهنی و روانی متفاوتی رو با توجه به نزدیک شدن سن بلوغ می گذرونن به نظرتون نمی تونه مساله ساز باشه ؟

4. چهارم ابتدایی : به واقع علاقه و تمایلات ذاتی کودک باید مورد بازخواست و تنبیه قرار بگیره ؟ یکی از بستگانم که تخصصی تو روانشناسی کودک داره برای بچه 3 ساله خودش رو دیوار اتاق بچه تا جایی که قد بچه می رسید کاغذهایی نصب می کرد . می گفت پسرم دوست داره رو دیوار نقاشی بکشه و من نمی خوام این موضوع رو با تنبیه و مواخذه حل و فصل کنم . دوست دارم تو اتاق خودش براش این فضا رو فراهم کنم . به نظرتون تا چه حد با خواسته های بدون ضرر و البته ظاهرا غیر طبیعی کودکان برخورد مناسب انجام میشه ؟

5. پنجم ابتدایی : یه تنبیه نابجا و ناحق تا سالها رو ذهن اثر میذاره ، پس باید به تبعات برخورد با دانش آموزان خیلی دقیق تر نگاه بشه . این طور نیست ؟

6. اول راهنمایی : علت اصلی این که یه نوجوان تمایل داره با افراد بزرگ تر از خودش رابطه داشته باشه چیه ؟ آیا این مساله فی نفسه اشکال داره ؟ در هر صورت این موضوع تبعاتی داره . چگونه میشه در برابر این تبعات واکنش نشون داد ؟

7. دوم راهنمایی : چرا باید معلم پرورشی که با توجه به طبیعت کارش می بایست دانش آموزان رو جذب کنه تو یه دانش آموز چنین تلقیی ایجاد کنه ؟

8. سوم راهنمایی : چرا نباید همه معلمین خوشرو باشند ؟ این حق دانش آموزان نیست ؟ کدوم یک از ماها می تونه اثرگذاری یه معلم خوش اخلاق رو رو دانش آموزان انکار کنه ؟

9. اول دبیرستان : بهداشت بلوغ و آموزش های جنسی صحیح تو چند درصد از مدارس ما به درستی انجام میشه ؟ واقعا در قبال متلک گویی بعضی افراد دختران نوجوان چه آموزشی می بینن ؟ برخورد صحیح تو این موارد واقعا چیه ؟

10. دوم دبیرستان : انتخاب رشته تحصیلی که به واقع برای خیلی از افراد به نوعی انتخاب مسیر زندگی محسوب میشه نایاز به مشاوره آگاهانه نداره ؟ اونم تو سنی که عمده دانش آموزان از شرایط و تبعاتی که ادامه تحصیل تو هر گرایشی می تونه زندگی اونها رو تحت تاثیر قرار بده اطلاع کافی ندارن ...

11. سوم دبیرستان : پرورش آنتن و به قولی روحیه آنتن بازی !!! تا چه حد به نفع جامعه و ارتباطات موجود در اون می تونه باشه ؟


...


این سوالات ساده و بسیاری از موارد دیگه که به ذهن من و شما می رسه هر کدوم می تونن برای ما ضرورت توجه علمی به مقوله بهداشت روانی رو تبیین کنن . ان شاالله تو پست بعدی به چند مورد از مسایلی که خودم هم دو دوران تحصیل از نزدیک باهاش درگیر بودم اشاره می کنم

[LaDy Ds DeMoNa]

این سوالات ساده و بسیاری از موارد دیگه که به ذهن من و شما می رسه هر کدوم می تونن برای ما ضرورت توجه علمی به مقوله بهداشت روانی رو تبیین کنن . ان شاالله تو پست بعدی به چند مورد از مسایلی که خودم هم دو دوران تحصیل از نزدیک باهاش درگیر بودم اشاره می کنم

همیشه دلم می خواست بدونم تو دبیرستان پسرونه چی می گذره؟؟

[امير آشنا]

ان شاالله تو پست بعدی به چند مورد از مسایلی که خودم هم دو دوران تحصیل از نزدیک باهاش درگیر بودم اشاره می کنم

