WSDL يا Web Services Description Language :

استاندارد ديگری که نقش اساسی در وب سرويس بازی می کند WSDL است . همانطور که قبلا ً اشاره کرديم يکی از خواص وب سرويس ها توصيف خود آنهاست به اين معنی که وب سرويس دارای اطلاعاتی است که نحوه استفاده از آن را توضيح می دهد . اين توضيحات در WSDL نوشته می شود ، متنی به XML که به برنامه ها می گويد اين وب سرويس چه اطلاعاتی لازم دارد و چه اطلاعاتی را بر می گرداند .

وقتی که سازندگان نرم افزار برای اولين بار SOAP و ديگر تکنولوژی های وب سرويس را ساختند دريافتند که برنامه ها قبل از اينکه شروع به استفاده از يک وب سرويس بکنند بايد اطلاعاتی درباره آن را داشته باشند . اما هر کدام از آن سازندگان برای خودشان روشی برای ايجاد اين توضيحات ابداع کردند و باعث شد که وب سرويس ها با هم هماهنگ نباشد . وقتی IBM و مايکروسافت تصميم گرفتند تا استاندارد های خود را يکسان کنند WSDL بوجود آمد . در ماه مارس سال 2001 مايکروسافت ، IBM و Ariba نسخه 1.1 را به W3C ارائه کردند . گروهی از W3C بر روی اين استاندارد کار کردند و آن را پذيرفتند . هم اکنون اين تکنولوژی در دست ساخت است و هنوز کامل نشده . ولی هم اکنون اکثر سازندگان وب سرويس از آن استفاده می کنند .

هر وب سرويسی که بر روی اينترنت قرار می گيرد دارای يک فايل WSDL است که مشخصات ، مکان و نحوه استفاده از وب سرويس را توضيح می دهد . يک فايل WSDL نوع پيغام هايی که وب سرويس می فرستد و می گيرد را توضيح می دهد مانند پارامترهايی که برنامه صدا زننده برای کار با وب سرويس بايد به آن بفرستد . در تئوری يک برنامه در وب برای يافتن وب سرويس مورد نظر خود از روی توضيحات WSDL ها جستجو می کند . در WSDL اطلاعات مربوط به چگونگی ارتباط با وب سرويس بر روی HTTP يا هر پروتکول ديگر نيز وجود دارد .

اين مهم است که بدانيم WSDL برای برنامه ها طراحی شده است نه برای خواندن آن توسط انسان . شکل فايلهای WSDL پيچيده به نظر می آيد ولی کامپيوترها می توانند آن را بخوانند و نجزيه و تحليل بکند . خيلی از نرم افزارهايی که وب سرويس می سازند فايل WSDL مورد نياز وب سرويس را نيز توليد می کنند بنابراين وقتی برنامه نويس وب سرويس خود را ساخت به شکل خودکار WSDL مورد نياز با آن نيز ساخته می شود و احتياجی به آموزش دستورات WSDL برای ساختن و استفاده از وب سرويس نيست .

UDDI يا Universal Description , Discovery and Integration :

سومين استاندارد اصلی وب سرويس ها ، UDDI ، به شرکتها و برنامه نويسان اجازه می دهد تا وب سرويس های خود را بر روی اينترنت معرفی کنند . اين استاندارد در اصل بوسيله مايکروسافت ، IBM و Ariba و 50 شرکت بزرگ ديگر ساخته شده است . با استفاده از UDDI شرکتها می توانند اطلاعات خود را در اختيار شرکت های ديگر قرار بدهند و مدل B2B ايجاد کنند . همان طور که از نام آن مشخص است شرکت ها می توانند وب سرويس خود را معرفی کنند ، با وب سرويس ديگران آشنا شوند و از آن در سيستم های خود استفاده کنند . اين استاندارد جديدی است و در سال 2000 ساخته شده ، کنسرسيومی از شرکتهای صنعتی در حال کار بر روی آن هستند ؛ نسخه دوم UDDI در ماه ژوئن سال 2001 ارائه شد و نسخه سوم آن در دست ساخت است .

UDDI يک متن مبتنی بر XML را تعريف می کند که در آن شرکت ها توضيحاتی درباره چگونگی کار وب سرويس شرکتشان و امکانات خود می دهند . برای تعريف اين اطلاعات از شکل خاصی که در UDDI توضيح داده شده استفاده می شود . شرکت ها می توانند اين اطلاعات را در UDDI شرکت خود نگهداری کنند و تنها به شرکت های مورد نظرشان اجازه دستيابی به آنها را بدهند يا آنها را در مکان عمومی و د اينترنت قرار دهند . بزرگترين و مهمترين پايگاه UDDI ، UDDI Business Registry يا UBR نام دارد و توسط کميته UDDI طراحی و اجرا شده است . اطلاعات اين پايگاه در چهار نقطه نگهداری می شود ، مايکروسافت ، IBM ، SAP و HP . اطلاعاتی که در يکی از چهار پايگاه تغيير کند در سه تای ديگر نيز اعمال می شود .

اطلاعات درون اين پايگاه ها شبيه دفترچه تلفن است . White Pages که در آنها اطلاعات تماس شرکت ها و توضيحات متنی آنهاست ، Yellow Pages حاوی اطلاعات طبقه بندی شده شرکتها و اطلاعات درباره توانايی های الکترونيکی آنها می باشد ، Green Pages ، حاوی اطلاعات تکنيکی درباره سرويس های آنها و نحوه پردازش اطلاعات شرکت آنها می باشد .

اطلاعات تجاری و سرويس های شرکت ها کاملا ً طبقه بندی شده است و اجازه می دهد که به راحتی در آنها جستجو کرد . سپس متخصصان IT می توانند از اين اطلاعات استفاده کرده و شرکت ها را برای خدمات بهتر به هم متصل کنند . با اين شرح UDDI امکان پياده سازی مدل B2B را ايجاد می کند و شرکتها می توانند از سرويس های يکديگر استفاده کنند .

شرکت هايی که به UDDI علاقه نشان داده اند قدرت مند هستند و خيلی از آنها از وب سرويس و استاندارد های آن در محصولات خود استفاده می کنند . NTT Communications of Tokyo يکی از شرکت هايی است که در حال اضافه کردن توضيحاتی به ساختار UDDI است . در هر حال شرکت ها هنوز کمی درباره وارد کردن خود در پايگاه های عمومی محتاط هستند . اين چيز عجيبی نيست . شرکتها ابتدا اين امکانات را فقط برای شرکای خود ايجاد می کنند . شرکتهای بزرگ نيز برای مديريت بر سرويس های خود و اشتراک آنها بين قسمت های مختلف از اين استاندارد استفاده می کنند . وقتی اين استاندارد به حد بلوغ خود برسد و کاربران با آن احساس راحتی بکنند استفاده از آن نيز در مکان های عمومی فراگير خواهد بود .

اين تغيير رويه برای شرکت های بزرگی که B2B را به روش های قديمی اجرا کرده بودند مشکل است . بعضی نيز اشکال امنيتی بر اين روش می گيرند و مايل نيستند اطلاعاتشان را بدهند . اما با گذشت زمان و کامل شدن اين تکنولوژی و درک لزوم استفاده از آن شرکت ها چاره ای جز استفاده از آن ندارند .


مترجم : حامد بنايی