تو دوره ابتدایی واقعا معلمینی که داشتیم جوری نبودن که باهاشون احساس راحتی کنم . من کلا بچه خیلی عاطفی بودم ولی معلمینم فقط به این توجه می کردن که «پسر باهوشیه و باادب» . عبارات مشابه رو هم زمانی که پدر و مادرم رو می دیدن بکار می بردن خلاصه ازم خیلی راضی بودن ولی من چی ؟ همیشه دوست داشتم تو مدرسه هم یه مامان دوم داشته باشم به خصوص تو 3 سال اول . اما خبری از این حرفا نبود و ظاهرا اهمیتی نداشت که امیر کوچولو ... کار به جایی رسید که دوست داشتم معلم دوره دبستانم مرد باشه چون از خانم معلم ها ناامید شده بودم . البته خیلی خبر ندارم که الان چه وضعیتی وجود داره ولی زمانی که دبستانی بودم ، معلم مرد برای دبستان های پسرونه خیلی خیلی نادر بود !!! ولی خصوصا چون برادر بزرگترم که 1 سال با هم اختلاف سن داشتیم معلم پنجم دبستانش یه آقای خیلی دوست داشتنی بود در برقراری ارتباط با بچه ها ( البته تو ذهن کودکانه امیر ) ، این علاقه به معلم مرد تو امیر کوچولو تشدید شد ولی خب قسمت نشد

دوره راهنمایی هم دوران عجیبی بود با انواع و اقسام سوال های عجیب و غریب که خوشبختانه تو مدرسه ما پر بود از معلمینی که حاضر بودن واقعا راهنمایی کنند و البته حاوی مسایل عجیب !!!
برای مثال تو مدرسه ما غدقن کردند که کسی با دانش آموزان دوره های دیگه کوچکترین صحبتی بکنه مثلا من که سال اول بودم حتی حق نداشتم با برادر بزرگترم تو زنگ تفریح ها صحبت کنم و واقعا در صورت تمرد از این دستور تخیلی بازخواست می شدیم هیچ وقت هم دلیل این موضوع رو نفهمیدیم
یه نمونه دیگه هم این بود که غدقن کرده بودن کسی حق نداره دست بندازه دور گردن دوستش و تو حیاط راه بره آقایون مسوولین مدرسه می گفتن « این قصه گل سرخ گفتن ها کار دختراست و پسر نباید از این کارا بکنه » خدا می دونه این قریب به مضمون حرفی بود که می زدن و انقدر برام ... بوده که بعد از قرنی هنوز بیاد دارم و ...
موردای این چنینی زیاد داشتیم
و البته مسایلی که قابل بیان تو فضای عمومی اینجا نیست

دوره دبیرستان هم که سال های بلوغ بحساب میومد . دبیرستان ما یه نظم دهی خاصی داشت و یه به طور حساب شده ای ( انصافا ) در خصوص مسایل و مشکلات دوران بلوغ آموزش داده می شد . البته در اینجا هم مسایل رو خیلی رسمی و خشک اموزش می دادن و دانش آموزان حق داشتن از افراد خاصی تو مدرسه ( که توسط مسوولین مدرسه دقیقا مشخص شده بودن ) سوالات و مسایل احتمالی که به ذهنشون می رسید بپرسن . اما همون زمان هم خیلی از دوستانم تو مدارس دیگه ساده ترین مسایل مربوط به بلوغ رو نمی دونستن چون هیچ آموزشی ندیده بودن
یکی دیگه از مسایلی که تو دبیرستان باهاش مواجه بودیم این بود که بعضا از معلمین به خصوص معلمین پرورشی و ... به شدت سعی داشتند از کار و امور شخصی دانش آموزان سردربیارن و در این مسیر متاسفانه همه جوره بی اخلاقی می کردن ، سرک می کشیدن ، جاسوس تربیت می کردن و ...

این نکات برجسته ترین مواردی بود که از اوضاع پیرامونیم تو دوره تحصیلات تا قبل از دانشگاه لمس کردم

ببخشید اگه خیلی مفصل شد

[LaDy Ds DeMoNa]

برای مثال تو مدرسه ما غدقن کردند که کسی با دانش آموزان دوره های دیگه کوچکترین صحبتی بکنه مثلا من که سال اول بودم حتی حق نداشتم با برادر بزرگترم تو زنگ تفریح ها صحبت کنم

واقعا
مثل اینکه اوضاع ما دخترا بهتر از شما بوده ما می تونستیم تو وقت های استراحت با دخترای بزرگ تر ازخودمون والیبال بازی کنیم یا حرف بزنیم مشکلی نداشت اما خانواده هامون زیاد از مسئله خوششون نمی اومد .آخه نیست می ترسیدن ما هم از اونها چیزایی یاد بگیریم که . . .

امیر آقا تو دبیرستان شما هم تبعیض بود
آخه کنار دبیرستان ما یه دبیرستان پسرونه بود
یکی از پسرای این دبیرستان بچه مایه دار بود
صبحها ساعت 9 صبح تازه از خواب پا می شد با ماشین اش بدون گواهینامه رانندگی وارد حیاط مدرسه می شد
خیلی باحال بود
معلمها حق نداشتند ماشین اشون رو در دبیرستان پارک کنند اما این برادر می تونست ماشین اش رو داخل حیاط مدرسه پارک کنه

[امير آشنا]

واقعا
مثل اینکه اوضاع ما دخترا بهتر از شما بوده ما می تونستیم تو وقت های استراحت با دخترای بزرگ تر ازخودمون والیبال بازی کنیم یا حرف بزنیم مشکلی نداشت اما خانواده هامون زیاد از مسئله خوششون نمی اومد .آخه نیست می ترسیدن ما هم از اونها چیزایی یاد بگیریم که . . .

امیر آقا تو دبیرستان شما هم تبعیض بود
آخه کنار دبیرستان ما یه دبیرستان پسرونه بود
یکی از پسرای این دبیرستان بچه مایه دار بود
صبحها ساعت 9 صبح تازه از خواب پا می شد با ماشین اش بدون گواهینامه رانندگی وارد حیاط مدرسه می شد
خیلی باحال بود
معلمها حق نداشتند ماشین اشون رو در دبیرستان پارک کنند اما این برادر می تونست ماشین اش رو داخل حیاط مدرسه پارک کنه

البته مدرسه ما این طور بود . این موضوع رو نمی تونم به مدارس دیگه تعمیم بدم ولی مدرسه ما به عنوان یکی از بهترین مدارس تهران ( البته به زعم خیلیا ) چنین وضعیتی داشت و حتی یادمه یه بار که با برادرم کاری داشتم بهم گفتن بیا دفتر مدرسه گفتن قانون قانونه و فرقی نمی کنه که شما برادر باشید یا نه و ...
ولی از نظر تبعیضات این چنینی که شما گفتی نه خوشبختانه . حتی برعکس ؛ به شدت رو این جور رفتارها حساس بودن و اگه کسی می خواست از این کارا تو مدرسه بکنه کارش به آخر هفته نمی کشید

[LaDy Ds DeMoNa]

البته مدرسه ما این طور بود . این موضوع رو نمی تونم به مدارس دیگه تعمیم بدم ولی مدرسه ما به عنوان یکی از بهترین مدارس تهران ( البته به زعم خیلیا ) چنین وضعیتی داشت و حتی یادمه یه بار که با برادرم کاری داشتم بهم گفتن بیا دفتر مدرسه گفتن قانون قانونه و فرقی نمی کنه که شما برادر باشید یا نه و ...
ولی از نظر تبعیضات این چنینی که شما گفتی نه خوشبختانه . حتی برعکس ؛ به شدت رو این جور رفتارها حساس بودن و اگه کسی می خواست از این کارا تو مدرسه بکنه کارش به آخر هفته نمی کشید

آره یه خاطره بامزه یادم افتاد اون زمانی که اول راهنمایی بودم دختر همسایه مون سوم راهنمایی بود با پسر همسایه مون . . .

این شد که یه روزی پسر همسایمون اومد مدرسه دنبال دختر همسایه مدیر پرسیده بود شما؟؟؟؟ . .
اینقده این پسره همسایه ساده بود گفته بود داداششم ( مدیر مدرسه می دونست دختر همسایه یه داداش داره اونهم شیرخواره است )
مدیر ما زنگ زد به خانواده دختر همسایه . . . یه ضایع بازی رخ داد
از اونجاییکه دو تاشون همسایه مون بودن کاملا در جریان اتفاقات بودم
پسر همسایه به مدت یک هفته تو زیرزمین خونه شون زندانی شد

تا مدتها این جک محله شد . . .

.................................................. .
راستی

برادرتون هم دکتر شدند